Heima er bezt - 01.02.1999, Blaðsíða 16

Mynd, sem tekin er í Ytri-Villingadal á árabilinu frá því fjölskylda Angantýs flytur þangað og þar til íbúðarhús er
byggt 1938. Myndin er tekin í fyrstu skemmtiferðinni er farin var á vegum Ferðafélags Akureyrar á annan í
hvítasunnu 1936, sem þá bar upp á 1. júní. Ferðin sú var einmitt gönguferð um Villingadal.
Ekki hefur tekist að ársetja myndina með öryggi né þekkja alla sem sjást. Hœgra megin með bakpoka og
göngustafer Steindór Steindórsson, fyrsti formaður FFA, og fyrrum ritstjóri Heima er bezt, m.m., maðurinn með
alskeggið er Hjálmar Þorláksson bóndi í Ytri-Villingadal og í baksýn vinstra megin líklega Jón Hjálmarsson,
sonur hans og síðar bóndi í Villingadal.
Þegar ég var byrjaður í Kennara-
skólanum fór ég strax að lesa af
kappi. Ég var reglulegur nemandi í
fyrsta bekk, en reyndi svo jafnframt
að lesa kennslubækur annars bekkj-
ar, þó urðu tungumólin þar útund-
an, en ég hugsaði mér að lesa þau
næsta sumar, sem þó varð minna
úr en ég ætlaði.
Brótt fór ég að finna fyrir þreytu í
augunum og fór þó strax til augn-
læknis. Hann skoðaði augun af nó-
kvæmni og bar eitthvað í þau og
sagði mér svo að koma aftur dag-
inn eftir. Þannig hélt hann ófram
að íylgjast með mér fram um vetur-
nætur og þó sagði hann mér að ég
hefði mjög veikbyggð augu og það
væri bara ekkert hægt við því að
gera. Þess vegna væri vonlaust fyrir
mig að stunda nám og ég mundi
heldur ekki þola að kenna. Áður en
ég fékk þennan úrskurð, var ég
hættur að geta lesið mér að gagni,
en ég hafði alltaf sótt tíma og gat
furðu vel fylgst með í náminu.
Þessi úrskurður var reiðarslag fyrir
mig, sem ég átti erfitt með að með-
taka. Ég hafði ekki látið Hillu vita
um, hve slæmur ég væri orðinn í
augunum, en þarna gat ég ekki
frestað því lengur. Ég símaði til
hennar þetta sama kvöld og sagði
henni hvemig komið var og að ég
mundi koma heim í vikulokin.
Henni varð að vonum mikið um að
heyra þetta, en áleit samt, að þetta
hlyti að vera fljótræði. Ég ætti að
prófa að vera ögn lengur í skólan-
um. Ég reyndi að láta hana skilja,
að þetta væri endanlegur dómur
um sjón mína, sem kveðinn hefði
verið upp eftir langa rannsókn og
síðustu dagana hefði ég ekki getað
litið í bók. Hún sló skollaeyrum við
þessu öllu saman og gat engan veg-
inn sætt sig við að ég hætti námi.
Við ræddum þetta áfram og að lok-
um bað hún mig að gera það fyrir
sig að vera ögn lengur í skólanum
og reyna að fylgjast með í tímum,
þó ekki væri nema ein vika til við-
bótar.
Ég gat ekki neitað henni um það,
þótt mér fyndist það heimskulegt að
reyna þetta meira. Að vísu var ég
gagnslaus hvar sem ég var. Fyrst
var ég dæmdur frá erfiðisvinnu og
svo var búið að dæma mig frá
námi. Það gat bókstaflega enginn
hlutur versnað úr þessu. Ég gat al-
veg eins verið í Kennaraskólanum
eins og hvar annars staðar. Ég gat
hvergi komið að gagni úr því sem
komið var. Ég lofaði henni að ég
56 Heimaerbezt