Heima er bezt - 01.02.1999, Blaðsíða 28

Guðjón Baldvinsson:
Komdu nú
að kveðast á
72. þáttur
Yið byrjum þáttinn á 3 limrum, sem Jóhann S.
Hannesson, fyrrv. skólameistari á Laugarvatni
og seinna enskukennari í Hamrahlíð, orti en
limrumar sendi okkur Jón Haukur Brynjólfsson:
Hörmung hve heitt er í Lima,
í húsunum sést varla skíma,
því að flest er án glugga,
til að fá einhvem skugga,
menn fara ekki út nema í síma.
Það er vont að fá fréttir í Varsjá,
að vísu sést Moskva í fjarsjá,
en þar hafa ekki enn,
fundist heilvita menn,
sem hœgt var að leita sér svars hjá.
í miðhluta Mexíkó City
er svo mikið um íhlaup og pytti,
að svo til allt heldra,
fólk sextugt og eldra,
er sokkið þar upp undir mitti.
Við munum birta fleiri limrur eftir Jóhannes í næsta
þætti.
Sigurjón Bjömsson frá Hafnarfirði yrkir eftirfarandi:
Blómið í glugganum
Blómið mitt íglugganum, það blasir við mér hér,
ég bráðum fer að gefa því að drekka.
Ég held að það sé öruggt að það heyrir bœði og sér,
og hvort annað við fórum senn að þekkja.
Það breiðir út svo fagurlega blöðin sín,
og bleikar rósir koma bœði og fara.
Mér finnst á hverjum morgni, það brosa blítt til mín,
og brosinu þess til mín ég verði að svara.
Bergþóra Pálsdóttir frá Veturhúsum, yrkir eftirfarandi:
Á Þorra
Nú kólnar hér á Þorra og kembir stormur láð,
og kemur frost í jörðu veðráttunni háð,
það kemur freri í fossa og klakinn bindur bönd
og botnffýs áin lygna, sem lék við slétta strönd.
Við reikum oft í spori, uns gatan verður greið,
og göngum móti stormi á œvi vorrar leið,
en gamli Þorri klöknar, vitum öll það vel,
hann viknar móti sólu og bráðnar burt hans skel.
Já, vetrarsólin ijúfa, hún leysir afoss bönd,
og lœknar öll sárin frá dal að lágri strönd,
þar hátt í hlíðum brosa öll blómin undur sátt,
og blikinn við œðina leikur ofur dátt.
ÁGóu
Nú Góa kom að garði,
svo glæst og elskuleg,
og sólskin ekki sparði
þann sumar bjarta veg.
Hún brosti um byggðir víða,
þótt brosið vœri kalt,
það gekk til hafs og hlíða
og hvergi sýndist valt.
Það gránar sérhvert gaman,
ergengur langan veg,
og ekki syngur saman
um sólu þokan treg.
Él í lofti lágu
og léðu Góu kjól,
sem blóm og böm ei þágu,
þau báðu um logn og skjól.
Um daga nokkra dimma,
hún dáði élin köld,
hún steig við storminn grimma
og styrkti yfirvöld.
Það lœgði storminn stríða
og stórsjó, undurþýtt
þá skein á skjáinn blíða,
úr skýjum sólin blítt.
Næst birtum við ljóð sem Guðrún Torfadóttir ffá
Tálknafirði sendi okkur. Ljóðið segir hún vera sitt uppá-
halds jólakvæði, en veit ekki hver er höfundur þess. Við
leitum því til lesenda okkar, og biðjum þann, sem hugs-
anlega kannast við ljóðið og þá um leið hver muni vera
höfundur þess, að senda okkur línu þar um:
68 Heima er bezt