Æskan - 01.12.1947, Síða 7

Jólablað Æskunnar 1947
„Einhvern tíma ætla ég sjálfur að eiga skip,“
hrökk alll í einu út úr honum. „En ég vil hafa það
stærra en þessi, liærri siglutré og fleiri segl.“ Og
liann skálmaði fram og aftur um gólfið hnakkakert-
ur og vingsaði handleggjunum. Þetta var sjáanlega
gamall óskadraumur.
„Það líkar mér,“ sagði gamli maðurinn. „Kannske
þú eignist eitt af stóru, hraðskreiðu skipunum, sem
þeir eru farnir að smiða núna.“
„Já, það er einmitt það, sem ég vil, söng í snáðan-
um. „Stórt, hásiglt skip með fannhvitan skrokk og
gljáan<li þiljur og háseta, sem hlýða eins og skot um
leið og þeir lieyra i mér!“ Og um leið smellti hann
með fingrunum og gall við: „Upp með akkerið! Allir
eitt!“
Hann steinþagnaði, hálfsneyptur, hálfruglaður, þvi
að gamli maðurinn skall upp úr og veltist um að
hlæja. En þegar Binni tautaði fýlulega: „Mér finnst
þetta ekkert ldægilegt,“ steinþagnaði hann og varð
grafalvarlegur.
„Já, livaða skipshöfn sem er, mundi hrökkva í kút
við svona skipun. En yfirmenn eru elcki vanir að
smclla svona með fingrunum. Og svo er dálítið bros-
legt að heyra dreng tala um lilýðni, þegar hann er
sjálfur ólilýðinn við móður sina.“ Og hann leit fast
og alvarlega í augu drengsins.
Binni varð að líta undan. En karlinn hélt áfrani:
„Ef þú strýkur að heiman, fer um þig eins og
ungan viðarteinung i skógi, sem er höggvinn of
snemma. Hann er of grannur og veikur til þess að
verða að nokkrum notum. En ef hann hefði fengið
að standa og vaxa, hefði hann getað orðið úrvals efni
í hæsta siglutré.“
Drengurinn starði á gamla manninn, en hann hélt
áfram:
„Tré er lengi að vaxa lil þess að verða hæfur
sigluviður. Það verður að vera beinvaxið, þétt og
seigt til þess að standast alla bylji og ofviðri. Og
álíka kostir þurfa að vera inngrónir þeim, sem á að
verða góður skipstjóri. En drengur, sem strýkur að
heiman og lætur mömmu sína og litlu systur einar
eftir, er ekki ríkur af þeim.“
Binni þaut upp. Hann var fölur, og varirnar titr-
uðu.
„Nei, skipstjóri, það er ekki af þvi að mig langi
svo afskaplega á sjóinn, sem ég ætla að gera þetta.
Það er annað.“
„Nú, livað er það þá, góði minn?“ sagði gamli
maðurinn hlýlega.
„Ég gæti liugsað til að vera áfram heima, ef elcki
gengi allt svona illa. Þú manst, hvað pahhi var dug-
legur að hamast í verkunum heima, þegar vertíðin

Fiskiskúturnar komu siglandi inn höfnina, hvtt seglin dúðu
eins og voldugir vængir og sjórinn hvltlöárandi um stefni.
var úli. Nú er enginn til að gera neitt og allt er í
ólagi og ég ræð ekki við neitt.“
Skipstjórinn kinkaði kolli, og drengurinn hélt
áfram. „Núna hefur mamma verið að reyna að spara
og draga saman til þess að geta haft allt eins og
vant var á jólunum, sérstaklega vegna liennar
Lillu. Hún hefur verið að rella um brúðu með hár,
117