Æskan - 01.12.1947, Side 11

Jólablað Æskunnar 1947
að koma til sín hérna upp á lofíið. Og hann bauðst
til að selja mér seglasaumastofuna sína og vera hjá
mér, meðan hann væri að kenna mér.“
„Ug hvað sagðir þú?“
„Ekkert fyrst. Ég þurfti að hugsa mig um. Mér
fannst ég sjá sjálfan mig sitja hokinn og kýttan til
æviloka við að staga segl. En svo datt mér allt í einu
í liug, að þétta byði lífið mér i bætur fyrir það, sem
það hafði rænt mig. Og ég fann, að ég varð að taka
til starfa og sjá, að hverju það yrði.“
„Og livað svo?“
„Allt í einu sneri Jóel gamli frá glugganum og
sagði: — þei, þei, nú vagga litlu bátarnir! Ég skildi
þetta ekki, og þá sagði hann mér gamla lielgisögn,
sem sögð hefur verið mann fram af manni liér á
ströndinni. Seztu, ég skal segja þér hana.“
Og hann hóf söguna, hægt og liátíðlega.
„Það var nóttina sem Jesús fæddist í borg Davíðs
og hirðarnir komu að leita lians. Á leið sinni rákust
þeir á fiskimann, sem var á leið til Betleheinsgisti-
hússins með fislckörfu á bakinu. Þegar þeir sögðu
honum gleðitíðindin, sagði liann: „Ég kem með
ykkur að leita að syni guðs.“
Þegar þeir komu að gistihúsinu, skilaði fiskimað-
urinn körfunni. Er hann kom út aftur, stóðu hirð-
arnir og störðu á dásamlega fagra stjörnu, sem stóð
yfir fjárliúsinu. Þeir sögðu, að engillinn liefði sagt
þeim, að barnið myndu þeir finna i fjárhúsjötu. Þeir
fóru því inn i fjárhúsið, og þar fundu þeir barnið.
En fiskimaðurinn var hryggur af því, að liann sá,
að allir aðrir liöfðu einliverja gjöf að færa hinum
nýfædda konungi, en hann hafði enga. Þá mundi
hann, að hann átti i mal sínum tvo fiska, sem hann
hafði ætlað sér til matar daginn eftir. Hann tók þá
og lagði með hinum gjöfunum.
Nokkru síðar var liann morgun einn i þann veg-
inn að stíga á bát sinn á vatninu. Þá sá liann
álengdar koma mann með asna í taumi, og á hon-
um sat kona með barn, og þau virtust flýta sér mjög.
Hann grunaði, að þau þyrftu hjálpar, steig upp úr
bátnum og batt hann og fiýtti sér til þeirra. Og
mikill fögnuður gagntók hann er liann sá, að þetta
vorii móðirin og barnið, sem hann hafði tignað í
Betlehem nóttina minnisstæðu.
Þegar Jósep sagði honurn, að þau væru á flótta
undan mönnum Heródesar til þess að bjarga lífi
barnsins, kallaði hann á son sinn og bauð honum að
í'ela asnann. Siðan flýtti hann sér með hjónin og
barnið út í bátinn.
„Þetta er blessað hæli,“ sagði móðirin, þegar hún
kom undir þiljur á bátnum. „Þegar ég sá bátinn,
óskaði ég svo innilega, að hann mætti vagga litla,
121