Æskan - 01.12.1947, Blaðsíða 28

Jólablað Æskunnar 1947
að koma,“ sagði hún. Þegar
drengurinn sá hana, varð hann
svo undarlega klökkur. Honum
lá við gráti. Fyrst nú fann hann
til leiða yfir því, að vera útilok-
aður frá mannlegu félagi.
4. —■ -—■ Nóttin var niðdimm. Svarta-
þoka lá yfir landinu, og nú voru
allir i fastasvefni, nema Wilson
og majórinn, sem voru á verði.
Það kom í þeirra hlut að vaka
fyrstu varðtíðina. Þeir lágu hvor
sínum megin við runnann og
urðu lengi vel ekki neins varir.
En skyndilega heyrði Lindsay
óljóst þrusk á bak við sig, eins
og eitthvert dýr væri að nálgast
þá í hægðum sínum.
„Gætið yðar, Wilson. Það er
eitthvað á ferli þarna,“ hvislaði
hann.
Hann var varla búinn að sleppa
orðinu, þegar skerandi blístur
barst að eyrum þeirra. Á svip-
stundu hafði þeim félögum verið
stungið í bönd og kefli stungið
i munn þeirra. Áður en hinir
höfðu haft tækifæri til að skjóta
úr byssum sínum, höfðu þeir
hlotið sömu meðferðina.
5. — — Þegar við vorum búin að
synda, kipptum við skónum á
okkur og fórum í berjmó. Við gáf-
um Eiríki öll berin, sem við
fundu'm, og ég réði því. Það átti
að vera nokkurs konar þakkar-
fórn fyrir það, að hann lofaði
mér að njóta þessara dásemda í
friði og lék sér eins og blessaður
guðs engill í sandinum. Það var
annars ósköp gaman að sjá hann,
Jiegar hann skreið fram og aftur
um sandinn með fangið fullt af
steinum eða blómum. Hann
byggði sér bæði Babylon og
Ninive, sem ég hef sagt honum
frá í kristinfræðatímunum, bara
til þess að njóta svo ánægjunnar
af því að rifa þær niður aftur.
Strákar eru skrítnir. Þeir skemmta
sér bezt við að rífa og skemma.
6. •—- — Friðrik settist á stein og
beið sólarlagsins. Og brátt breytt-
ist liturinn á vatninu. Fyrst var
það skínandi, eins og glóandi
gull, síðan dumbrautt. Og svo
lengdust skuggarnir meir og
meir, og loks hvarf siðasti geisl-
inn.
Þá sá Friðrik kynlega veru
koma upp úr vatninu. Það var
fossbúinn. Hann hafði hvann-
grænt hár, sem náði niður á ökla.
Hann klifraði upp á stein og lét
fæturna lafa niður í vatnið. Tók
hann svo að greiða hár sitt með
fingrunum.
7. ------Við hófumst nú handa og
byggðum okkur kofa á strönd-
inni. Ég er viss um, að það er sá
skrítnasti kofi, sem nokkru sinni
hefur verið byggður. Sjálfur Ró-
binson Krúsó hefði eklti getað
byggt furðulegri vistarveru. Þrir
veggir hans voru hlaðnir úr vist-
um okkar, en stórt segl notað
fyrir þak, og hvíldi það á nolckr-
um plönkum. Öflugasta vegginn
hlóðum við gegn aðalvindáttinni.
Var hann hlaðinn upp af korn-
sekkjum, sem hvíldu á dósum,
er höfðu niðursoðið grænmeli
inni að halda. Enn fremur not-
uðum við í bygginguna kartöflu-
poka, varningskörfur, fullar af
lauk, tunnur, fatapoka, já, jafn-
vel svínslæri og reykt flesk.
8. ------Já, Grýla var orðin fjarska
gömul, þegar þessi saga gerðist.
Leppalúði, maður hennar, var
dauður fyrir mörgum árum, og
börnin hennar voru öll orðin full-
orðin. Sum voru gift og farin að
búa annars staðar. En sum voru
enn heima og hjálpuðu mömmu
gömlu að draga mat i búið, þvi að
Grýlufólkið þurfti fjarska mikið
að borða.
Leppur var nú að veiða silung
suður við Fiskivötn. Skreppur var
að veiða fisk norður við Grímsey
og átti að koma við í Drangey og
ná þar í svartfugl. Skrápur var
á fuglaveiðum uppi á Arnarvatns-
heiði og Leiðindaskjóða var að
tína ber og fjallagrös inni á heiði,
því að Grýla notaði það i súpu og
þótti mikið sælgæti.
9. ------Gústi átti áð fara í sigling-
ar. Það varð grátur og gnístran
tanna í barnastofunni daginn,
sem Þrúða kom þangað upp og
sagði, að Thomsen skipstjóri sæti
í dagstofunni og væri að tala um,
hve oft honum hefði tekizt að
gera nýta menn úr ódælum
strákum, sem hann hefði verið
beðinn fyrir. Erfiðsvinnan og
reglusemin á Aalabama hefði svo
góð áhrif á þá, sagði hann.
Mamma grét, því að henni þótti
þetta erfið vinna fyrir Gústa, þó
138
Hver samdi jólasálminn.
Jólasálmurinn „Heims um ból“ er
eftir prestinn Jósep Mohr og saminn
á jólanóttina árið 1818. Mohr átti
heima á Hallein, sein er lítill en æva-
forn bær i austurísku Ölpunum.. Vin-
ur hans Franz Xavier Gruber, í sama
bæ, samdi svo á jóladaginn þetta
sama ár lagið við sálminn.
Eftir að sálmurinn hafði verið sung-
inn við guðsþjónustuna í hallarkirkj-
unni í Pleissenburg, konungshöll
Saxlands, á aðfangadagskvöld árið
1832, hóf hann sigurför sína um víða
veröld og nær ávallt síðan, eins og
boðskapur jólanna, til allra þeirra,
sem þrá frið á jörðu og velþóknun
drottins á mönnunum.
að liann væri aðeins ráðinn til
eins árs. Gústi væri bezti dreng-
ur, hann hefði ætlað að taka
byssuna traustataki, ekki stela
henni-----------.
10.--------- Nú fórum við alltaf hærra
og hærra upp í loftið, og seinast
vorum við komin í 10 000 feta
hæð. Finnst þér það ekki ægi-
legt? Þú skalt bera það saman við
hæstu fjöll heima. Þarna uppi var
hræðilega kalt. Við vöfðum tepp-
unum utanum okkur og dugði
varla til. Góða stúllcan brosti
hughreystandi og gaf okkur kjöt-
seyði og brauð. Það höfðu ekki
allir matarlyst, en ég át eins og
hestur. Það var ævintýralegt að
svífa þarna ofar skýjum og hafa
allt í einu eignazt 'nýjan himin
og nýja jörð-----------.