Æskan - 01.03.1966, Blaðsíða 6

HRÓl \ 'íj
tm J/r/w höttiir K
vZl / ÍPh‘HNBwy \ fm 1 » ' / /y/ j 2
¥.**.**.**-***¥** * * *
TT^vag einn sagði Hrói höttur við menn sína: „Nú höfum
vér eigi haft neitt að skemmta oss við í fulla fjórtán

★ ★ ★ *
daga. Verið nú hér undir hinum grænu trjám, meðan ég
fer og freista ævintýra. Ef ég þarf liðsinnis yðar, mun ég
þeyta hornið þrisvar, og vitið þér þá, hvar mig er aðfinna."
I>ví næst kvaddi hann þá alla með handabandi og hélt
af stað með tryggðavopnið bogann sinn.
Hann hélt út á þjóðveginn, því að þar hugðist hann
helzt mundi mæta eiqhverju sögulegu, og gekk rösklega
leiðar sinnar. Á miðri leið var lækur einn afar breiður,
en ekki fjarska djúpur, og á honum var brú eigi breiðari
en svo, að einungis einn maður gat gengið ylir í senn.
Um leið og Hrói höttur steig á brúna annars vegar, kom
annar göngumaður hinum megin að læknum, og þar sem
hvorugur vildi bíða, mættust þeir á brúnni miðri. Komu-
maður var ungur og fríður sýnum, hann var hraustlega
vaxinn, nær sjö íeta hár, og hafði gildan eikarstaf í
hendi og eigi annað vopna.
„Snúið viðr' kallaði hann til Hróa hattar, „eða ég skal
taka til þín."
„Hó, hó, hó!“ hló Hrói höttur. „Þú ert að gera að gamni
þínu, iagsi. Ef ég bendi bogann þann arna, fengir þú ör
í hjartað, áður en þú gætir reitt hönd til höggs." Um
leið gekk hann fáein fótmál aftur á bak, tók ör úr mæli
sínum og dró fyrir odd á boganum.
„Þú skrumar nú, sem þú ert skræfan til,“ svaraði komu-
maður, „með bentan boga móti manni, sem ekki hefur
annað vopn en kvistótt prik.“
„Ég er engin skræla," svaraði Hrói höttur, „það skaltu
þegar fá að sjá. Bíddu ofurlítið hérna á búnni, ég kem
aftur að vörmu spori.“ Að svo mæltu lagði hann frá sér
bogann, hljóp til baka inn í skóginn og kom óðara út
aftur með gildan eikarlurk í hendi. „Nú stöndum við
báðir jafnt að vígi, láturn nú til skarar skríða hérna á
brúnni. Sá, sem varpar hinum út í vatnið, hefur un'1'
sigur, og þá getum við komizt hvor fyrir öðruni.'
„Það vil ég gjarna," nrælti komumaður, „því aö L^
ætla ekki að víkja úr vegi lyrir þér.“ Hann hafði el$
fleiri orð um það, lreldur laust Hróa slíkt högg á I1*'
uðið, að tennurnar nötruðu í munni hans.
„Þetta skal þér goldið og eigi svikizt um,“ mælti hl|<l
og veitti mótstöðumanni sínum feiknahögg á herðan1*
svo að það brakaði í hverju beini. Nú sló í harðasta t>a
daga. Hiiggin buldu hvert á fætur öðru um höfuð þel,)^
og herðar, eins og þegar verkamenn hamast að slætu s ^
ákafast. Við hvert hiigg urðu þeir æfari og æfari og # j
hvor á annan í slíkum jötunmóði, að reykurinn stóÖ
klæðurn þeirra, eins og eldur brynni þar innifyrir. - ,
ins veitti komumaður Hróa hetti slíkt rokna högS
vangann, að hann svimaði og hann missti jafnvæg*^
steyptist út í lækinn.
„Hvar ertu nú, kunningi?" spurði sigurvegarinn
andi.
Jil^J
„I vatninu, trúi ég,“ svaraði Hrói höttur, „og ^
ofur notalega undan straumi. En þú ert karlmennh þ ^
verð ég að játa, og vil eigi berjast við þig lengUr' ,,
hefur og unnið sigur, og þannig er deilu okkar 1° 1 ,
Því næst óð hann að landi, greip í viðargreinar, er ,
fram af bakkanum, og vó sig upp úr vatninu. Þvi
brá hann horninu á munn sér og blés í það þrívegi’ .
fast, að undir tók í öllum skóginum, og bergmálið gJ1’1^,
frá einum stað til annars, unz. hljóminn bar að eV
Hrói hðttur og Litli JóJ

102