Æskan - 01.03.1966, Blaðsíða 15

|c><í<><><><X><><&<í><><X><í><^<^<><^<^<X>C><><í><><><><>0<^<^^^
H. C. ANDERSEN:
LJÓTI
andarunginn.
Myndir eftir
llÖAir
<2>í$Nfc^0
eí?t að sjá hana og heyra undurþýða málróminn hennar.
8 sagði henni nú allt urn hagi mína, skýrði henni frá
('"Uln áhyggjum mínum og sálarkvölum, og hún hug-
Ureysti mig og gaf mér góð ráð eins og bezta systir.
^ið töluðum mest um Dóru, og Agnes virtist skilja
atla mjög vel.
”kú verður að skrifa frænkum hennar, Trotwood, og
‘Ua nú hægt í sakirnar. Svo skaltu sanna til, að vel
^t úr þessu.“
r § settist tafarlaust við skrifborð Agnesar og fór að
I r'fa, og þegar ég hafði lokið við bréfið, ákvað ég að
,^a Agnesi það, en áður en ég gerði það, fór ég niður
( ^eilsa upp á Wickfield og Uriah.
^eir t(.)ku mér mjög vingjarnlega, Wickfield prúðmann-
og góðlátlega, eins og hann átti að sér, og Uriah í
1,111 hlykkjunum, eins og honum var lagið!
, ’’Ö> herra Copperfield... Þér eruð alltaf velkominn
l^eiinili okkar,.. . alltaf,“ sagði hann og ók sér öllum
sig.
skæidi
af^eSar ég hafði spjallað við þá stundarkorn, fór ég
ej Ul UPP að hitta Agnesi, en liún var þá ekki framar
1 Frú Heep sat uppi hjá henni með prjónana sína
J hún vék þaðan ekki eitt fótmál, það sem eftir var
aa§sins.
Um kvöldið sat Uriah alltaf í dagstofunni, þangað til
kominn var háttatími, svo að mér var ómögulegt að tala
neitt við Agnesi.
Daginn eftir fór allt á sömu leið. Frú Heep kom eld-
snemma inn í stofu með prjónana sína og lrélt vörð um
okkur Agnesi eins og dreki. Ég komst í versta skap og
varð alveg eyðilagður yfir þessu snuðri, og í rökkrinu
labbaði ég út í bæ. Ég gekk hratt, en tók jafnframt eftir
því, að ég var eltur af manni, sem gekk alveg eins hratt
og ég.
111