Æskan

Árgangur

Æskan - 01.03.1966, Blaðsíða 18

Æskan - 01.03.1966, Blaðsíða 18
Það er ekki nóg að vera í fínum fötum, maður þarf líka að vera hreinn, og hún Harpa vinkona mín er á sömu skoðun. Harpa vímkona mín Hún Harpa er yngri en ég. Þess vegna þarf ég að gæta hennar. Brekku og bað hann að líta eftir réttarstörfum meðan hann skryppi frá. Að því búnu stigu þeir á bak og þeystu heim að Hofi. Elsa litla kom hlaupandi á móti þeim, er þeir riðu í hlaðið, og þegar hún hafði heilsað þeim, tilkynnti hún föður sínum að hún sjálf, Veiga og Sólrún mamma ætl- uðu allar að koma niður að rétt og hjálpa til við rúning- inn, þegar þeir væru búnir að borða. Geirmundur klappaði dóttur sinni á kollinn. „Það verður aldeilis lið, sem ég hef til að hjálpa mér,“ sagði hann brosandi. Þeir gengu í bæinn. Sólrún sá strax að eitthvað hafði komið fyrir Daölia’ honum var alls ekki runnin reiðin. „Hvað er að, Danni minn, hefur eitthvað komið fy1'11^ Sólrún leit spyrjandi á Geirmund. „Grímur í Koti réðist á hann með skömmum og sigaðl strákhvolpinum sínum á hann,“ sagði Geirmundur var þungur á brún. Veiga gamla — sem hafði sérstakt dálæti á Danna s® an hann fann hana uppi í hlíðinni forðum — varð h11' versta, er hún heyrði hvað komið hafði fyrir. „Svo Grímur kálfur réðist á þig, góurinn. Hann þaI alltaf að skeyta skapi sinu á einhverjum, Jjetta er svodd an fauti.“ Danni og Geirmundur liröðuðu sér að borða. Því i1®51 tók Geirmundur til fótabönd og kfippur og svo lögðl1 Jrau öll fimm af stað niður að réttinni. Fólkinu hafði ijölgað við réttina meðan Danni Geirmundur voru heima að borða. Allir voru önnm11 kafnir við að rýja fé sitt og marka lömb, er sloppið hö£ðl ómörkuð á fjallið. Grímur í Koti var einmitt að enda við að binda sl°r hyrnda, mórauða rollu. Hann reis upp, leit hæðnisleg' á fólkið á Hofi, er komið var langleiðina að réttinni- „Sei, sei. Ekki er nú sorinn á. Þarna kemur Hofsgoð1111 með nýju ráðskonuna. Hvað skyldi þessi dýrð sta11 ‘ lengi? Þeim hefur gengið illa að verða hagvönum á H° h ráðskonunum hans. Mér finnst Jrað skemma uppá f)'^ inguna að draga með sér kerlingarbjálfann, skakka skælda, sjónlausa og vitlausa." Fólkið leit upp. Enginn tók undir kerskni Gríms- Þótt Hofsfólkið væri ekki komið alveg að réttir1*1 heyrði Veiga gamla samt ávæning af rausinu í Grími- fl111 gekk til hans og sagði kuldalega: „Satt er það, að sjónlítil er ég orðin, en samt heí e aldrei enn sem komið er misséð mig á mínum reitum annarra, Grímur gamfi.“ Grímur varð blóðrauður í framan af reiði. Hann s ^ hnefann framan í Veigu og hvæsti út á milli sama11 inna tannanna: . „Haftu þér saman, gamla norn, eða Jni skalt verra af!“ „Ég hræðist Jrig ekki, tuddi sæll, og held mér sa , Jregar mér sýnist. Þú getur lamið mig ef þú vilb 1. . o g steid1 ræður þú. Það væri samt réttara fyrir þig að stilla Þlg Eng' ef|V og hafa ekki mikla óknytti fyrir drengtötrinu Jn'nu. inn myndi harma að hann yrði ögn skárri en föðuf11 an,“ sagði Veiga gamla. „Það er von að Jrú skiptir þér af uppeldinu á 2 börnum, þú hefur ekki þurft að mæða Jng á þvl • |)ín eigin börn. Forsjónin hefur sjálfsagt ekki álitlð til Jæss hæfa,“ sagði Grímur hæðnislega. annal'rJ með 114

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.