Æskan - 01.01.1970, Blaðsíða 9

Hn Leti hoppaði og dansaði af eintómri kæti.
„Húrra, húrra!" hrópaði hún. „Óli lengi lifi, húrra!"
Síðan spiluðu þau öll systkinin — nema Leiður. Hann
var ekki alveg ánægður með sitt hlutskipti enn. Hann lædd-
ist frá systkinum sínum. Hann laumaðist eftir leynigöng-
unum og hvíslaði: „Óli, Óli. Skelfing eru allir leiðinlegir!“
Hann hvíslaði aftur og aftur. En Óli virtist ekki taka eftir
þvi.
Óli bað nú strákana að vera með sér, en þeir sögðu
nei. Hann vildi vera með stelpunum, en þær hlupu í burtu.
Þá fór hann heim. Hann var leiður. Þá hélt Leiður þegar
f stað til systkina sinna. Nú gátu þau öll verið glöð og
ánægð. Hann tók lúðurinn sinn og blés nú hæst allra.
Hin voru líka farin að þreytast ofurlítið.
Þegar Óli kom heim, tók móðir hans á móti honum.
„Komdu nú inn, Óli minn, og fáðu þér að drekka,“ sagði
hún og lokaði hurðinni.
„Ne-hei. Þið eruð öll leiðinleg," sagði Óli og hljóp upp
í herbergið sitt. En móðir hans sagði aðeins: „Kannski það
sért bara þú sjálfur, sem ert leiður, sonur minn, en ekki
aðrir."
Og Leiður hoppaði í loft upp af fögnuði og hvatti
systkini sín til þess að leika fjörug og skemmtileg lög.
Óli skellti hurðinni á eftir sér. Hann kastaði sér upp í
rúmið sitt og grét.
„Mamma sagði, að ég væri leiður," hugsaði hann. „Nei
— það eru allir hinir!"
Hann heyrði í systur sinni niðri. Hún var að leika sér.
Nú grét hún ekki lengur. Hann hafði strítt henni í morgun.
Hann sá Svönu litlu fyrir sér. Hann hafði skemmt höll-
ina hennar. Hann hafði verið ókurteis við manninn, sem
missti töskuna. Hann ætlaði að skipa Nonna fyrir, af því
að hann nennti ekki að sækja bandið sjálfur.
Hann settist upp og horfði fram fyrir sig. Hann sá allt
í þoku. Svo þurrkaði hann tárin úr augunum og hélt áfram
að hugsa.
Hann hafði verið óhlýðinn og ókurteis við mömmu sína.
Það fannst honum leiðinlegast.
Allt í einu datt honum ráð í hug. Stóð ekki i boðorðun-
um: Heiðra skaltu föður þinn og móður?
Hann hentist fram úr rúminu og hljóp niður stigann.
„Ég ætla að reyna að vera góður við aðra,“ hugsaði
hann.
Óli byrjaði nú hjá systur sinni. Hann fór inn í herbergið
hennar og lék við hana góða stund. Hún Ijómaði öll af
ánægju og gleði.
„Óli ekki frekja," sagði hún og hristi höfuðið.
Og viti menn. Um leið og Anna iitla hafði sleppt orðinu
hvarf Frekja! Hviss! Það var alveg eins og hún hefði gufað
upp. Allt f einu var hún horfin! Og systkini hennar þrjú
voru ein eftir.
Þegar Óli hafði leikið við systur sína all lengi, hljóp
hann út. Móðir hans var að hengja þvott á snúrurnar.
„Fyrirgeföu, mamma, hvað ég var ókurteis áðan.“
„Já, drengur minn. Það var fyrirgefið um leið. Ég vissi,
að þú værir ekki svona frakkur, ÓIi minn.“
Og hljómleikarnir í eyra Óla dofnuðu enn. Skyndilega
hvarf Frakkur greyið á sama hátt og systir hans. Hviss!
Nú voru systkinin aðeins tvö eftir.
Óli hijóp á harða spretti niður á leikvöll.
Þetta var ekki fallegt.
En Svana var farin! Hann horfði í kringum sig. Hann sá
Svönu hvergi. Hún var sennilega farin heim. Þá gekk hann
að sandkassanum. Þarna lácfu rústir hallarinnar. Þetta
hafði verið fögur höll. Hann settist niður og lét sandinn
renna um fingur sér. Hann var blautur. Kannski var hann
blautur af tárum.
Óli tók litlu skófluna, sem Svana hafði skilið eftir. Svo
byggði hann nýja höll. Hann vandaði sig eins og hann
gat. Hann stóð á fætur og virti hana fyrir sér. Þetta var
íegursta höll, sem hann hafði byggt fram að þessu. Svo
gekk hann aftur að höllinni og skrifaði stórum stöfum á
þrepin: SVANA.
Nonni litli gekk fram hjá í þessu. Hann sá ekki, að
drengurinn ( sandkassanum var Óli. Annars hefði hann
ekki þorað að fara fram hjá.
„Þetta er fínasta höll, sem ég hef séð,“ sagði Nonni,
en tók allt i einu eftir þvi, að þetta var Óli. Hann ætlaði
að taka til fótanna.
„Ekki hlaupa, Nonni. Á ég að byggja svona höll handa
þér?“
Nonni starði á Óla. Var hann kannski að leika á hann?
„Ég er ekkert að plata þig,“ bætti Óli við, eins og hann
vissi, hvað Nonni hugsaði.
Nonni Ijómaði allur af gleði.
„Jaá,“ stamaði hann. „Sandkassinn minn er þarna!
Ertu kannski alveg steinhættur að vera með þess leti þina?“
Og Leti hvarf á samri stundu. Hviss! Veslings Leiður
var nú einn eftir og lék á lúðurinn sinn. Hann vonaði, að
systkini hans mundu brátt koma aftur.
Skömmu siðar gekk Óli heim. Hann var glaður og söng
við raust. Hann sá, að hann þurfti að vera þolinmóður við
systur sína. Hún skildi svo litið. Hún vissi svo lítið. Hún
var aðeins tveggja ára.
Hann vissi, að Svönu hafði þótt vænt um höllina sina.
Auðvitað átti aldrei að skemma fyrir öðrum.
Móðir hans opnaði dyrnar og bauð honum inn.
„En hvað þú ert glaður, Óli minn. Nú á ég engan dreng
lengur, sem er leiður á lífinu."
9