Æskan - 01.01.1970, Blaðsíða 25

:•
ss
\
ss
ií
•i
*¥¥■¥¥¥¥-¥¥¥■¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥■¥**¥■*¥*+*¥¥-¥¥•¥¥¥•*
Það var einu sinni gömul kona, sem bjó ein í kofa niður
við sjó. Hún var alein í heiminum, af því að hún var svo
gömul, að allir voru búnir að gleyma henni. En hún átti
sautján ketti og einn blágráan kettling.
Á hverjum morgni fór gamla konan niður að sjó til að
baða sig, og á hverjum morgni gengu sautján kettir og
einn blágrár kettlingur yfir hvítan sandinn alveg niður að
sjó með gömlu konunni, en lengra þorðu þeir ekki. Og
þegar gamla konan-fór aftur heim í koíann sinn, mjálmuðu
þeir allir og báðu um mjólk. Gamla konan setti þá upp
stóra svuntu, tók sér fötu í hönd og fór út í fjós að mjólka
kúna. Hún mjólkaði í fleytifulla fötuna.
Blái kettlingurínn —
Síðan fór hún heim með fötuna og hellti mjólk í sautján
Ijósbláar skálar og eina svolítið minni handa Kettlingnum.
Sjálf fékk hún sér líka mjólkursopa í krús. Svo drukku þau
öll spenvolga nýmjólkina. Á eftir sleiktu allir kettirnir skál-
arnar sínar þangað til þær voru tandurhreinar. En gamla
konan þvoði krúsina sína. Síðan fóru allir kettirnir út í sól-
skinið, en gamla konan fór í smá gönguferð.
Svo vildi það til eitt sinn á miðjum sólskinsdegi að
allt í einu kom ofsarok og það varð iskalt þrátt fyrir sól-
skinið. Hárin ýfðust á köttunum sautján, sem áttu sér
einskis ills von, og litli kettlingurinn var nærri fokinn um
koll. Gamla konan fór út og sótti alla kettina og litla kett-
linginn, því hún vissi, að þeim þótti slæmt að vera úti í
Mundi þad ekki
Strákur nokkur féll i
vatn og var nærri dnikkn-
aður, er maður einn bjarfi-
aði honum. Strákurinn var
syndur og þa'ö vissi maður-
inn. — Þegar báðir voi-u
komnir á jnirrt land, ávít-
aði maðurinn strákinn fyrir
að liafa ekki reynt að
bjarga sér á sundi.
— l>ú ert 1)6 syndur, orm-
urinn þinn, ofi hefðir átt
að hafa mannrænu í þér lii
]>ess að fljóta.
— Já, víst er ég syndur.
En ég mundi hreint ekkert
eftir því. Þetta kom svo
flatt upp á mig I
rokinu. Hún bar þá alla inn í kofann, einn í einu, og þeir
lögðust allir fyrir framan eldinn, hjúfruðu sig hver að öðr-
um og steinsofnuðu.
Þá var það að gamla konan fékk tannpínu. Tannpinan
var svo vond, alveg hræðilega vond. Og þarna sat vesa-
lings gamla konan, átti ekkert tannpínumeðal, enginn var
þarna til þess að gefa henni eitthvað heitt að drekka, og
enginn til að segja henni að þetta batnaði bráðum. Það var
enginn hjá henni, nema sautján kettir og einn blágrár kett-
lingur. Hún átti ekki einu sinni hitapoka. Gamla konan gat
ekkert annað gert en farið upp í rúm og breitt sængina
upp fyrir höfuð. Svo lá hún og hlustaði á storminn, sem
reif í litla kofann hennar, svo hann nötraði og skalf. Ó,
hvað hana vantaði hitapoka að leggja við kinnina. Blessuð
gamla konan. Hún var í leiðu skapi og hálfkalt, og gat ekki
hugsað um annað en bannsetta tannpínuna.
Allt [ einu heyrði hún lágt þrusk í myrkrinu, eins og
einhver væri að læðast að rúminu hennar. Svo kom eitt-
hvað mjúkt og hlýtt og lagðist við vangann á henni, einmitt
þar sem tannpínan var. Æ, hvað það var gott, næstum eins
og að hafa hitapoka. Hvað gat þetta verið?
Þegar hún gætti betur að, sá hún að þarna var þá litli
blágrái kettlingurinn kominn og maiaði eins hátt og hann
gat. Nú hlýnaði gömlu konunni, og tannpínan hvarf smátt
og smátt. Síðan gieymdi hún, að hún hefði nokkurn tíma
haft tannpínu og sofnaði sætt og rótt.
Litli kettlingurinn sofnaði líka.
Vindurinn ýlfraði og æddi um litla kofann þarna niðri
við sjóinn, en enginn heyrði til hans, því gamla konan svaf,
blágrái kettlingurinn svaf, og aliir kettirnir sautján sváfu
vært fyrir framan eldinn.
Óskastundin.
r.
•o
o*
•o
o*
•o
o*
ss
•o
ss
o»
90
5*
•o
o*
ss
ss
•o
o*
ss
ss
ss
ss
•o
o* .
•o
8S
ss
ss
ss
•o
o»
ss
•o
o*
•o
o»
ss
ss
•o
§s
•o
o*
ss
ss
ss
§8
§i
•0
o*
•o
o»
ss
ss
ss

25