Æskan - 01.01.1970, Blaðsíða 12

Þeir félagarnir, prófessor Archimedes Q. Porter og að-
stoðarmaður hans, Samúel T. Philander, höfðu snúið
heimleiðis, að því er þeir héldu, en raunverulega voru
þeir rammvilltir. Tilviljun réð því, að þeir héldu til
vesturs í átt til strandarinnar, en ekki í austur, inn í
óendanlegan frumskóginn. Það vakti furðu þeirra, að
þegar þeir náðu ströndinni, sáu þeir kofann hvergi. Phil-
ander þóttist þó viss um, að þeir væru fyrir norðan
hann, en hið sanna var, að þeir voru spottakorn fyrir
sunnan kofann.
Ekki datt þessum hálærðu mönnum í hug að hrópa
eða kalla til þess að láta félaga sína vita, hvar þeir
væru. í stað þess þreif Philander í handlegg prófessors
Porters og dró hann af stað í suðurátt eða í áttina til
Höfðaborgar, tvö þúsund og þrjú hundruð kílómetrum
sunnar.
Þegar stúlkurnar voru komnar inn í kofann, fór Esmer-
alda strax að leita að einhverju til þess að setja fyrir
hurðina að innanverðu. Skyndilega rak hún upp hræðslu-
óp og hljóp til baka til húsmóður sinnar. Jane Porter
sneri sér við og sá þá, hvað valdið hafði ótta svertingja-
konunnar. Hvít og skinin beinagrind lá á gólfinu og
önnur lá í rúminu. Þegar hún hafði sefað Esmeröldu,
gekk hún að vöggunni, en þar lá beinagrind af barni.
Hrollur fór um ungu stúlkuna, og henni varð hugsað til
þess, að ef til vill ætti þetta einnig eftir að liggja fyrir
henni og félögum hennar. Hún stappaði niður fætinum
til þess að reka þessar hugsanir á brott og skipaði Esmer-
öldu í höstugum tón að hætta skælunum:
„Hættu nú þessu, hættu strax! Þú gerir aðeins illt
verra. Aldrei hef ég þekkt svona stóran krakka eins og
þig, Esmeralda." En hún þagnaði snögglega, þegar henni
varð hugsað til þess, að nú voru allir karlmennimir
horfnir inn í skóginn og hún því ein eftir með þessum
stúlkubjálfa. Jane snaraðist að hurðinni og skaut hinum
sterklega slagbrandi fyrir dyrnar. Síðan settust þær báðar
niður á bekkinn og biðu þess, er verða vildi.-----
HÆTTUR FRUMSKÖGARINS
Clayton hvarf inn í skóginn til þess að leita tvímenn-
inganna, en sjómennirnir, sem voru uppreisnarmenn af
skipinu „Örinni“ tóku það ráð að róa bát sínum sem
skjótast fram að skipinu til {>ess að forðast spjóts- og
örvaskot úr skógarþykkninu.
Tarzan horfði á allt þetta og þótti aðfarir þessara
ókunnu, hvítu manna alleinkennilegar, en mjög var
hann hrifinn af ungu stúlkunni fögru, sem nú hafði
lokað sig inni í kofa hans ásamt svertingjastúlkunni.
Hann var viss um, að þarna var þó ein að minnsta kosti
af hans eigin kynflokki, og raunar voru einnig ungi mað-
urinn og gömlu mennirnir tveir mjög líkir því, sem hann
hafði hugsað sér kynbræður sína.
Það haí'ði ekki farið fram hjá Tarzan, er ungi maður-
inn tók upp byssuna, faldi hana í ermi sinni og laumaði
henni síðan til ungu stúlkunnar, þegar hún gekk inn í
kofann. Hann átti erfitt með að botna í öllu þessu, og
einhvern veginn var honum ekki vel við það, hve annt
ungi maðurinn lét sér um ungu stúlkuna. Honum gazt
mjög illa að sjómönnunum, og þó einkum þeim, sem
hafði ætlað að skjóta unga manninn í bakið. Hann sá,
að þeir voru óvinir hinna, svo að hann ákvað að vera
vel á verði gagnvart þeim, ef þeir kæmu aftur frá skip-
inu.
Tarzan ákvað að fara í humátt á eftir unga manninum
til þess að vita, hvað hann ætlaðist fyrir inni í skóginum,
enda vissi hann, að stúlkurnar voru nokkurn veginn ör-
uggar inni i kofa hans.
Tarzan sveiflaði sér tré af tré á eftir Clayton og fljót-
lega heyrði hann köll hans í fjarska. Allt í einu sá hann
unga manninn standa lafmóðan í rjóðri einu, og þá
kom Tarzan í hug, að hann mundi vera að leita að
12