Æskan - 01.02.1970, Blaðsíða 6

„Uss, hvað þú hefur atað þig mikið út, tröllabarnið þitt,“ segir
Stina og réttir fram fingurna.
Smátt og smátt tekst Skellu að koma öllu af borðinu ofan á
gólfið, og hún skemmtir sér vel, einkum þegar hávaðinn er hvað
mestur.
„Nei, hættu nú, þetta endar með ósköpum," segir Melker
ávítandi. „Stína og Skotta! Hlaupið fyrir mig út og sækið Malln.
Segið henni að flýta sér, ef hún vill, að ég haldi lífi!“
„Ertu veikur?“ spyr Stína.
„Ekki beinlínis, þetta er ofreynsla," svarar Melker aumlega.
„Sjáðu, Skella er holdvot af grautarslettum. Ég verð að finna
á hana þurran fatnað."
Stína og Skotta fara, og Melker hleypur upp stigann til að
sækja föt á Skellu í svefnherbergið.
Skella notar tækifærið á meðan og rennir sér af stólnum ofan
á gólfið. Síðan heldur hún í rannsóknarleiðangur um húsið.
Hún fer úr borðstofunni í dagstofuna og þaðan fram í for-
stofu. Loks fer hún fram I eldhúsið og inn í búrið.
Þegar Melker kemur aftur með fötin, er Skellu hvergi að sjá.
Skyldi hún hafa hlaupið til skógar?
„Skella!" kallar Melker. „Hvar ertu? Komdu strax úr felustaðn-
um! Komdu, ég ætla að flengja þig.“
Melker fer út og leitar kringum húsið. Hann kemur inn aftur
og leitar í öllum herbergjum og stofum, en hann kemur hvergi
auga á litla tröllabarnið.
„Skella, Skella," vælir hann. „Komdu, ég er hættur við að
flengja þig.“
Melker kemur loks fram í eldhús og finnur Skellu þar. Hún
stendur inni í búrinu með stóra sultukrukku fyrir framan sig. Hind-
berjasulta, namm, namm! Hún stingur litlum hnefunum á kaf ofan
I rauða leðjuna og sleikir þá síðan af góðri lyst. Og mikill hluti
suitunnar límist á hana sjálfa og föt hennar.
Melker verður skelfingu lostinn, þegar hann sér Skellu alla
ataða einhverju rauðu.
,,Ó, hamingjan góða! Skellu blæðir!!“ kallar hann. „Hún er
öll ötuð blóði! Hjálp! Hjálp!"
Hann kemst að raun um, að bezt muni vera að ná i móður
telpunnar þegar í stað, og þýtur því af stað út.
I sömu andrá koma Skotta og Stína inn. Þær lita á sultu-
krukkuna og skilja þegar, hvað um er að vera.
„Uss, hvað þú hefur atað þig mikið út, tröllabarnið þitt,"
segir Stína og réttir fram fingurna. Hún fjarlægir dálítið af sult-
unni á öðrum vanga Skellu og stingur siðan fingrunum i munn-
inn. Uhm, þetta er sannarlega bragðgott. Og Skotta fylgir dæmi
hennar og bragðar á klístrugu, rauðu leðjunni á Skellu.
Telpurnar hlæja allar og skemmla sér betur en nokkurn tima
áður.
Melker kemur aftur og er alveg örvita.
„Hvað á ég að gera?" hrópar hann. „Ég finn Malín hvergi.
Og hvað hefur komið fyrir Skellu?"
„Hún hefur bara komizt í sultuna," segir Stína rólega.
„Nú, ekki annað?" Melker léttir. „Jæja, þá hljótum við að
geta bjargað þessu. Mér var annars skapi næst að kalla á björg-
unarsveitina og sjúkrabíl. Getið þið nú hjálpað mér, te,lpur?“
„Sjálfsagt," svarar Skotta ákveðin. „Sæktu bala og bursta, þá
skulum við sjá um, að hún verði hrein aftur."
Skömmu síðar er Skella komin ofan í balann, og telpurnar
tvær keppast við að þvo henni hátt og lágt. Framhald.
Bjðrgunarlaun *
A Skálanesi í Gufudalssveit bjuggu um
miðja 18. öld hjónin Ari Jónsson og
Hallfríður Þórðardóttir. Attu |iau inörg
börn, þar á meðal l>órð og Jón. Þegar
þeir bræður voru lil vika komnir, voru
jieir látnir reka kýrnar i haga að sumr-
inu. Eitt sinn er þeir liafa rekið |>;er,
fara þeir að leika sér að því að vaða
yfir leirvog einn, er þeir áttu leið hjá.
Vildi l>á svo illa til, að þeir sukku niður
i leirinn, og festust fætur þeirra í bon-
um, svo að þeir geta með engu móti náð
þeim upp úr. Stóð uú á harða aðfaili,
svo að sjórinn dýpkaði fljótt á drengj-
unum, og sjá þeir sér þarna bráðan bana
búinn. Fara þeir þá að gráta hástöfum og
reyna af öllum kröftum að losa fæturna.
Allar slikar tilraunir reyndust árangurs-
lausar, en sjórinn dýpkar jafnt og þétt
og tekur þeim loks undir hendur. Þá
l'innst jieim báðum eins og þeim sé allt
i einu kippt upp úr, og geta þeir ]>ú vað-
ið til lands og bjargað sér. —
Þegar bræðurnir koma heim, segja þeir
foreldrum sinum frá, hvaða hættu þeir
höfðu verið í, og eins frá hinni undar-
legu og óvæntu hjálp. — Næstu nótt
dreymir Hallfriði, móður drengjanna, að
til hennar komi kona, stór vexti og fríð
sýnum. Hún ávarpar Hallfriði og spyr
hana, hverju hún vilji launa lífgjöf
drcngjanna i gær. Hallfríður þykist segja,
að hún viti ekki hvers hún óski. Þá segir
aðkomukonan: „Einn lilut áttu, sem mig
langar til að eiga.“ Spyr þá Hallfríður,
hvaða hlutur það sé, og segir þá hin:
„Það er annað afturjúgrið á henni Búbót
þinni.“ „Það er þér velkomið og j)ó að
meira væri,“ þykist Hallfriður svara.
Draumurinn var ekki lengri. En Hall-
friður fékk ekki framar mjólk úr öðm
afturjúgrinu á Búbót sinni, þó að það
liefði verið mjólkurgefið liingað til, og
átti hún ])ó kúna i allmörg ár eftir þetta.
Sagnir af Vestfjörðum.