Æskan

Árgangur

Æskan - 01.02.1970, Blaðsíða 30

Æskan - 01.02.1970, Blaðsíða 30
ELLA DORA OLAFSDOTTIR: ^&óóturinn etta gerðist eitt dimmt desember- kvöld í smáþorpi í nágrenni Kaup- mannahafnar. Ég var á gangi með bréf í hendinni — síðasta bréfið, sem ég þurfti að skila til eiganda sins — svo ég hugsaði um það eitt að komast sem fyrst heim til Maríu minnar og barnanna. Koma heim og finna ilminn af jólahakstri hennar og hlusta á ærslin í börnunum mínum. Ég lifði hinu venjulega lífi verkamanns- ins, erfiðu, stritsömu, en að mörgu leyti ánægjulegu lífi. En samt var ég ekki ánægður. Það var til annað líf en þetta fábrotna og þreytandi verkamannslif. Sumir urðu ríkir, aðrir fátækir, — og oft og tíðum fannst mér það óréttlátt. Til ]>ess að hægja þessum hugsunum frá mér, reyndi ég að leiða hugann að öðru. Gamli maðurinn, sem átti að fá hréfið, var víst mjög ríkur. IJað var mik- ið um það skrafað i þorpinu, að hann hefði óhreina fortið að baki, sem hann vildi dylja fyrir öðrum. Hann var sagður eiga í fórum sinum fagurlega útskorinn kistil, fullan af peningum, að sögn þeirra, er bezt þóttust vita. Margrethe, sem hann liafði leigt hjá áður, sagði, að eitthvað hlyti að vera gruggugt í sambandi við þennan kistil. Ef til vill var hann stol- inn. Eitt var víst, að gamli maðurinn um- gekkst hann sem mikinn dýrgrip. Og það var einkennilegt, því að þótt kistillinn væri failegur á að lita, gat hann af þeim sökum ekki talizt neinn dýrgripur. Það hlaut þvi að vera innihaldið, sem gerði kistilinn svo dýrmætan. Ekki kvaðst Mar- grethe sjálf hafa séð fjársjóðinn marg- umtalaða. En mágkona hennar fullyrti, að hún hefði séð hann með sínum eigin augum. Sjálfum fannst mér þetta frem- ur ótrúlegt. Ég trúi nú ekki hverju orði, sem þessar kjaftakerlingar láta frá sér fara. Og hvers vegna skyldi svo auðugur maður búa í þvilíku kofaræksni? — O, það er sennilega ekkert til í þessu kjaft- æði, aðeins venjulegur rógur og illgirni i garð náungans, tautaði ég og hélt áfram göngu minni. Lækjarvegur 9 og 10. Ég leit aftur á bréfið, sem ég hélt á. Húsið hans var númer 11. Christian Pedersen hét gamli maðurinn. Ég nam staðar. — Jú, þetta var víst númer 11. Ég gat varla greint töluna. Það var eins og skiltið hefði ryðg- að fast við húsvegginn. Ég gat ekki ann- að en brotið lieilann um hver það gæti verið, sem tæki upp á því að skrifa þess- um gamla einbúa. Ég leit á bréfið, en þar stóð ekkert nafn sendanda. En utan- áskriftin var með finlegri kvenhönd. Ég barði að dyrum, fyrst laust, en síð- an ákveðnar. Þá sá ég ljósglætu út um stofugluggann og hætti að berja. Ég gekk inn Ijóslausan ganginn og þreifaði fyrir mér í myrkrinu að stofuhurðinni. Ég fann að gólffjalirnar svignuðu undan þunga mínum. Ég var dauðhræddur uin að ég færi niður úr gólfinu. Ég bölvaði heimsku minni að hafa ekki farið þetta í morgun í dagsbirtunni. En þá hafði ég notað frí- stund til að kaupa jólagjafir þarna í ná- grenninu. Ég heyrði hósta innan úr stofunni, gekk á hljóðið og kom inn í lágt, sóðalegt hcr- bergi. Húsgögn voru ekki önnur en tveir stólar, borð og rúmfleti. En á einuin veggnum hékk mynd, sem skar sig mjög úr hinu dapurlega umliverfi. Þetta var stór mynd af ungri og fallegri stúlku. Ég starði hugfanginn á myndina og hrökk við, er gamli maðurinn ávarpaðu mig: — Hver er þetta? Nú, þetta er pósturinn. Iíomdu hingað að rúminu, vinur minn. Hvað hefurðu lianda mér? -— Ég er hér með bréf til yðar, herra Pedersen, svaraði ég. — Æ, góði póstur. Ekki máttu víst vcra að því að lesa það fyrir mig? Mér varð hugsað enn einu sinni til Maríu. En hún mundi áreiðanlega ekki sjá eftir þvi augnabliki, sem það tæki mig að lesa bréfið fyrir gamla manninn, svo að ég setti á mig gleraugun, reif upp bréfið og las: „Kaupmannahöfn, 18/12 ’52. EJsku pabbi minn. Ég kem til þín bráðum. Ég hef komizt að raun um, að þú hefur verið mjög veikur. Það þýðir ekki að reyna að dylja mig þess. Ég kem með ungan pilt með mér, pabbi. Þú veizt, hver það er. Ég ætla að láta hann heita i liöfuð- ið á þér. Fæðingin gekk vel og ég er orðin fullfrísk. En Thorben lítur ekki við okkur. Ég hef einhvern veginn klór- að mig fram úr þessu ein míns liðs. Ég hætti i vistinni lijá foreldrum Thor- bens og fékk fljótlega annan starfa. Heimilisfang mitt sendi ég Thorben í þeirri von, að hann mundi sjá eftlr öllu og snúa aftur til mín. En sú von rætist vist aldrei. Ég kem heim til þín með litla Christian, þér til lijálpar i veikindum ]>ínum. Þrátt fyrir allt lið- ur mér vel núna, en betra "verður það, Jiegar ég kem til þín.“ Ég leit upp úr bréfinu á gamla mann- inn og sá, að tárin blikuðu í augum lians. En ég lét sem ég hefði ekki tekið eftir þvi og las áfram: „Ég veit, að það cina, sem þú átt eftir, er kistillinn hennar móður minnar sál- ugu, með krossinum, eina skartgripn- um, sem liún eignaðist um ævina. Guð veri með þér, pabbi minn. Þín dóttir Ingrid Cbristine“. Ég braut bréfið vandlega saman og setti það í umslagið. Síðan leit ég aftur á gamla manninn. — Jæja, nú hef ég lesið hréfið fyrir yður og þarf að hraða mér heim, þvi konan mín og börnin bíða mín. Gamli maðurinn rétti höndina út eftir hréfinu, en hún féll máttlaus niður. Hann horfði frain fyrir sig með áhyggjusvip — og andvarpaði: — Ó, góði Guð, vaktu yfir þeim, vaktu yfir þeim. Síðan féll hann í mók. Ég lagði bréfið á borðið. Síðan skauzt ég út og náði í ungling, sem ég bað fyrir skilaboð til Maríu uin að mér mundi seinka heim. En fyrst bað ég hann að koma við lijá lækni í leiðinni. Svo settist ég inn og beið komu lækn- isins. Hann kom að skammri stundu lið- inni og leit á sjúklinginn. Síðan gaf hann honum deyfilyf. Ég horfði spyrjandi á hann, en gat ekki stunið upp nokkru orði. Hann hristi höfuðið. — Ég get ekkert gert hér, því miður, annað en það sem ég hef þegar gert, sagði hann, er ég fylgdi honum til dyra. Ég var nýsetztur aftur inni lijá gamla manninum, er ég heyrði bíl staðnæmast fyrir utan húsið. Eitthvert hugboð liauð mér að ganga út að glugganum og lita út. Út úr bilnum sté ung stúika, á að gizka 18 ára gömul, með reifastranga í fanginu. Ég sá, að læknirinn sneri við og gekk í veg fyrir liana, og þau töluðu saman i nokkrar mínútur. Síðan gelsk hún rakleiðis inn og að rúminu. Hún leit á gamla manninn társtokknum aug- um og stundi með niðurbældum ekka: — Pabbi, clsku pabbi minn. Nú er ég komin til þín. Unga, fíngerða andlitið hennar var af- myndað af sorg og kvöl. Ég ýtti að henni stól og bað liana að fá sér sæti. Hún spurði einskis, en settist cins og þægt barn. Ég tók við reifastranganum af henni og settist nálægt ofninum til þess að ylja litla anganum, sem var að festa blundinn. Ég liorfði á þau feðginin. Unga stúlkan faðmaði föður sinn að sér eins og til að vernda hann gegn öllu illu. Tár hcnnar mnnu niður vanga gamla mannsins. Ég liugsaði mitt. Nú var unga
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.