Æskan - 01.02.1970, Blaðsíða 46

Tryggur
og
Anna
Sönn saga af liundi
og lítilli telpu.
Tryggur var fallegur hundur. Hann hafði
gaman af að hlaupa um og leika sér. Hann
var líka bezti leikfélagi Önnu litlu.
Önnu fannst Tryggur vera indælasti
hundur í heimi. Þau léku sér saman öllum
stundum. Tryggur og Anna ólust upp sam-
an, svo þú getur nærri, hvort þau hafa ekki
verið vinir.
Svo var það dag nokkurn, að einn af
vinum Önnu gaf henni fallegan uppstopp-
aðan bangsa. Anna varð óðara hugfangin
af bangsanum. Hún tók ekkert eftir gjamm-
inu í Trygg. En hún lék við bangsann sinn
allan liðlangan daginn og virtist alveg hafa
gleymt þvi, að Tryggur væri til, hvað þá
meira.
Daginn eftir endurtók sagan sig. Anna
lék sér ekkert við Trygg. Nei. Hún hélt
áfram að leika sér við nýja vininn sinn —
bangsann. Tryggur flaðraði upp um hana,
rak trýnið I bangsann með glettnisgjammi
og vonaði, að hann fengi að vera með í
leiknum, en Anna ýtti honum frá. Trygg-
ur var sannarlega ekki vanur slíkri fram-
komu, og honum féll það síður en svo
vei.
Svo sofnaði Anna sinn venjulega hádeg-
isblund. Það var þá, að hundinum datt
bragð i hug, eins og seinna kemur í Ijós.
Þegar Anna vaknaði, drakk hún mjólkur-
glas, eins og hún var vön, og Tryggur fékk
líka mjólk, Svo fór hún að svipast um eftir
bangsanum sínum. Aumingja Anna leitaði
alls staðar, en samt gat hún hvergi fundið
hann. Það hrundu stór tár niður kinnar
hennar. Tryggur reyndi að hugga hana.
Það leið ekki á löngu. þangað til þau voru
farin að hlaupa um og leika sér.
Vikur liðu. Þá var það einn fagran morg-
un, þegar Tryggur kom að vekja hana, að
Anna var lasin. Hún var komin með misl-
inga! Hún varð að liggja i rúminu og gat
ekki leikið við Trygg. Aumingja Tryggur var
ósköp dapur í bragði allan daginn og
næsta dag.
En daginn þar á eftir, þegar Anna var
farin að hressast og leiddist að liggja í
rúminu, kom Tryggur allt i einu færandi
hendi. Hann var með bangsann hennar I
munninum!
„Hvar fanstu bangsann minn?" hrópaði
Anna glöð.
Og veiztu hvað? Tryggur hafði falið
bangsann, og nú vissi Anna það. Allt var
komið upp!
er hraustur og snar, bæði sem hermaður og veiðimaður og
verðskuldar því allan sóma."
Og þegar Hái Haukur iét hugann renna til baka, fann
hann, að Króka-Refur hafði aldrei skorazt unclan skyld-
um sínum sem hermaður og veiðimaður fyrir flokkinn.
Hann hafði alltaf verið boðinn og búinn að taka þátt í
veiðum og þegar Shawnee-menn áttu óvinum ;tð verjast
var Króka-Refur ætíð þar, sem bardaginn var harðastur.
Ef einhverju erfiðu þurfti að sinna, byggja tjöld eða gera
við þau eftir óveður, eða ef einhvern þurfti til nætur-
vörzlu, þá var Króka-Refur ætíð lyrstur til að bjóða sig
fram. Hái Haukur fann, að gamli maðurinn var hatður
útundan í stað Jjess að sýna honum heiður og þakklæti.
Næsta dag hugsaði Hái Haukur stöðugt um þetta, en
að kvöldi var ráðstefna hjá foringjum flokksins. Þeir sátu
lengi á ráðstefnunni, en að lokum kusu |)eir nefnd til að
fara á fund Króka-Refs. l.íkast var sem gremjuglampa
brygði fyrir í augum hans, þegar hann kom út úr tjald-
inu og sá þá, en augnaráðið breyttist, Jtegar hann sá vin
sinn, Svarta Hauk, í hópnum.
„Hvers vegna komið (>ið hér til míns fátæklega heimil-
is?“ spurði hann foringjana. „Hef ég gert eitthvað af mér?
Hafi svo verið, skal ég gera alit, sem í mínu valdi stentl-
ur til að bæta fyrir það."
Hái Haukur svaraði: „Það eruni við, sem höfum gert
rangt og nú viljum við bæta fyrir J>að. Við bjóðumst til að
kyggja ljér tjaltl inni í þorpinu. Þar er ágætt autt tjald-
stæði rétt hjá mínu tjaldi og ég mun telja mér heiður sýnd-
an, el þú viJdir vera nágranni minn. Sonur minn liefur
sagt mér margt og ég sé nú, hversu vanræktur |>ú hefur
verið sem meðlimur ættflokksins. Komtlu og vertu einn af
Ijölskyldunni. Sittu við eldinn með okkur og við skulum
rifja upp endurminningar frá veiðiferðum okkar. Við biðj-
um Júg að þiggja )>etta sem merki um, að J>ú hafir fyrir-
gefið okkur."
„Jú, ég kem," sagði Króka-Refur. „en hlustið nú á. Þið
liafði ekki gert mér neitt illi. £g hef verið ánægður með
að búa hér í uljaðri þorpsins og ég hel haft mikla ánægju
al því að horla á leiki barnanna og að vera með í veiði-
lerðum. Mér hefur liðið vel. Ég hef að vísu aldrei kynnzt
raunverulegri vináttu eða ást, því ég missti foreklra mína
mjög ungur og varð þá að ganga um Jiorpið og biðja mér
niatar. En Svarti Haukur hefur flutt skilning á vináttu
til hjarta míns og j>ess vegna hel' ég ákveðið að búa nær
tólki síðustu ár ævinnar. í hjarta mínu ríkir fögnuður.
Jú, ég kem."
Hópurinn sneri inn i |>orpið til að skýra frá árangri
fararinnar og á eftir J>eim leiddust Svarti Haukur og
Króka-Reiur, sem virtist nú hvorki vera mjög ólríður né
Ijótur á velli. í hreyfingum Jreirra beggja var einhver
léttleiki og örvggi, sem ekki hafði verið til staðar áður.
Sigurfíur Kristinsson þýdili úr ensku.
110