Æskan - 01.02.1970, Blaðsíða 24

^^■Aíkisráðsfundurinn vai nú settur. Fyrst komu
’’’ allir Jiirðmenn kalífans inn, mjög skra.ut-
** ^ lega klæddir. Þeir lmeigðu sig djúpt íyrir
Abu Hassan og gengu síðan til sæta sinna. Þá
gengu í salinn stórvesírinn, lögreglustjóri og fleiri
háttsettir embættismenn.
Fundurinn byrjaði með langri ræðu, sem stór-
vesírinn ltélt, og var í henni drepið á ýmis vanda-
mál, sem steðjuðu að ríkinu. Abu Hassan lilustaði
á með viðeigandi virðingarsvi|t og lét sér nægja
að kinka kolli annað slagið, þegar Ironum fannst
það Jrezt við eiga.
Nú tóku ýmsir embættismenn að tala fyrir sín-
um málum og sækja um fé til ríkisins, til þess að
þau næðu fram að ganga. Hassan tók afstöðu til
þessara mála allra ýmist með eða móti eftir því
sem samvizka hans bauð í það og það skiptið.
Þætti honum málefnið gott, veitti hann ríflega fjár-
upphæð, en sagði svo þvert nei við fjárveitingum
til málefna, sem honum geðjaðist ekki að.
Þegar allir þessir alvarlegu embættismenn höfðu
lokið rnáli sínu, tók Abu Hassan til sinna ráða.
Hann kallaði liigreglustjórann fyrir sig og gaf hon-
um fyrirmæli:
„Far þú í moskuna, sem stendur við giituna milli
tveggja kaupmannaverzlana. Þar hittir þú prest
með mikið hvítt skegg. Finnig eru þar fjórir öld-
ungar. Þessir fjórir öldungar eiga að þola 400 vand-
arhögg og presturinn 500. Síðan ber þér og þínum
mönnum að setja þá alla fimm upp á úlíalda,
þannig að andlit þeirra snúi mót tagli úlfaldanna,
en á undan Jtessari lest skal ganga kallari, sem
hrópar í sífellu: Svona fer fyrir þeim, sem bera út
slúður og koma af stað nágrannakryti."
Lögreglustjórinn lagði hönd á höfuð sér til merk-
is um það, að Jretta skyldi gert. Að nokkrum tíma
liðnum kom hann svo aftur á fundinn og tilkynnti,
að einmitt nú stæði Jressi broslega skrúðganga yfir
og vekti hún mikla athygli.
„Ágætt,“ sagði Hassan og sneri sér að næsta máli.
„Komið hingað, ríkisféhirðir," mælti liann. Og er
ríkisféhirðirinn kom og hafði hneigt sig fyrir Abu
niður að gólti, gaf Hassan honum Jressa skipun:
„Settu Jrúsund gullmola í poka og farðu með hann
til móður Abu Hassans. Hún býr við sömu götu
og presturinn og öldungarnir, sem nú eru á lerð
hér um göturnar."
„Skal gert, herra,“ svaraði féhirðirinn og hrað-
aði séi' af stað.
Þetta gekk sem sagt allt eins og í sögu lijá Abu
Hassan, og }>að stappaði nærri Jiví, að hann færi
sjálfur að trúa Jiví, að hann væri í raun og veru
kalífi!
Þegar fundinum var lokið, var Hassan leiddur
til borðs, sem svignaði undan hinum dýrustu og
lostætustu krásum. Er hann settist við borðið, komu
sjö fagrar meyjar til hans og blökuðu blævængjum
við höfuð hans, en Abu Hassan fannst Jiað skemmti-
legra, að Jiessar stúlkur sætu lil borðs með hon-
um og gaf Jieim bendingu iim Jrað, hvað Jiær og
gerðu. Er liann stóð upp frá Jiessari góðu máltíð,
spruttu meyjarnar á fætur og sóttu vatn í gull-
skál, svo að hann gæti laugað hendur sínar. Næst
var Hassan leiddur inn í næsta sal, Jiar sem ljúf-
fengir drykkir voru til reiðu, og gerði hann Jreim
góð skil í fyrstu, en brátt tók hann eftir Jiví, að
hann sótti mjög svefn, og að lokum hneig höfuð
hans niður á hendur hans, Jiar sem hann sat við
borðið, og Abu Hassan féll í djúpan svefn. Þjón-
arnir höfðu blandað svefnlyfi í drykk lians. Nokkr-
ir Jirælar kalífans tóku nti Hassan, klæddu liann
í gömlu fötin hans og fluttu hann síðan í vagni
til hans eigin húss.
Abu Hassan váknaði í gamla rúminu sínu morg-
uninn eftir. En hann áttaði sig ekki strax á kring-
umstæðunum, heldur hélt hann að enn væri hann
kalífi og tók að kalla á Jijónaíiðið. Móðir lians
heyrði köll hans og kom hlaupandi inn til sonar
síns.
„Hvað í ósköpunum gengtir að Jrér, ertu nokkuð
veikur, sonur minn?“ spurði hún.
„Sonur þinn! Hvað ertu að tala um? Ég er drottn-
ari allra trúaðra manna, ég er kalífinn, kona góð.“
Móðir hans sneri andliti sínu til Mekka og gerði
bæn sína, Jiví að hún hélt að sonur sinn væri orð-
88