Æskan - 01.02.1970, Blaðsíða 38

>>
— HvaS fékkstu í afmælisgjöf?
— Nýju plötuna hennar Ingibjargar Þorbergs!
Þetta segja krakkarnir núna. — Og við spáum því, að bráðum
verði allir krakkar búnir að laera ,,Sé tunglið allt úr tómum osti“
og fleiri iög á þessari ágætu barnaplötu.
Þótt platan næði ekki að komast á aðal jólamarkaðinn, selst >
hún vel, enda lögin sérlega skemmtileg og textaframburður mjög
skýr.
GóS gjöf, sem börnin una sér vel viS.
„Samt sem áður ættum við raunar að gera l>að,“ sagði Karen.
„Hvað væri svo sem athugavert við að segja lionum alla sög-
una?“
„Já, en hugsaðu jiér nú, að til ]>ín kæmi alókunnugt fólk og
bæði um að fá citthvað af fötunum þínum. Hvað mundir ]>ú
gera ?“
„Ég lield, að mér þætti slíkt allkynlegt. En þangað verðum
við samt að fara og sjá, hvað gerist.“
Stína hristi höfuðið vonleysislega. Hún sagði: „Það er gott,
að þið týnið ekki hugrekkinu, en ég sé enga leið fram úr þessu.
Við þekkjum ekki þennan Ólsen og vitum ekki, hvar hann á
heima, en að visu er auðvelt að gá að þvi i símaskrá. Og þaðan
af síður þekkir hann okkur. Fjölskylda hans hefur í mörgu að
snúast vegna veizluhalda þar í kvöld. Nei, okkur þýðir ckki
að fara ]>angað með neitt mas. Dettur ykkur í hug, að nokkur
megi vera að því að sinna okkur? Nei, mér finnst alls ekki við-
eigandi á nokkurn hátt að gera þar ónæði núna.“
„Þetta veit ég ekkert um,“ sagði Björg, „en eitt er vist, að
ég ætla að ná í jakkann og reyna að finna miðann með því
móti. Mikið er i húfi og við megum alis ekki vera að mikla
erfiðleikana stöðugt fyrir okkur. Það er skylda okkar að halda
áfram. Er það ekki rétt?“
„Jú, en þetta er nú einu sinni allt dálitið sérkennilegt og trú-
legt, að allar okkar skýringar þyki nokkuð skrítnar. Við skulum
rétt einu sinni telja aðalatriðin upp fyrir okkur. Við ]>ekkjum
tónlistarmann, sein hefur gefið skógarhöggsmanni jakkann sinn.
Sá góði maður hengdi svo jakkann á trjágrein úti í skógi. Við-
gerðamaður fór þar fram hjá á leið sinni til Sundköping og
hirti jakkann. í Sundköping seldi hann svo jakkann skransala,
sein aftur seldi Ólsen skipamiðlara jakkann, og liann ætlar að
nota þessa umræddu flik við sérstök veizluhöld einmitt í kvöld.
Þetta er nú öll okkar útskýring á þvi, hvers vegna við viljum
fá jakkann, þegar að því kemur að krefjast hans.“
„Ég viðurkenni fúslega, að ]>etta er allt saman æði skrítið
í augum þeirra, Sem ekkert vita um gang málsins," sagði Björg,
„en vogun vinnur og vogun tapar. Við skulum nú athuga, hvar
Ólsen skipamiðlari á heima, fara síðan þangað og sjá, hverju
fram vindur. Nú gái ég í símaskrána."
Ólsen skipamiðlari hjó i stóru og stæðilegu einhýlishúsi
skammt frá vatninu. Lítill garður var framan við húsið og
annar miklu stærri hak við það. Þaðan var mjög fagurt útsýni
yfir vatnið og skógana. Nokkrir hílar stóðu framan við húsið.
Stúlkurnar stönzuðu augnablik og virtu húsið fyrir sér. Svo
sagði Björg: „Hvemig eigum við að byrja? Líklega verður
skynsamlegast að ganga upp að aðaldyrunum, hringja dyra-
hjöllunni og bjóða góðan daginn. Svo kcmur hitt af sjálfu sér.“
Síðan gengu þær upp að dyrunum og hringdu. Bið varð
á að komið væri til dyra, enda sannaðist hér, að langt finnst
þeim, sem húinn bíður. Loksins heyrðu þær fótatak inni fyrir
og síðan voru dyrnar opnaðar. Kona kom út og tók kveðju
þeirra. Hún virti þær fyrir sér undrandi en alls ekki óvingjarn-
lega. „Hvert er erindi ykkar?“ spurði hún síðan.
Stína var að því komin að snúa við og hlaupa niður tröpp-
urnar, en Björg greip í handlegg hennar.
„Eruð ]>ér frú Ólsen?“ spurði Björg svo.
„Jú, það er ég,“ sagði konan.
Svo varð aftur l>ögn, ó]>ægilega löng.
„Ef þið ætlið að spj'rja um eitthvað, ]>á flýtið ykkur að
komast að efninu, því ég hef mikið að gera,“ sagði konan svo.
„Þannig er mál með vexti,“ sagði Björg, „að við--------—.“
Og nú varð aftur þögn, en svo sagði Björg: „Er herra Ólsen
lieima?“
„Nei,“ sagði konan. „Það verður nokkuð langt ]>angað til
maðurinn minn kemur. En hvert var erindið?"
Nú urðu þær að standa sig. Frú Ólsen var að verða ergileg á
svipinn og ætlaði að halla aftur liurðinni, en virtist síðan reyna
að finna skemmtilegu hliðina á þessu og sagði í léttum tón:
„Ef þið ætlið aðeins að vita, livað ég heiti, þá er ég lirædd
um, að við höfum ekki fleiri umræðuefni."
„Jú, okkur liggur fleira á hjarta," sagði Björg.
„Já, látið mig heyra," sagði konan.
„Þannig er mál með vexti, — að — við — — —.“
í því hili liringdi síminn inni í húsinu.
„Bíðið augnahlik," sagði konan. Hún lokaði hurðinni og þær
stóðu eftir á tröppunum og horfðu hver á aðra. Stína sagði:
„Segðu henni allt eins og er. Við komumst ekkert áleiðis á
annan liátt. Þegar liún kemur aftur — — —
„Ef hún kemur aftur,“ skaut Karen inn i.
„Auðvitað kemur hún aftur,“ sagði Björg gremjulega. „Getið
þið enga hugmynd gefið mér. Hvað finnst ykkur, að ég ætti að
segja lienni?“
„Ég ætlaði einmitt að segja þér ]>að,“ sagði Stína. „Segðu
henni frá jakkanum og að við þurfum að fá leyfi til að skoða
í brjóstvasann á honum. Segðu henni, að í hrjóstvasanum sé
dálftið, sem við höfum not fyrir.“
„Ertu frá þér? Hún fellst aldrei á ]>að.“
„Jæja, hvað dettur ]>ér annað í hug?“ Björg var kjomin að
þvi að láta hugfallast.
„Ég veit ekki, livað gera skal. Eg hef ekki minnstu hugmynd
um, hvað ég á að segja. Gefið mér einhverja góða hugmynd, en
flýtið ykkur, — flýtið ykkur í öllum guðanna hrcnum. Hún
kemur og spyr, hvað við viljum, ]>egar hún liefur lokið símtal-
inu, og hún lokar dyrunum, ef við getum ekki gefið fullnægjandi
skýringu. Þá höfum við tapað leiknum." Framh.
102