Æskan - 01.02.1970, Blaðsíða 26

FÖB GÚLLÍVERS TIL PVTALANDS
Þrjú hundruð eldasveina hafði ég til matreiðslu og fór
hún fram í smáhýsi, sem var hjá húsi mínu, og bjuggu
þeir þar og skyldulið þeirra. Ég tók upp í höndina 20 borð-
þjóna í einu og setti á borðið. Auk þess voru 100 á
gangi, þar sem sumir báru kjötföt og aðrir tunnur á öxl-
unum með öli, sem þjónarnir á borðinu drógu upp, eftir
því sem ég þurfti, og gerðu það með miklu hugviti, svipað
því sem vér hér í Norðurálfunni drögum upp skjólur úr
brunni. Kjötið af einu fati þeirra var réttur munnbiti minn
og ein tunna hæfilegur sopi. Sauðakjöt þeirra er lakara
en vort, en nautakjöt þeirra er fyrirtak. Matarstykki hef ég
fengið svo stórt, að það var þrír bitar mínir, en fágætt
er það. Þjónarnir störðu steinhissa á mig, þegar ég var
að éta þetta með beinum og öllu saman, eins og við
gerum við sendlingafætur hjá oss. Vanalega hafði ég gæs-
ir þeirra og kalkúnhana í einum bita, og verð ég að
segja, að þau eru stórum betri en okkar hér. Smærri
fugla þeirra tók ég 20 eða 30 á hnifsoddinn í einu.
Ég hafði verið ókunnur hirðlífi hingað til. Ég hafði að
vísu heyrt margt og lesið af eðlisfari konunga og ráð-
herra, en ekki búizt við að finna svo ógeðslegt sýnishorn
af þeim í landi svo afsiðis, eins og ég fann hér, þar sem
landstjórn var, að því er ég hugði, með allt öðru skipu-
lagi en í Norðurálfu.
Þegar ég var í aðsigi með að ganga í þjónustu Blefúsku
keisara, þá kom mikilsvirtur hirðmaður til mín með leynd
á næturþeli í luktum léttivagni, og bað inngöngu án þess
að segja til sín. Hann sagði mér, að nokkrir af ráðherr-
unum hefðu undirbúið kæru á hendur mér fyrir drottin-
svik og önnur óbótaverk. Glæpir þessir voru nákvæmlega
sundurliðaðir f kæruskjalinu gegn Kvinbús Flestrín (Mann-
fjalli), og var landráðasökin þar efst á blaði. Hún var
orðuð svo: ,,Þá er eldur geisaði í herbergjum hinnar kæru
drottningar hans keisarahátignar, þá jós fyrrtéður Kvinbús
Flestrín í drottinsvika skyni með varmennsku sinni og
djöfulæði stórflóði af fúlu sápuskolpi inn í herbergin, und-
ir því yfirskini að siökkva fyrrtéðan eld. Að fyrrtéður
Kvinbús Flestrfn neitaði að taka hin önnur skip fyrrtéðs
Blefúskukeisaradæmis og drepa alla úigurenda-útlaga,
og sló því fyrir, að honum væri nauðugt að kúga sam-
vizkur manna eða tortíma frelsi og lífi saklausrar þjóðar."
Það hafði verið ályktað að þyrma lífi mínu, en stinga úr
mér augun og svelta mig svo smám saman til bana.
Ég réð af að flýja þegar í stað til Blefúskuríkis.
Ég skrifaði bréf ráðherranum vini mínum og skýrði hon-
um frá fyrirætlun minni, að halda af stað þá um morgun-
inn til Blefúskú, samkvæmt leyfi því, sem ég hafði fengið.
Ég beið svo ekki eftir svari, en hélt til strandar í þá átt,
sem ég vissi að skipafloti vor lá. Ég tók eitt stærsta her-
skipið, batt bandspotta í stafninn, hóf upp akkerið og fór
því næst úr öllum fötunum og lét þau upp í skipið og
svo yfirsængina mína, sem ég bar undir hendinni, og dró
svo allt á eftir mér út á sund, og óð svo og synti yfir að
skipalægi Blefúskukeisara, og höfðu þeir þar þá lengi
búizt við mér. Þeir léðu mér leiðsögumenn til höfuðborg-
arinnar, sem líka heitir Blefúskú. Ég hélt á þeim í lófanum,
þangað til ég var aðeins hundrað faðma frá borgarhliðum,
og bað þá að gera einhverjum ráðherranum viðvart um
komu mína, og skýra honum frá, að ég biði þar fyrirskip-
ana keisarans. Ég fékk það svar nálægt einni stundu sið-
ar, að hans hátign kæmi þangað með fólki sínu og stór-
mennum hirðarinnar til að taka á móti mér. Ég hélt þá
áfram 50 faðma. Þar steig keisari og fylgdarlið hans af
baki hestum sinum og drottning og meyjar hennar úr
vögnunum, og sá ég ekki, að þær væru að neinu leyti
hræddar eða áhyggjufullar. Ég lagðist niður til þess að
kyssa á hendur hátignanna. Ég sagði hans hátign, að ég
væri kominn eins og ég hefði lofað, með leyfi herra míns,
keisarans, til að njóta þeirrar sæmdar að sjá svo vold-
ugan höfðingja, og bjóða honum þjónustu mína í öllu sem
ég gæti og ekki færi í bága við skyldur mínar við keisara
minn, og minntist ekki með einu orði á ósættina.
Ég ætla ekki að þreyta lesarann með langri lýsingu á
viðtökunum við hirðina, sem voru að öllu samboðnar slík-
um þjóðhöfðingja, og ekki lýsa heldur vandræðum mín-
um út af húsleysinu og rúmfataleysinu, þar sem ég neydd-
ist nú til að liggja á berri jörðinni og vefja utan um mig
yfirsænginni.
Þremur dögum eftir þangaðkomu mína gekk ég mér
til skemmtunar fram að landnorðurströnd eyjarinnar, og
sá þá tæpa viku sjávar frá landi eitthvað, sem líktist báti
á hvolfi. Ég brá mér úr sokkunum og óð út góða 100