Æskan - 01.07.1976, Blaðsíða 9

Góð kveðja
Húsið átti hálfbágt með að setjast, en kom sér
niður á þúfu. ,,/E-æ, þetta var gott. Ég er ekki
^ið fyrir að ganga, já, ég á bágt með gang, ég
s|^jögra þetta fremur en geng.“
. »s|aþpaðu af,“ sagði Finni. Hann lagðist á bakið
9rasið eins og hann var vanur. „Kanntu að syngja?“
Sa9ði hann og hló.
”Tja,“ sagði húsið og dró við sig svarið. „Ég veit
u ®kki, ég hef aldrei reynt neitt á því sviði.“
”Eitt sinn skal hver byrja," sagði Finni, „við skul-
UrT1 reyna.“
”Allt í lagi,“ sagði húsið. „Nú, hvað á þá að
syngja?“
p ”Við getum sungið um allt, sem við sjáurn," sagði
1Uni- >,T. d. getum við sungið um náttúruna. Við
rkjum um leið og byrjum strax":
„Við syngjum um árnar,
við syngjum um firðina,
syngjum um fjöllin
og syngjum um skógana.
Syngjum um blómaangan
og blæinn, sem strýkst. um vangann,
syrigjum um himininn háa
og heiðloftið bláa,
og skýhnoðra smáa.
Syngjum um sól,
syngjum um mána.
Syngjum um allt sem lifir og hrærist,
syngjum um allt, sem á jörðinni nærist."
e ^úsið reyndi að fylgjast með, eins vel og það gat,
n svo stundi það þungan. „Nei, þetta get ég ekki,“
'autaði það.
”Hvað er það, sem þú getur ekki?“ sagði Finni.
”^9 get ekki hætt að hugsa um börnin," sagði
Þetta fallega umslag fékk Æskan nýlega, og
var í því áskrift frá nýjum kaupanda, Hreiðari
Finnbogasyni, Gunnarsholti, Hellu. Æskan þakk-
ar þessum unga listamanni áskriftina og hið
fagra umslag hans, og vonast til að blaðið verði
honum til góðs og skemmtunar á komandi tím-
um. Hver verður næsti nýr áskrifandi til að
senda okkur listaverk?
húsið. „Hugsaðu þér bara, þau geta hvergi legið
inni I nótt, þau verða að sofa úti. Þau hafa ekki
einu sinni rúmin sín, þau eru auðvitað inni í mér.“
„Þú segir nokkuð,“ sagði Finni. „Ég er svo vanur
að sofa úti í hvaða veðri sem er, ég hef heldur aldrei
búið í húsi.“
„Nei, en þú ert nú heldur engin mannvera,“ sagði
húsið.
„Satt segir þú, ég er bara fátæk fuglahræða," sagði
Finni, „en mér finnst nú samt ég vera hamingju-
samur. Ég sakna einskis af því, sem mennirnir eru
að bisa við að afla sér,“ bætti Finni við.
„Þú um það,“ sagði húsið. „Það hjálpar ekki
minni fjölskyldu. Ég sé svo eftir þvf að hafa stung-
ið af. Ef ég héldi nú heim á leið strax, gæti ég
skjögrast þetta svona einhvern veginn, — ég yrði
lengi — ég yrði örugglega ekki kominn heim fyrr
en í fyrramálið."
„Uff,“ sagði Finni. „Þú þarft nú líklega ekki að
sjá eftir þessu. Þetta var það besta, sem gat komið
fyrir. Fjölskylda þín hefur lært að sjá eftir breytni
sinni og lætur sér þetta að kenningu verða. Þú hef-
ur Kka lært af þessu.“
7