Æskan - 01.07.1976, Blaðsíða 22

Magga var komin aftur. En hún var gerbreytt. Fyrst og
fremst var hún miklu hraustlegrl, sólbrennd og veður-
bitin af útiveru. Og svo var hún miklu glaðari en áður.
Hún kom á sunnudegi. Ríkharður og Tim tóku á móti
henni á járnbrautarstöðinni, og hvorugu þeirra duldist, hve
breytt hún var. Það var heitur glampi í augum hennar,
þegar hún leit á Ríkharð. Það Ijómaði í þeim ástúð og
eftirvænting, og Tim sá þetta vel. En Ríkharður? í fyrstu
var hann ofurlítið hikandi, en bráðlega náði hann kunn-
ingjablæ þeim, sem honum var laginn.
Og Tim tók eftir því, að það var aðeins kunningjablær.
Sunnudagurinn fór í að skrafa um allt það, sem á dag-
ana hafði drifið að undanförnu, og það var ekki fátt, sem
Magga hafði frá að segja. Fyrst og fremst um mömrnu,
sem virtist nú albata og taldi sig geta byrjað að vinna
aftur, og svo allt það, sem Magga hafði aðhafst í fjar-
verunni.
„Þó að ég hafi dansað lítið hingað til, Tim, þá hef ég
nú bætt það upp. Dansað og farið á skíðum. Ég hef varla
gert ærlegt handarvik, og þó hefur mér fundist að ég
hefði varla tíma til að opna bók. Samt tók ég stundum til
handargagns inni við, strauk af ryk og hjálpaði til við
bakstur. Það hefur þó nægt til þess, að ég hef ekki fund-
ið til þess, að ég væri ómagi og sníkjudýr. Við verðum
að breyta svoKtið til hérna heima, Tim, ég á við að við
þurfum að hreyfa okkur dálítið meira."
Tim kom þetta á óvart, og hún var hissa, en kinkaði
aðeins kolli til samþykkis. Dag:nn eftir tók Magga til við
vinnu sína í skrifstofunni, og brátt var allt komið í sama
horf og áður. Magga og Ríkharður, Ríkharður og Magga.
En Tim var ekki algerlega söm og áður. Hún var nokkuð
djarfari og ákveðnari í háttum. Henni var ekki eins gjarnt
að roðna, og henni féll nú ekki eins þungt, að þau létu
hana oftast eina.
„Við ætlum að skreppa snöggvast út,“ sagði Magga
oft. „Þú nennir auðvitað ekki að komra líka?“ Nei, hún
nennti því ómögulega.
Einu sinni hafði Tim rekist á Per Melenius fyrri hluta
dags og sagt honum, að hún sá frumsýninguna.
„Þér skiljið, að ég var eins og álfur út úr hól, ég vissi
ekki, að þetta voruð þér. Ég hélt, að þér hétuð Ólson, og
það var ekki fyrri en------------.“ Hún var svo éfcb’ ^
það lá við, að hún talaði af sér. ,,------Fyrri en ^
myndina af yður í leikskránni, að ég þekkti yður. ^
Hann fræddi hana um, að þeir hefðu verið þrír n3aliK
samtíða í ieikskólanum, og þar sem einn þeirra he ^
þess Per að skírnarnafni, þótti honum rétt að skipta
nafn. , hgfði
„Það hefði verið ósanngjarnt, ef frægð nafna mins
fallið á mig,“ sagði hann hlæjandi. e$\
„Ég hef um hvorugan heyrt getið, það hefur vfs
orðið mikið úr þeim,“ sagði Tim með hreim af lh's
ingu- . hans,
Hún spurði hann um ýmislegt viðkomandi námi ^
en hún innti ekki að sjálfri sér né draumum sínun1
standa
sé<
leiknám. Hún dáðist að list hans og taldi hann stai-_
svo miklu framar, að henni fannst hún gera sig a
hlægi með því að ympra á þessu. hjg-
En nú féllu skemmtigöngur og hundaviðranir alve^{lJ||U
ur á kvöldin, krypplingurinn var alltaf leikinn fyrir.gur í
húsi. En Tim saknaði þeirra ekki. Hún sökkti sér
að æfa ýmis hlutverk, og nú var henni léttir að pí«-
hurðina falla aftur á eftir þeim hjúunum, Möggu
harði. segir
„Anna, ég skal ganga aftur og fylgja þér, er f 0g
nokkurri lifandi sál frá þessu að eilífu," sagði ^p-
hvessti á hana tindrandi augu og belgdi sig út
en hun
gerðar ofsa. Anna óttaðist víst hæfilega,
ánægð á svipinn með rás atburðanna. Tim virtis.ð p|K'
búin að jafna sig og vaxin frá þessum barnórum vl 0g
harð, og samband hans og Möggu sýndist orðið e
áður. Og Anna bauðst til að koma upp og aðvara
þegar þau kæmu heim. $3$
„Ég er viss um, að þú heyrðir ekki þó að 0g
stóðhross ryddust inn í húsið, þegar þú stendur Þa . ^é<
rausar og þvælir og hlærð og skælir til skiptis, s gn
þá. Ég verð oft að kaila til þín mörgum sinnum, a yfs1
þú heyrir til m n. Ef þú vilt, að þetta fari lágt, Þa |j«t f
best fyrir þig að trúa mér fyrir öllu um þetta fát 09
Þér,“ nan ^
Tim var hjartans fegin, þegar Anna tók á Þen ^ h$j'
í málið. Best var, þegar Magga og Ríkharður fórU
arins, og það var alloft. En Ríkharður spurði hana
y/era
hvort hún vildi koma með þeim.
„Við ætlum að fara einhvers staðar inn og
lítið. Víst geturðu komið með okkur,“ bað hanh-
dansa
dí'
20