Æskan - 01.07.1976, Blaðsíða 14

SIGURÐUR DRAUMLAND:
Bláa perlan
^^•^iminninn er ekki einn um aS gráta. Þung-
^brýndir regndagar sumarmánaðanna sjá
litlu stúlkuna f Hólkoti fella tár marga stund. Nú
er orðið svo langt síðan mamma hennar fór. Og
pabbi er líka farinn, til að heimsækja hana, þang-
að sem hún liggur veik.
Telpan leikur sér að vlsu í skúrahléunum. En það
er orðið svo lítið gaman að því. Oft situr hún bara
döpur og handleikur bláu glerperluna sína. Ungur
hugur hennar er þá að reyna að ráða gátuna um
hvers vegna allt þurfi að vera svona leiðinlegt. Eins
og það hefði verið gott og gaman, svo langt sem
hún mundi.
Afi og amma virðast raunar vera einu skjólin,
sem ekki er fokið í. En svo voru þau að tala um,
að ef til vill færi mamma að búa á himninum. Þó
vilja þau ekki hjálpa henni til að ferðast þangað
líka, og ekki fara sjálf.
— Ekki strax, segir amma.
—■ Jú, strax, svarar telpan ... Það er ekkert gam-
an að vera hérna eftir. Pabbi getur farið með okk-
ur öll, í áætlunarbílnum.
— Onei, hann kæmist nú aldrei svo langt, bíllinn
sá... álítur amma. Vegurinn hans nær ekki inn I
himininn.
Barnið lætur ekki sannfærast.
— Einu sinni, þegar himinninn var blár, náði hann
alveg niður á jörðina. Það er bara að fara beint
áfram.
— Leiktu þér nú að perlunni þinni um stund,
hún er blá eins og himinninn. Gleymdu ekki 6ÓI-
skininu sem alltaf fylgir bláum himni, jafnvel bak
við skúraskýin. Gott er að vita þetta, áður en við
förum þangað.
Stóri bróðir horfir þögull út f regnveðrið, þegar
litla systir leitar hans álits. Dropatalið fram af bæj-
arburstinni fellur skáleiðis fyrir dyrnar. Úti er gola
og himinninn dimmleitur.
— Afi veit Ifklega eitthvað. Amma snýr út úr!
— Amma veit víst!
— Ef ég hefði nú spurt pabba!
En telpan veltir perlunni sinni þegjandi f lófanum.
Svo segir hún:
— Hún er samt blá, þó að rigni. Og amma sagði,
að himinninn væri alltaf blár bák við skýin. Amma
segir satt.
Nú hlær sú litla, skærum, léttum hlátri og bregður
perlunni á loft. Daufgrá regnveðursbirtan fellur é
glerið, og þar inni f bláa litblænum birtist spegil'
mynd telpunnar.
— Ég er hérna inni, eins og mamma á himninuni.
Og ég er svo lík henni.
Drengurinn brosir.
Droparnir eru hættir að falla. Fjallið handan við
dalinn ber ofurlítinn uppstyttubjarma. Hugsun drengs-
ins er að mótast f orð, þegar systir hans verður
fyrri til.
— Sólskinið kemur líklegá bráðum. Einhvern veg-
inn er það strax hérna inni í perlunni.
Hún hlær á ný. Svo færist alvörusvipur yfir lifla
andlitið.
— Ef það verður eins gaman að vera í himnin-
um eins og í perlunni, þá er allt gott.
Neðan frá þjóðveginum kemur maður gangandi
heim bæjartröðina.
— Pabbi er að koma!... segja börnin fagnandii
bæði í einu. Svo hljóðna þau, taka saman höndurrii
og ganga á móti föður sfnum.
Telpan finnur að stóri bróðir er klökkari ( huga
en hún. Og þegar hann spyr einskis, lítur hún gla®'
lega upp.
— Það er ekkert verra að búa f himninum bláa-
Pabbi strýkur lítil glóhærð höfuð. Nú er kvíðinn
fyrir sorg barnanna ekki eins sár. Þau leiðast öll
heim hlaðbrekkuna.
— Og þetta veit litla telpan mfn.
Telpan réttir fram lófann með perlunni og hvfslar:
— Amma og perlan mín segja það.
Stríkarnir skiptust á um a8 horfa á knattspyrnuleikinni
án þess að kaupa aðgang að vellinum. En Iögregluþiór,n
var skammt frá og rak þá í burt. GetiS þi8 fundiS l°g'
regluþjóninn á myndinni?
12