Æskan - 01.07.1976, Blaðsíða 10

Margir kannast við ofur
einfalda brellu, sem læknar
nota við móðursjúka sjúkl-
inga, sem alltaf vilja vera
að sulla í sig meðalagutli.
Læknirinn gefur þeim vatn
sem litur er látinn saman
við, — og sjúklingnum.
finnst sér batna undir eins.
Það eru til margar sögur um
mátt ímyndunaraflsins. Her-
sveit sem einu sinni sat um
hollenskan bæ fékk skyr-
bjúg og hermönnunum féllst
hugur og þeir vildu hætta
umsátinni. Konungurinn
frétti þetta og tilkynnti þá,
að hann hefði undrameðal
gegn skyrbjúgnum. Margir
vagnar hlaðnir flöskum með
ÍMYNDUNIN ER STERK
lituðu vatni og fallegum
miða á voru sendir til hers-
ins og mönnunum fór undir
eins að líða betur og þeir
héldu áfram umsátinni.
Það er til arabisk smá-
saga um afl ímyndunarinn-
ar. — Einu sinni mætti fá'
tækur förumaður Svarta-
dauðanum, sem sagðist
vera á leið til Kairó. Mað'
urinn spurði: „Hvað ætlar
þú að gera til Kairó?“
Svarti dauði svaraði: „Þ9
ætla að drepa 3000 manns
þar.“
Nokkru seinna hittust
förumaðurinn og Svarti'
dauði aftur; hann var nú að
koma frá Kairó. Förumaðui''
inn sagði: „Ekki sagðir Þú
mér satt um daginn, því
þú drapst 30.000 manns-
„Nei,“ svaraði Svarti'
dauði, „ég drap ekki nema
3000, en hinir dóu úr
hræðslu."
„Jæja, finnst þér það,“ sagði húsið.
„Já, það finnst mér,“ sagði Finni. „Næst, þegar
fjölskyldan fer í burtu, þá hugsar þú þig vel um,
áður en þú stingur af. Eða hvað heldur þú?“
Húsið gat ekki varist hlátri. „Þetta var viturlega
mælt af fuglahræðu. Svo sannarlega hefur þú á
réttu að standa. Þá er best, að ég komi mér heim
á leið. Ef ég staulast áfram, eins og mér er unnt,
þá ætti ég að vera heima um 2-leytið í nótt.“ Með
það fór húsið af stað, stirt og stíft á fótum, sem
ekki gátu farið hratt.
„Ha-ha,“ sagði Finni og hló. „Viljinn er góður,
en heldur er hann hægfara. Húsið hefði þurft að
hafa vængi, eins og farfuglarnir, sem nú eru að
hefja sig til flugs suður á bóginn. Er annars ekki
til söngur, sem byrjar svona: Ef ég ætti vængi, bamm,
bamm, bamm, bamm ...“
Það ættu annars allir að hafa vængi, hugsaði
Finni, og hélt áfram rölti slnu eftir þjóðveginu. Skyndi-
lega stansaði hann og leit niður á fætur sér. „Mis-
skiljið mig ekki, fætur mfnir, biessaðir tréfæturnir
mínir, mér þykir vænt um ykkur, þið hafið borið
mig margan spölinn."
Árin liðu, og Finni fuglahræða var orðinn slitinn
og þreyttur af öllu röltinu. Hann átti nú aðeins eina
ósk, og hún var sú, að hann mætti finna stað, þar
sem hann gæti fengið að vera í friði.
Hann átti sér líka draum, sem hann var farinn að
halda, að aldrei myndi rætast — hann stundi —
já, þá var að taka því. Hann hafði alla tíð langað
til að skýla fuglunum, en ekki hræða þá. En svona
eru nú örlögin, hugsaði Finni. Maður verður stund'
um að gera þveröfugt við það, sem mann langar til-
Það var svo sem ekkert skrítið, að hann hafði aldre'
verið góð fuglahræða. Jæja, þá var að leita að dval'
arstað.
Hann staðnæmdist allt í einu. Hvað sá hann ■
Var ekki þarna einmitt allra ákjósanlegasta rjóður
fyrir gamla fuglahræðu að eyða elliárunum? Hann
fór út af veginum og gekk um I rjóðrinu. Mikið var
hann nú annars orðinn stirður til gangs. En hvað-
Þarna var lítið hús inni á milli trjánna — gamal
kofi, kominn að falli — allur skakkur og skekinn-
Eitthvað fór að sveima um í huga Finna. Þess'
kofi minnti hann á annað hús, sem hann hafði kynns
fyrir nokkrum árum. Það skyldi þó aldrei vera?
Finni færði sig nær. „Hæ, sæll vertu. Ertu aleina
og yfirgefinn?" Húsið lyfti brúnum og reyndi að Hta
f áttina til Finna. „Ósköp er að sjá, hve þú ert iHa
farinn. Nenntu ekki eigendurnir að gera við Þ'9’
eða hvað?“
Nú færðist örlítið líf í húsið. „Það er þó ekki hann
Finni fuglahræða, gamli vinur minn?“
„Jú, svo sannarlega er það hann Finni fuglahrasð^
Þú ert þá skógarhúsið, sem ég mætti einu sinni
þjóðveginum ög hélt að væri risatröll." Gömlu vin
irnir féllust nærri því í faðma af einskærri gleði Yf'r
endurfundunum. Og þeir hefðu eflaust gert Það’
hefði það verið mögulegt. En hvernig í ósköpunurT|
átti hús og fuglahræða að geta faðmast, þar að auK'
bæði gömui og stirð?
Það var margt að tala um og rifja upp. Húsi
var búið að vera einmana lengi. Eigendurnir fluttu