Æskan - 01.07.1976, Blaðsíða 32

Þegar loft hitnar, „stígur“ það
upp, þangað, sem kaldara er. Þú
hefur eflaust tekið eftir því í bað-
herbergi eða þvottahúsi, þegar guf-
an safnast fyrir uppi yfir höfði
manns. Orku þá, sem hinn stígandi
hiti er, ættum við nú að geta hag-
nýtt okkur til þess að láta bera uppi
tvær litlar flugvélar. Smíðirðu þær
eftir þeim fyrirmælum, sem hér eru
gefin, og látirðu þær standa yfir
ofni eða hitaleiðslu, halda þær
áfram að fljúga í hring svo lengi
sem einhver eldur er í ofninum eða
hiti í leiðslunni. Loftið þrýstir á
vængina, sem settir eru á ská, og
kemur flugvélunum til að halda
áfram.
Hafið flugvélarnar báðar sem lík-
astar að stærð og sniði. Þverbitinn,
sem merktur er F, á nefnilega að
vega salt á stálteinsoddi, og eins
og þú munt skilja, verður þunginn
að vera jafn báðum megin.
Flugvélarnar eru samsettar úr
hlutunum A, B og C, sem þú klippir
éða skerð út úr pappa. Skrúfurnar
væri best að hafa úr næfurþunnum
málmi, t. d. þeim, sem er í tóbaks-
boxum eða þvíumlíku. Skrúfurnar
eru síðan festar við flugvélarnar
með títuprjónum.
Smíðaðu
sjálfur
flugvélar
Þverbitinn F, sem flugvélarnar
eiga að hanga í, er búinn til úr
þykkum pappa (sjá teikningu 1 og
2). Þú skerð pappann nærri jöðrun-
um báðum megin og brýtur inn af,
til þess að þverbitinn verði stinn-
ari og nægilega sterkur til að halda
báðum flugvélunum, jafnvel þótt hit-
inn verði nokkuð mikill. Flugvélarn-
ar eru tengdar þverbitanum með
tvinna.
Á þverbitann miðjan seturðu
minni hlutann af venjulegri smellu
(E). Miðju bitans geturðu hæglega
fundið með því að láta hann vega
salt á oddinum á vasahnífnum þín-
um.
Smelluhlutinn á að vera eins kon-
ar „kúlulega" fyrir stöngina D, sem
endar í skörpum oddi. Stöngin er
síðan beygð þannig, að hún geti
staðið upp á endann.
Munið eftir þvl, að götin, sem
tvinninn er dreginn gegnum t'I
beggja endanna, eiga að vera tvö,
til þess að flugvélarnar snúi jafnan
I rétta átt.
Til fegurðarauka er hægt að mála
flugvélarnar I ólíkum litum. Að því
búnu hefurðu eignast flugvélar, sem
geta flogið svo langt sem verkast
vill, án þess að þurfa að setjast.
eyjarinnar frá annarri eyju eða meginlandinu, hví ekki
að nota þá bát þeirra til þess að komast til þess lands,
er þeir komu frá? Sennilega var það byggt, og vafalaust
var það þá í sambandi við meginlandið, ef það var
ekki á meginlandi Afríku.
Þung hönd var lögð á öxl Mugamba áður en hann
vissi, að hann var eltur, og er hann sneri sér við til vam-
ar, tóku fingur heljartaki um úlnliði hans og vörpuðu
honum til jarðar áður en hann gat hreyft sig.
Tarzan talaði til hins fallna manns á máli svertingja
á vesturströnd Afríku.
„Hver ert þú?“ spurði hann.
„Mugambi, foringi Wagamba," svaraði surtur.
„Ég skal þyrma lífi þínu,“ sagði Tarzan, „ef þú lofar
að hjálpa mér burt af eyju þessari. Hverju svarar þú?“
„Ég skal hjálpa þér,“ svaraði Mugambi. „En þar eð
þú hefur drepið alla menn mína, veit ég ekki, hvort ég
get komist úr landi þínu sjálfur, því enginn er til þess
að róa, og áralaus komumst við ekki yfir hafið.“
Tarzan stóð á fætur og lét fanga sinn standa tipF’
Maðurinn var tröll að vexti, — eins hraustlegur sv'ert
ingi og Tarzan var hvitur maður.
„Komdul" sagði apamaðurinn og hélt í þá átt, er hey13
mátti urrið í dýrunum úr. Mugambi hörfaði burt.
„Þau drepa okkur," sagði hann.
„Ég held ekki,“ svaraði Tarzan. „Ég á þau-“ ^
Enn hikaði svertinginn. Honum leist ekki vel á 3
koma nálægt villidýrunum, sem voru að éta heriuenn
hans; en Tarzan neyddi hann til þess að fylgja sér,
brátt komu þeir út úr skóginum, og blasti þar við peíI°
ógeðsleg sjón. Þegar dýrin sáu manninn, litu þaU
andi upp, en Tarzan gekk á milli þeirra og dró MugarU
skjálfandi með sér.
30