Æskan - 01.07.1976, Blaðsíða 21

herne inni, sem þið getið víst sofið
’’' svaraði Píslar-Sveinn vingjarn-
le9a. En það hét hann, af því að
hann var svoddan p'sl.
Börnin fóru nú á eftir honum inn
1 húsið, en þeim fannst skritið, áð
Þaim var ekki boðið ofan í stofuna,
heldur voru þau uppi á loftinu, und-
'r súðinni.
■.Vkkur þykir kannski einkenni-
le9t, að ég skuli búa hérna uppi á
lofti,“ sagði Píslar-Sveinn. „En það
er nú af því, að það er ekkert rúm
fyrir mig niðri. Þar er nefnilega fullt
af 9ullpeningum.“
■■En af hverju geymir þú alla gull-
Peningana í stofunni?" spurði
Kobbi.
..Hvað á ég annars að gera við
Pá? Ég er orðinn svo hundleiður á
°iium þessum gullpeningum, og
a|ltaf bætast fleiri við. Á endanum
Verður ekkert rúm fyrir mig hérna
uPPi heldur— og þá verð ég víst að
fiytja í gamla kofann rninn."
..Hvaðan koma allir þessir pen-
'n9ar?“ spurði Lína forviða.
..Það er kaffikvörnin mín, sem
^slar alla þessa peninga," sagði
^‘slar-Sveinn. ,,Ég átti ágæta kvörn,
Sem gat malað hvað sem ég vildi,
ef ég sagði rétta töfraorðið við
^ua, og hætti að mala, þegar ég
Sa9ði annað töfraorð. En einu sinni
'an9aði mig að leika mér að gull-
Peningum, og bað kvörnina um að
^la nokkra fyrir mig. Hún byrjaði
Sv° á því, hægt og hægt, en nokkrir
Bréf
JPn Hjálmarsson, Villingadal,
skrifar:
Ég hef lesið Æskuna um áratugi,
raunar meira og minna I hálfa öld.
^ér finnst hún bæði fróðleg og
skernmtileg, líka fyrir mig þó ég
Se orðinn gamali. Og þó hún sé
hel9uð ungdóminum á hún erindi til
allra, efnið er svo fjölbreytt, en það
9efur henni aukið gildi. Ég ræði
e^ki meira um þetta, en þakka henni
fiölrnargar ánægjustundir á lífsleið
Ptinni.
þeirra runnu niður í fjallshlíðina.
Þegar ég ætlaði að ná i þá, datt ég
og meiddi mig á höfðinu og féll í
öngvit. Þegar ég raknaði við aftur
gat ég ómögulega munað töfraorð-
ið, sem þarf til að stöðva kvörnina.“
„Og hefur svo kvörnin alltaf ver-
ið að mala gullpeninga síðan? Það
er víst ekki smáræðis fjársjóður,
sem þú átt orðið núna?“ sagði
Kobbi.
„Ég vildi óska, að ég gæti stöðv-
að hana og fengið hana til að mala
kaffi og annað góðgæti, eins og
hérna forðum," sagði Píslar-Sveinn.
„Hefurðu nokkurn tima reynt að
segja: Stansaðu, kvörnin mín?“
spurði Lina. „Einhver sagði það i
ævintýri, sem ég heyrði einu sinni.“
„Nei, ekki hef ég reynt það,"
sagði Sveinn, ,,en ég get reynt
það.“ Svo kallaði hann hátt: „Stans-
aðu, kvömin min!“
Og í sama bili staðnæmdist kvörn-
in svo snöggt, að það glamraði (
öllum gullpeningunum, og Sveinn
hrópaði glaður:
„Þetta dugði! Nú hættir hún að
minnsta kosti að mala gull, en ekki
veit ég, hvernig ég á að fá hana til
að mala eitthvað annað.“
„Þú þarft ekki að biðja hana um
að mala neitt, því að þú getur keypt
allt, sem þig vanhagar um, fyrir gull-
peningana," sagði Kobbi.
„Þá megið þið systkinin vera hjá
mér og láta ykkur líða vel, ef ykk-
ur langar til þess. Þið takið eins
og þið viljið af peningunum og farið
i kaupstaðinn á morgun og kaupið
allt, sem þið viljið. En þið megið
ekki koma með neina gesti með
ykkur hingað.“
Morguninn eftir fóru Lína og
Kobbi að hlaða peningunum í fal-
lega stafla, en nokkuð tóku þau og
fóru með í kaupstaðinn og keyptu
það, sem þau þurftu á að halda.
Og þegar þau komu aftur, héidu
þau áfram að raða gullinu og koma
því fyrir í kjallaranum og uppi á loft-
inu, svo að þau kæmust sjálf fyrir
í stofunum. Þau settust þarna að,
og séu þau ekki dauð, þá eru þau
þar enn.
Spætan heyrir fæðuna
Spætan byggir meira á
heyrninni en sjóninni ( leit
sinni að fæðu. Þegar hún
heggur nefinu í trjástofn-
inn, heyrir hún á hljóðinu
hvort skordýr eða lirfur
leynast undir berkinum. Rek'
ist hún á stað, þar sem ein-
hver matarvon er, rekur hún
út úr sér þráðmjóa tunguna,
11—23 sm langa, eftir því,
um hvaða spætutegund er
að ræða. Tungan er svo mjó
og liðug, að hún getur þrætt
allar lirfuholur, hversu
bugðóttar sem þær eru. Sé
um stórt skordýr að ræða,
rekur hún það f gegn með
oddhvössum tungubroddin-
um, en hin minni festast á
slfmuga tunguna, eins og
fluga á flugnaveiðara. Þar
sem tungan er svona löng,
hringar fuglinn hana saman
f nefinu alia leið niður f
háls.
Héraveiðar.
19