Æskan - 01.11.1978, Síða 4

„Heyrðu, þá skaltu koma á hverjum degi og borða hjá
mér. Hér skaltu fá eins mikið og þú getur borðað“.
„Hvernig get ég þakkað yður vináttu yðar?“
„Með því að syngja fyrir mig söng, viltu það?"
„Já, já, það vil ég gjarna gera, ég skal syngja einn söng
fyrir yðar náð á hverjum degi“.
„Flyttu þig þá heldur alveg til mín, eins og værirðu
sonur minn“, hélt frú Cotta áfram. „Hann Jústus minn,
sem ég missti, myndi nú vera á aldur við þig; þú átt að
koma í hans stað“. —
Ósk þessarar góðu konu varð uppfyllt; ókunni
drengurinn varð henni mjög kær og bjó í mörg ár á
heimili hennar.
Nafn hans var Marteinn Lúther.
Sjö ár eru liðin, og aftur eru jól.
Ábótinn í Ágústínusarklaustrinu í Erfurt var búinn að
halda aftansöng, og munkarnir höfðu safnast saman í
borðsalnum um stóra könnu af dýru víni. Bikararnir voru
fylltir aftur og aftur, meðan þeir töluðu saman um andleg
og veraldleg mál.
Það var aöeins einn munkanna, sem vantaði. Strax
eftir messuna hafði hinn ungi bróöir, Marteinn, farið inn í
klefa sinn, og þar lá hann á hnjánum og sendi brennheita
bæn til Guðs. En hann fékk enga fróun við bænir sínar. í
órólegri sálu hans var engan frið að finna, sem hann
þráði þó svo heitt.
Júlínótt 1505 hafði hinn ungi háskólakennari komið að
dyrum Ágústínusarklaustursins, rekinn þangað með
innra afli, og beðið um aó vera tekinn sem munkur. En
von hans um að geta fundið sálu sinni frið í óþreytan
bæn og starfandi kærleika innan þessara friðsömu mura
hafði brugðist algjörlega. Hugsunin um, að hann g
ekki fundið náð í augum Guðs, náði meir og meir va
yfir sál hans og gerði hann hræðilega angistarfullan-
Svo var aðfangadagskvöldið komið. Um leið og bann
rétti hendurnar til himins, hrópaði hann með hinni fn
þyrstu sál sinni: „Drottinn, ég sleppi þér ekki, fyrr en Þa
hefur blessað rnigl". Því næst tók hann svipu og lúbar
allan líkama sinn, sem hafði þær afleiðingar, að hann
máttvana á gólfið. Seinna um kvöldið, þegar nokknr
yngri munkanna ætluðu að heimsækja hann í klefa hans,
fundu þeir hann þarna. Allar tilraunir þeirra til að vekja
hann til lífsins aftur virtust árangurslausar, þangaú 1
einum munkanna datt í hug að vekja hann með tónlist-
„Ef hann er enn á lífi, þá mun tónlistin, sem honum
þykir svo vænt um, geta vakið hann til meðvitundar .
sagði hann, um leið og hann tók lútu, sem hékk á veggn
um. Hann spilaði síðan, og bræðurnir sungu. Sterkari
fyllri hljómaði söngurinn, og loksins tók hann eftir mj
veikum skjálfta í hinum hálfdauða líkama. Hann opna
augun og hvíslaöi: ^
„Ég heyri himneska tónlist — ó, hefur Guð fyrirge
mér og tekið mig til sín á þessari heilögu jólanótt?'
Bræðurnir héldu áfram að syngja, þar til Marteinn r
upp og þekkti þá. ,
„Ég er þá enn á lífi“, hvíslaði hann. ,,Og þið vinir m|n'’
hafið uppvakið mig. Þökk fyrir kærleika ykkar og s° ^
Þið hafið gefið hinu særða hjarta mínu frið, og nú 6r
þess fullviss, að sá Drottinn, sem ríkir yfir skýjunum,
fyrirgefa mér syndugum manni allar mínar syndir og 9
mig að sínum hermanni hér á jörð".