Æskan - 01.11.1978, Qupperneq 14

JOIA
Landiö liggur undir álnadjúpum snjó, og skíðafærið er
ágætt. Austfjarðaveturinn hefur snemma haldið innreið
sína, eins og hans er venja. Allt fé fyrir löngu komið á
gjöf, og alla jólaföstuna hefur það ekki einu sinni verið
rekið á fjörurnar, enda oftast bylur og fannkyngi. Á Þor-
láksmessu hefur gerst nýtt ævintýri í lífi okkar drengj-
anna. Fjörðinn hefur fyllt af hafís, og það er í fyrsta sinn,
sem við, yngsta fólkið á bænum, stöndum augliti til
auglitis við þann vágest.
Ég man þetta allt, eins og það hefði skeð í gær. Á
Þorláksmessumorguninn var komin austanbræla og
einhver kuldi og óhugnaður í loftinu, sem við könn-
uðumst ekki við. Kvöldiö áður hafði hann sést, ,,sá hvíti",
utan við fjarðarmynnið á ferð suður eftir, rétt áður en
dimmdi. Við stóðum úti á hlaði, strákarnir, og störðum
undrandi á hina þöglu, hvítu kastalaborg, sem sveif
rólega í sinni köldu tign áfram inn fjörðinn, fyllti hverja vík
og vog ystu tanga á milli og rak á undan sér óhemju-
breiður af sjófugli utan frá andnesjum. Hvergi sá á
dökkan díl í þessu helstorkna ,,ríki, með turn við turn".
Við störðum út á fjörðinn og skimuðum eftir sel. Vel gátu
bemskuminningat
þarna líka verið rostungar og bjarndýr á kreiki, þó aó ví^
kæmum ekki auga á þessa jötna úr norðrinu.
Undir rökkrið var ísbreiðan komin inn á móts við bseinn
og með henni hin hvíta grafarþögn í stað hins þróttmi
niðar hafsins. Út fjörðinn og til hafs, svo langt sem aug
eygði, var að sjá eina óslitna breiðu af hafís. Vognrinn
beint niður af bænum var orðinn fullur af risavöxnun1
jökum, en úti á honum miðjum, framundan baejarl®^^
um, myndaðist ofurlítil vök, sem hélst auð allan veturinn'
— griðarstaður hálfrar tylftar æðarfugla, þeirra einu.
sem ekki lögðu á flótta út yfir ómælisvíddir íssins, eftir Þvl
sem að þrengdi og innar færðist ísbreiðan.
Morguninn eftir, sem var aðfangadagur jóla, v
fjörðurinn orðinn fullur af hafís allt inn í botn. En e
skyggði það á gleði okkar krakkanna og eftirvæntinQ1^
Þvert á móti fannst okkur eitthvað hátíðlegt við ko
íssins. Gunna gamla hafði líka séð einn af jólasveinunurn
frammi í göngum þarna um morguninn. Og henP,
skýring á því fyrirbrigði var, að jólasveinninn mundi h
komið með hafísnum kvöldið áður. Pottasleikir aetla
hann héti, en Gluggagægi og Gáttaþef hafði Gunna s
Sigurður Drawnkm^
Vísur
Sjónarmyndir sólariags
sveipa tinda Ijósum,
kveðja yndi dreymins dags>
dansa á skyndirósum.
Leikinn bindur létt við spof
laðar yndi í hjarta,
og á í myndum eilíft vor
æskan lyndisbjarta.

4 r\