Æskan - 01.11.1978, Blaðsíða 24

mannanna til þín, sagöi maðurinn um leið og hann var að leysa fyrirbandið af
pokanum sínum. Og svo hellti hann öllu úr pokanum. Og þarna á gólfinu lá stór
hrúga af gráu gjalli og ösku, svo að stjörnudrottningin fékk í augun þegar hún
leit á það.
— Þetta var raunalegur árangur, sagði hún og andvarpaði.
— Þetta var allt og sumt, sem mannfólkið lét mig fá, tautaði gamli maðurinn.
Stjörnudrottningin kinkaði kolli, hrygg á svipinn. Svo rétti hún fram höndina
og þá fór gjallið að brenna og verða að engu, en í öskunni sáust nú gimsteinar,
sem vörpuðu frá sér allavega litum geislum.
— Sitthvað gott og göfugt hefurðu nú fengið hjá þeim líka, sagði hún. Ef til vill
minna en það hefði átt að vera, og þó máske meira en ég þorði að vona. Beróu
þetta inn í fjárhirsluna mína!
Gamli maðurinn tíndi allt það sem glóði á, ofan í pokann sinn, svo hneigði
hann sig djúpt fyrir drottningunni og hvarf.
— Þetta er gamla árið, sem var að fara, hvíslaði úlfurinn að Pétri.
— Gættu nú að, því að nú kemur það nýja.
í sama bili■ heyröist dimmrödduð klukka slá tólf þung högg, sem drundu um
loftið. Og nú opnaðist hurðin aftur, og nú kom inn Ijómandi fallegur ungur
piltur. Hann var líka með poka á bakinu, en pokinn hans var tómur — ennþá.
— Farðu nú út í heiminn og safnaðu saman gjöfum mannanna, sagði
stjörnudrottningin, — og Guð gefi, að pokinn þinn verði ekki fylltur með
óverðmætum gjöfum. Far þú nú. Og Guð fylgi þér!
Hún lyfti annarri hendinni. Ungi pilturinn hneigði sig niður undir gólf og svo
hvarf hann. En í sama bili kvað við klukknahljómur um alla stofuna. Heill
samhljómur af klukknahringingum, stórum og smáum, bauð nýja árið velkomið
með hreimfögrum silfurröddum og drynjandi málmklið. Stjörnudrottningin laut
ofan að Pétri.
— Viltu lofa mér því, að gjöf þín til nýja ársins verði geislandi gimsteinn góðra
athafna, en ekki ónýtt gjall, sagði hún. Svo kyssti hún hann á ennið og svo-
svo vaknaði hann allt í einu í rúminu sínu og hún amma hans laut niður að
honum og brosti.
— Ég hefði kannski ekki átt að vekja þig barnið mitt, en mér fannst ég mega
til að lofa þér að heyra nýjársklukkurnar, sagði hún og kyssti hann. Pétur hló og
leit út um opinn gluggann, sem ómar nýjárshringingarinnar bárust inn um —
sami ómurinn, sem hann hafði heyrt rétt áðan hjá stjörnudrottningunni.
— Amma, hvíslaði hann varlega í eyra ömmu sinnar. — Mikið þætti mér
gaman, ef ég gæti gefið Nýjárinu fallegan gimstein í pokann sinn.
En amma brosti. Hún hélt að Pétur litla væri að dreyma, en Pétur vissi þó
betur. Þar var ekki fyrir ekki neitt, sem hann hafði verið gestur hjá stjörnu-
drottningunni uppi á hásvölunum í höllinni hennar.

L
.1

K
V
cr
Haust!
Nú fór illa!