Æskan - 01.11.1978, Qupperneq 33

Hiawatha litli
á úlfaveiðum
Dag nokkurn, þegar Hiawatha litli kom glaður og reifur
út úr tjaldinu sínu sá hann stóran, gráan úlf hlaupa inn í
skóginn og í hvoftinum hafói hann eina af feitu
hænunum, sem pabbi hans Hiawatha litla var svo hrifinn
aí. og sem Sólskríkja, systir hans, annaðist svo vel.
Litli Hiawatha vakti strax föður sinn, en Höfðinginn
mikli varð afar reiður, því aö þetta var þriðja hasnan, sem
úlfurinn stal, og auk þess vildi Höfðinginn mikli ekki láta
vekja sig snemma á morgnana.
..Ég verð að fara og veiða úlfinn,“ sagði Höfðinginn
mikli, ,,því aó annars endar það með því, að ég verð
h^nulaus og svo hefur skógarvörðurinn heitið verð-
launum fyrir hvern veiddan úlf. Sæktu kastslönguna
mína, Hiawatha litli og komdu með mér! Þú átt að vera
heima, Sólskríkja."
..Úlfaveiðar eru ekki fyrir stelpur," sagði litli Hiawatha
montinn. ,,Þæreru karlmannsverk!
..Haltu þig inni í tjaldinu, Sólskrikja, þangað til við
höfum veitt úlfinn," sagði Höfðinginn mikli, og svo flýttu
Þeir Hiawatha sér á brott.
Þeir fundu spor úlfsins innan skamms og eltu hann
^jóðlaust. Skyndilega námu þeir báðir staðar. Þeir
heyrðu eitthvert skrjáf bak við runna. Þeir laumuðust
Þangað og Höfðinginn mikli hafði kastslönguna viðbúna,
en þetta reyndist aðeins héri, sem stökk upp og hljóp á
brott.
Veiðimennirnir héldu för sinni áfram og fljótlega
þeyrðu þeir greinar brotna. Þeir stóðu og hlustuðu og
komu auga á stóran elg. Hann setti undir sig hausinn og
leit reiðilega á aðkomumennina.
Feðgarnir hlupu eins hratt og þeirgátu. Þeir fengu smá
*°rskot, því að það var e'ngu líkara, en elgurinn þyrfti að
þogsa sig um, áður en hann lagði í að elta þá.
Aumingja veiðimennirnir á flótta hlupu beint að brött-
Um klettum, því að þeir vissu, að þar var hellir og þar
^tluðu þeir að fela sig fyrir reiðum elginum. En í hellinum
bjó stór, brúnn björn, svo að litli Hiawatha og faðir hans
v°ru fljótir að taka til fótanna aftur. Björninn var svo
reiður yfir að vera vakinn, að hann elti þá skömmu síðar.
Nú voru þeir í vanda staddir, því að elgurinn kom á móti
þeim, en björninn elti þá. Hvað áttu þeir að gera?
,,Hentu þér marflötum á jörðina, sonur minn! stundi
Höfðinginn mikli móður og másandi, og ekki voru þeir
fyrr lagstir á magann, en dýrin fóru í hár saman. Það
heyrðist mikið brak og elgurinn og björninn rákust svo
heiftarlega á, að þeir duttu hálfringlaðir niður, en þá voru
Höfðinginn mikli og Hiawatha litli komnir á fætur og
Höfðinginn mikli sagði: ,,Við skulum koma okkur heim,
sonur minn, því að úlfinn sjáum við hvergi. Hann hefur
sjálfsagt falið sig, af því að hann er hræddur við okkur —
og eftir þetta stelur hann ekki fleiri hænum. Svo þarf ég
að komast heima og hvíla mig."
Það er nú ekki hægt að segja, að þeir hafi gengið heim,
því að jafnvel á meðan Höfðinginn mikli var að tala, tóku
þeirtil fótanna og hlupu og hlupu. Þegar þeir komu heim
var Sólskríkja að gefa hænunum.
„Við pabbi gerðum úlfinn skíthræddan," sagði
Hiawatha litli. „Hann sást ekki í öllum skóginum, svo að
hann hefur víst flúið langt, langt af ótta við okkur."
„Ja — úlfurinn er skammt undan," sagði Sólskríkja.
„Hann liggur þarna."
„Hvað ertu að segja!" hrópuðu Höfðinginn mikli og
Hiawatha litli í kór og þeir hlupu hræddir í áttina að
tjaldinu.
„Þið hafið ekkert að óttast," sagði Sólskríkja. „Úlfur-
inn er bundinn. Ég sá hann laumast í kringum hænsna-
kofann og ég henti kastslöngunni minni um afturlapp-
irnar á honum og batt hann við tréð þarna."
„Humm!" urraði Höfðinginn mikli og leit hræðslulega á
bundna úlfinn, „ég var búinn að segja þér að vera inni í
tjaldinu, Sólskríkja!"
„Þú hefur verið óþekk, Sólskríkja," sagði Hiawatha
litli, „og svo heldurðu víst, að þú hafir verið dugleg!"
„Nei alls ekki," sagði Sólskríkja og brosti sínu blíðasta
brosi. „Ég veit ofur vel, að það var enginn vandi að veiða
úlfinn, fyrst þið höfðuð hrætt hann svona mikið!"
Feðgarnir brostu ánægðir og fóru til að sækja
skógarvörðinn — og verðlaunin. Sólskríkja fór inn í ;
tjaldið til að laga síðbúinn morgunverð.