Æskan - 01.11.1978, Qupperneq 35

JOLASVEINA
HLJÖMLEIKAR
það er sagt að 5 gallar eða teiknimistök séu á
Þessari mynd. Getið þið komið auga á þau?
faðir þeirra gengi iðjulaus og nennti
ekki að vinna.
..Pabbi slasaðist á báðum höndum,
annars er hann ágætur hljóðfæra-
|eikari,“ sagði Þór. Og í sama bili
byrjuðu áflogin. Hann var svo reiður,
aö hann lagði þennan stóra dreng
samstundis að velli.
..Svona, svona!“ sagði ókunni
maðurinn. ,,Þið megið ekki vera óvin-
ir- Og hættið þið svo þessari orrustu.
Drengirnir litu undrandi á þennan
ókunna fína mann.
..Jæja, segið mér nú, hvernig þetta
óyrjaði," sagði hann og hló. ,,Vegna
Þess, að nú eru jólin að koma, verðið
t>ið að semja frið og verða vinir aftur."
,,Það var hann, sem flaug á mig,"
sagði stóri drengurinn. En þá fór hin
vel búna kona að hlæja.
,,Þú ert þó miklu stærri," sagði hún.
„Hann var aó stríða mér," sagði
þór, ,,af því að pabbi minn meiddi sig í
óöndunum og getur ekki leikið á fiðl-
una sína í nokkurn tírna."
Nú fóru hinir ókunnu gestir báðir að
ólæja. ,,Þá er allt í lagi. Þið fyrirgefið
hvor öðrum og verðið góðir vinir."
Þór tók í hönd systur sinnar og
Qerði sig líklegan til að fara. ,,Við
skulum koma heim, Britta," sagði
hann.
„Nei, bíddu ofurlítið.," sagði ókunni
maðurinn og athugaði drenginn ná-
kvæmlega.
„Heyrðu," sagði konan lágt við
•élaga sinn. „Það eru einmitt svona
óörn, sem við höfðum hugsað okkur.
Líttu bara á drenginn — líttu á stúlk-
una."
Hinir drengirnir stóðu kyrrir og
hlustuðu á það, sem þetta fína fólk var
að tala. „Og svo hafa þau svona aga-
lega fínan bíl. — Hvorki meira né
minna en Chevrolet af nýjustu gerð."
Það var Markús litli, sem gerði þessa
athugasemd, því að hann hafði
geysilegan áhuga fyrir bílum.
„Búið þið hérna?" spurði ókunni
maðurinn. „Hvað heitið þið?" Þór
leysti úr þeirri spurningu: „Þór og
Britta Wang". Og þau bjuggu við
stóra garðinn þarna neðar í götunni.
„Við skulum ekki tefja lengur,"
sagði maðurinn við konuna. Hann
gekk í áttina til bílsins og sótti þangað
ýmsa merkilega hluti, svo að börnin
ráku upp stór augu.
„Komið hingað — komið öll!" sagði
fíni maðurinn. „Nú skuluð þið gera
eins og ég segi ykkur."
Nú þóttust börnin vita, að þetta
væri einhvers konar myndavél, sem
ókunni maðurinn hafði sótt í bílinn.
„Ég ætla að gera dálítið að gamni
mínu," hélt ókunni maðurinn áfram.
„Ég get ef til vill notað þetta í auglýs-
ingaskyni. — Farið nú að tala saman,
hlaupa um eins og þið eruð vön.
Komið nú verulegu lífi í tuskurnar. Þið
megið meira að segja fljúgast á. En
þetta á þó allt að vera leikur."
„Jæja, nú verða allir með! Svona —
áfram — þetta er að verða gott!"
„Ég þakka ykkur nú kærlega fyrir,"
sagði maðurinn. „Og nú ætla ég aö fá
nöfnin ykkar — ef þetta hefur tekist
sæmilega hjá mér."
Svo þaut fíni bíllinn af stað með fína
manninn og fínu konuna. En börnin
stóðu undrandi og horfðu á eftir hon-
um.
Tom Wang gekk hægt heim til sín.
Honum lá ekkert á. Hann hafði ekki
meðferðis neina jólaböggla eins og
aðrir, sem voru á ferð í bænum, og
hann kveið fyrir að sjá vonbrigðin á
andlitum þeirra Þórs og Brittu, þegar
hann kæmi allslaus heim. Þau voru að
vísu glöð eins og allir aðrir, en jafnvel
þótt þau vissu um hinn slæma fjárhag
föður síns, var þeim það ekki full-
komlega Ijóst, að þau gátu alls ekki
fengið skíði, skauta og annað slíkt
eins og önnur börn.
Sylvía lauk upp hurðinni fyrir hann
og heilsaði honum brosandi. Hann
settist þreytulega niður.
„Taktu þetta ekki svona nærri þér,
Tom," sagði hún. „Eftir einn mánuð
verður þú orðinn vinnufær aftur, og
þá veróur allt eins og áður. Þú færð
aftur stöðu þína í hljómsveitinni, en
þangað til skal ég reyna að vinna fyrir
því allra nauðsynlegasta. Það er eng-
in hætta á því, að við þurfum að
svelta .. .“
„Já, en þú veist að jólin eru að
koma," sagði Tom, „og þú veist að
þau Þór og Britta búast við einhverj-
um glaðningi."
í þessu bili komu bæði börnin
hlaupandi inn í stofuna. Þau voru enn
í mesta uppnámi eftir allt, sem gerst