Æskan - 01.11.1978, Síða 41

strætið, gamla konan og barnið. í út-
iaðri þorpsins lögðu þær leið sína eftir
VeQi, sem lá niður að uppþornuðum
árfarvegi. Ég klifraði upp á hæð eina
°9 sá mér þá til undrunar, að fleira
fólk var komið á staðinn og vann af
kappi meö haka og skóflu í tinnu-
hörðum gilbotninum. María og litla
stúlkan lögðu frá sér körfurnar og
tóku til vinnu. í fyrstu hélt ég að þær
v®ru að grafa eftir einhvers konar
óeitu, en svo tók ég eftir, aö telpan fór
sö fylla litlu körfuna sína með hvítum
sandi, meðan gamla konan fyllti sína
at hvítum teningslaga steinum, sem
óún virtist velja af mikilli vandvirkni.
þegar þær höfðu fyllt körfurnar, lyftu
Þaár byrðunum á axlir sér og lögðu af
stað upp brattan og þröngan stíginn.
Þær gengu fast fram hjá mér, en
gáfu mér þó engan gaum, frekar en
Þær vissu ekki af mér. Þegar þær voru
komnar spölkorn fram hjá mér, hélt
ég í humátt á eftir þeim.
Leiðin lá upp á hæð, er var slétt að
°fan, og sá þaðan út yfir allt þorpið.
þangað haföi ég ekki komið fyrr á
gönguferðum mínum, en þessi staður
v'rtist sá eini á stóru svæði, sem var
óspilitur af sprengjum og öðrum
styrjaldarmerkjum. í akasíulundi
nokkrum þarna uppi á hæðinni var
roikill fjöldi þorpsbúa að verki. Þeir
Unnu þarna hljóðlega og lágmæltir að
Þvi að blanda steypu og höggva til
Þina fallegu, hvítu steina, og hlóðu úr
Þeim veggi að nýrri og mikilli bygg-
ir>gu. Allar aðfarir þeirra höfðu á sér
einkennilegan hátíðleikablæ.
Mér var í fyrstu ráðgáta, hvað fólkið
væri að gera, en skyndilega varð mér
'ióst, af því litla sem búið var að reisa,
Þvers konar bygging var að rísa þarna
a{ grunni. Ég greip andann á lofti.
þetta fólk, sem hafði naumast þak yfir
höfuðið og var svo grátt leikið af
styrjöldinni, sem raun bar vitni, þess-
ar konur, börn og gamalmenni, sem í
^ínum augum voru einungis sigraðir
°g útdauðir skuggar, höfðu valið sér
sem sitt fyrsta verkefni að reisa með
eigin höndum nýja og veglega kirkju.
Ekki bænahús til bráðabirgða, heldur
ÍTT'
fegurra og stærra guöshús en þeir
höfðu nokkru sinni fyrr átt.
María og litla telpan tæmdu körf-
urnar sínar. Þær staðnæmdust ofur-
litla stund til að kasta mæðinni, svo
lögðu þær af staö eftir nýrri byrði. Um
leið og gamla konan gekk fram hjá
mér, með svitaperlur á enni sér, leit
hún skyndilega til mín og brosti örlítið
við mér. Mér fannst vera ögrun í
brosinu, eins og hún vildi segja: ,,Er-
um við kannski búin að vera, eða
hvað?" Mér fannst ég geta lesið alla
ævi hennar út úr þessu eina tilliti, for-
tíðina, nútímann og framtíöina. Þarna
var hugrekki og þrautseigja, trúnað-
artraust og þolinmæði, vilji til að lifa
frá degi til dags og sætta sig við það,
sem að höndum bar, en umfram allt
trúin.
Ég stóó þarna vandræðalegur og
auðmýktur í sömu sporum, þar til
gamla konan og barnið hurfu mér
sjónum. Og ég fékk samviskubit fyrir
bölsýnishugsanir mínar. Hverju skipti
rústirnar og eyðileggingin þegar á allt
var litið? Úr því bæði ungir og gamlir
sýndu slíka trú, þá var ekki vonlaust
um framtíð mannkynsins. Ég stóð
þarna langa stund, og þegar ég gekk
ofan hæðina aftur fullur bjartsýni, var
fyrsta kvöldstjarnan að koma í Ijós á
einum eilífa himni. Og í daufri kvöld-
skímunni fannst mér hið eyðilega
þorp hverfa, en í stað þess reis fyrir
innri sjónum mínum hin skínandi borg
andans.
A. J. Cronin
Þýtt úr Reader’s Digest
Hvaða ungi
fær brauð-
bitann, sem
maðurinn
heldur á?