Æskan - 01.11.1978, Qupperneq 42

ÍS
HEIMSINS

I yrir miðjum glugga í stærstu sportvöruverslun
bæjarins stóð fyrir nokkru þríhjól. í rauninni var þetta
ósköp venjulegt hjól, kannski var það ofurlítið rauðara og
meira gljáandi en önnur hjól, og kannski var pallurinn
milli afturhjólanna svolítið grænni og stærri en á öðrum
hjólum. En sjálft leit það á sig sem fegursta þríhjól í heimi.
Og það var ef til vill ekki svo fjarri lagi, því að börnin, sem
sáu það í glugganum, sögðu einum rómi að þetta væri
fallegasta þríhjól sem þau hefðu séð og þau áttu enga
ósk heitari en eignast það.
Hjólinu fannst það í þyrjun ákaflega spennandi að allir
skyldu líta á það aðdáunaraugum, en brátt fór því að
leiðast.
— Úff, ætlar enginn að kaupa mig, sagði það og dæsti
af leiðindum.
— Þá geta allir séð hvað ég er fínt þegar ég kem
rúllandi eftir götunum.
Og dag nokkurn varð því að ósk sinni. Móðir kom inn í
verslunina með bláeygðan glókoll, sem hét Eiríkur og
varð fjögurra ára einmitt þennan dag.
— Við ætlum að fá hjól, sagði mamman. — Sonur
minn vill endilega fá hjólið úti í glugganum. Viljið þér.
sýna okkur það?
— Sjálfsagt frú mín, sagði verslunarstjórinn og sótti
heimsins fegursta þríhjól.
Og þið getið rétt ímyndað ykkur hvað hjólið varð glatt!
— Loksins fæ ég tækifæri til að skoða mig um í
heiminum. Húrra. Nú verður gaman að lifa!
En það varð fyrir drjúgum vonbrigðum. Eiríkur ók alltaf
sömu leiðina, niður götuna, inn á barnaleikvanginn og
sömu leið til baka. Og heimsins fegursta þríhjól var allt
útatað í sandi og mold. Því líkaði alls ekki þegar pallurinn
var fylltur af sandi, og þegar Eiríkur ók viljandi í alla
verstu drullupollana, svo að varla grillti í fallegu hjólin
fyrir mold. En verst af öllu fannst því þegar pabbi hans
HJOL

Eiríks sneri því á hvolf og málaói nafn Eiríks undir f'nU’
hvítu plastsetuna.
Það var þá sem hjólið ákvað að við svo búið mætti ekki
lengur standa. Það var ekki nóg með að það mátti þ°la
að hírast í dimmum kjallara með tveimur leiðinlegum °9
Ijótum hjólum, heldur varð það einnig að þola málningu-
Nú var nóg komið!
Því var það dag einn, þegar Eiríkur fór inn í versluh
með móður sinni, að þríhjólið lagði af stað niður götuna,
sem Eiríkur bjó við. Ó, en sú ferð!
Hjólið var svo ánægt með sig að það tók alls ekki eft|r
bílunum sem þeyttu hornin og fólkinu sem hrópaðl;
Skyndilega rakst það á gangstéttarbrún og endastakkst i
göturæsið. Þar lá það grafkyrrt.
— Jú, jú, hugsaði það, bráðum kemur einhver og ser
að ég er fegursta hjól í heimi, og tekur mig upp, svo að eg
geti haldið áfram ferð minni út í hinn stóra heim.
En það kom engin góðhjörtuð manneskja, held°r
strákur, sem var alltof stór til að sitja á þríhjóli.
— Þetta hjólræksni hirði ég, sagði hann og settist a
það með öllum sínum þunga. Það brakaði og brast
öllum hjólum.
— Æ, æ, kveinaði fegursta hjól í heimi. — HaettLl
þessu, þú ert alltof þungur. En strákurinn skeytti Þvl
engu og þaut á ofsa hraða eftir aflíðandi götunni. Þanmð
mBgmmm

HHV