Æskan - 01.11.1978, Blaðsíða 48

,,Svo þú ert úti að viðra þig“, sagði
hann. „Hvert er ferðinni heitið?"
Jú Eiríkur hafði látið sér detta í hug
að skrepþa upp á heiðina og líta eftir
snörunum, sem þeir höfðu sett upp
nokkrum dögum áður. Það var lífsins
ómögulegt að vera heima, því að
hvergi var hægt að vera án þess að
flækjast fyrir einhverjum. Og þar sem
hann langaði ekki beinlínis til að
leggjast fyrir og sofna úti í fjósi, þá
hafði hann allt í einu munað eftir því
að hann hafði alveg gleymt snörunum
í öllu annríkinu við að ná inn eldiviðn-
um.
Eyvindur á Bakkabæ lét ekki standa
á sér. Ef Eiríkur aðeins vildi bíða
augnablik, þá ætlaði hann að skreppa
inn og ná í nokkrar snörur og segja
mömmu hvert hann ætlaði.
Mamma lyfti rauðu og heitu andliti
sínu upp frá eldavélinni og brosti við,
er hún sá hver gekk inn.
,,Ég ætla með Eiríki uppeftir að gá
að snörunum", sagði hann um leið og
hann hvarf inn í geymsluna inn af
eldhúsinu. Andartaki síðar kom hann
út aftur með nokkrar snörur í hend-
inni.
,,Vertu ekki lengi, ef hann fer að
snjóa", kallaði hún á eftir honum um
leið og hann gekk út. . .
Andartaki síðar hafði Eyvindur
spennt á sig skíðin, sem stóðu upp við
bæjarvegginn og ekki löngu síðar
héldu vinirnir tveir upp hlíðipa og
stefndu á heiðina. Þeir renndu sér
þegjandi áfram, en er þeir náðu
Merkisteininum, — háum kletti, sem
vanalega var notaður sem mið, er
komið var ofan af heiðinni, — stans-
aði Eiríkur.
,,Við förum fyrst út að Meyjartjörn,
er það ekki?“ sþurði hann eftir að
hafa þurrkað af sér svitann.
Jú, Eyvindur hafði ekkert á móti því
og síðan héldu þeir áfram. Þeir voru
ekki gamlir karlarnir, en þeir þekktu
hverja hundaþúfu hérna upþ frá svo
að þeir voru ekki aldeilis að hugsa um
það, hvort hann færi kannski að
snjóa.
Við Meyjartjörn fundu þeir fjórar
stíffrosnar rjúþur, en tvær snörur voru
slitnar, og það tók dálítinn tíma að
skiþta um. Nokkrar snjóflygsur sigu
hægt niður frá hinum drungalega
himni, en hvorugur þeirra lét sig það
nokkru skiþta. Þeir héldu síðan tafar-
laust af stað inn að Tröllatjörn, en þar
áttu þeir fjölda af snörum.
Snjókornunum fjölgaði og Eyvindur
gaut augunum nokkrum sinnum upp
á við, en af því að Eiríkur lét sem ekk-
ert væri, gat hann ekki sagt neitt,
fannst honum.
Það var drjúgur spotti út að Trölla-
tjörn og heitir og móðir náðu þeir
loksins þangað. Snjórinn hafði hulið
allar snörurnar svo að það var tölu-
vert verk að finna þær, en þeir vissu
nokkurn veginn hvar þeir höfðu sett
þær og að lokum komu þær allar í
Ijós.
Sex rjúpur fundu þeir hérna. Það
var alls ekki svo slæmt í einni ferð,
fimm á hvorn. Þeir hjálpuðust að við
að koma snörunum fyrir og skipta um
þær sem bilaðar voru.
En núna fyrst lyfti Eiríkur höfðinu
og leittil veðurs. Eyvindur fylgdi dæmi
hans og núna veittu þeir því athygli
hversu snjókoman hafði aukist.
,,Við verðum að fara að koma okkur
af stað“, sagði Eiríkur. Hann reyndi
að vera styrkur í máli en gat samt ekki
komið í veg fyrir að röddin skylfi ofur-
lítið.
Þeir flýttu sér að skipta rjúpunum,
og hengdu þær í snæri á bakið og
héldu síðan áleiðis til Merkisteinsins.
En ekki voru þeir komnir langt, er
hann fór að hvessa. Snjófjúkið byrgð'
þeim sýn og þeir sáu varla fram fyrir
fætur sér. En þeir héldu ótrauðir
áfram, Eiríkur á undan og Eyvindur i
sþorum hans rétt á eftir. Hvorugur
þeirra sagði orð, en báðir hugsuóu
sitt. Þeir vissu — eftir frásögnum full*
orðna fólksins, — að í byl sem þess-
um var mjög auðvelt að villast og a^
þáð var mjög erfitt að halda stefnunni
áttavitalaus. Mönnum hætti svo til að
víkja út af leiðinni og áttu þar að auki a
hættu að lenda aftur á sama stað,
þreyttir og útslitnir eftir langa göngu-
Myndi kannski fara þannig fyrir
þeim, hugsaði Eyvindur meðan hann
erfiðaði móti veðrinu, kýttur í herðum-
Myndu þeir ef til vill halda áfram
ganga í hring þar til þeir sigju niður af
þreytu? Þá myndi snjórinn breiða
hvíta lakið sitt yfir þá báða. Skyidu
þeir eiga eftir aö deyja hér upþi a
heiði, og það á sjálfu jólakvöldinu?
Vindurinn gnauðaði umhverfis Þa-
Það var eins og einhver óvættur vaeri
að hæðast að þeim þarna úti í veðr-
inu. Eyvindur staulaðist másandi
áfram. Hann bjóst hálft í hvoru við að
sjá á hverri stundu loðna loppu með
klóm teygja sig út úr kófinu til að griþa
þá.
Allt í einu stansaði Eiríkur. „Heyrðu.
vilt þú ekki vera á undan spottakorn
Eyvindur", stundi hann. ,,Ég held, að
við hljótum að fara að koma a^
Merkisteininum".
Eyvindur greip fastar um skíðastaf-
inn. ,,Ef við erum þá ekki villtir. ÞU
veist, hvað það getur verið létt ísvona
veðri".
Eiríkur horfði hjálgarvana á hann-
Svo herti hann sig upp. Hann var heilu
ári eldri og hann varð að sýna, a
hann væri fullorðnari.
,,Við getum að minnsta kosti ekki
staðið hér til eilífðar", svaraði hann-
,,Vert þú á undan spottakorn".
Eyvindur laut fram í veðurofsann-
Hann gekk viljugur af stað og ferðm
hélt áfram í þögn. Þeir gengu °9
gengu, og að lokum var svo komið,a