Æskan - 01.02.1980, Blaðsíða 10

hérna,'' sagði apastelpan, ,,því hérna
fær maður kökur og ávexti og stund-
um gamlan hatt, eins og þennan, sem
drengurinn kastaði til okkar, og
Stökkur fékk snæri. Hún stökk upp á
efstu sylluna og horfði yfir til storksins
og páfuglsins. Gaman væri að fara í
heimsókn til þeirra, ég myndi biója
storkinn að bera mig á bakinu, og
páfuglinn bæði ég að gefa mér fjaðrir.
Hugsa sér, hvað það yrði finn kjóll, ef
ég ætti margar; ég gæti bara bundið
þær utan um mig með snærinu hans
Stökks." Hún lét hattinn á höfuðið, og
þá hvarf bæði páfuglinn og storkurinn
og allt fólkið. Henni dauðbrá, þegar
tígrisdýrið öskraði allt í einu. Það vildi
ekki vera lengur í búri. Það gekk fram
og aftur með hljóðlausum skrefum,
fram með veggnum og að járngrind-
unum, stakk trýninu út á milli þeirra
og horfði á fólkið. ,,Ég gæti étið ykkur
öll og brutt hvert bein í ykkur, svo
brestirnir heyrðust langar leiðir! Þið
hafið lokað mig inni. Ir-r-r!" urraði
tígrisdýrið. Villi varð hræddur. ,,Ég vil
fara heim, ég vil ekki eiga svona
tígrisdýr. Það er langtum meira gam-
an að eiga apa," sagði hann.
Jól, jól! Loksins eru jólin komin!
hugsaði Villi.
í dag er aðfangadagur, en jólin eru
ekki fyrr en í kvöld. Hann hafði beðið í
marga mánuði og ótal margar vikur,
samt hafði tíminn alltaf styst. Hann
mundi, þegar ein vika var til jóla og
einn dagur í viðbót. í gær gat hann
sagt: ,,Á morgun veit ég, hvað ég fæ í
jólagjöf!" — Bara það væri komið
kvöld, núna alveg strax, og Villi dró
andann djúpt. Hann átti að fara út að
leikasér. En þegarhann hafði hlaupið
nokkra spretti, kom hann inn aftur til
að spyrja, hvort dagurinn væri ekki
bráðum búinn. ,,Nei, ekki ennþá," var
svarað. Hann fór út aftur. Svona gekk
það mörgum sinnum. En hvað full-
orðna fólkið getur verið lengi að gera
hlutina. Svo segir þaö alltaf, að börn
séu sein.
Hann græddi nú alltaf eitthvað,
þegar hann kom inn, því að stundum
fékk hann köku, epli eða jafnvel
rúsínur. Það var víst voða margt, sem
8