Æskan

Árgangur

Æskan - 01.02.1980, Blaðsíða 32

Æskan - 01.02.1980, Blaðsíða 32
( Olnbogabarnið ] Einu sinni var karl og kerling. Þau bjuggu í koti sínu skammt frá sjó, en langt frá öllum mannabyggðum. Þau áttu sér þrjár dætur, og hét Ingibjörg sú elsta, Sigríður sú næsta, og Helga sú yngsta. Voru eldri dæturnar í allra mesta eftirlæti, en Helga var höfð út undan, og var hún þó í öllu framar en systur hennar. Helgu var ekki trúað fyrir nokkrum hlut, því að hún átti ekki að vera til neins nýt, og var hún höfð til að stjana undir öllu hinu hyskinu. Eitt sinn vildi svo til, að eldurinn í kotinu slökknaði, en langt var að sækja eld. Var þá Ingibjörg send af stað eftir eldi. Hún fór. Gekk hún þá fram hjá hól einum og heyrði, að inni í honum var sagt: „Hvort viltu heldur eiga mig með þér eða móti?" Ingibjörg hélt, að þetta væri talað til sín og sagði, að sérstæði öldungis á sama, hvort væri. Hélt hún svo lengi áfram, þangað til hún kom að helli einum. Þar sá hún nógan eld. Ketill stóð á hlóðum, og var kjöt í honum, en ekki fullsoðið. Hún sá þar og kökur óbakaðar í trogi rétt hjá hlóðunum. En engan mann sá hún í hellinum, og ekkert lifandi kvikindi. Ingibjörg var nú orðin æði matlystug eftir ganginn, svo að hún kyndir sem mest hún má undir katlinum, til að flýta fyrir suðunni á kjötinu, og bakar kökurnar. Eina bakar hún vel, handa sjálfri sér, en brenndi hinar, svo að þær urðu óætar. Síðan neytti hún matarins hæversku- En á meðan hún hugsar sig um hvar hún eigi að fleygja sér niður, heyrir hún dunur miklar. laust. Kom þá til hennar rakki ógurlega stór og flaðrar upp á hana. En hún lemur hann og vill reka hann frá sér. Espast þá rakkinn og bítur af henni aðra höndina. Varð Ingibjörg þá svo hrædd, að hún þorði ekki að taka eldinn, heldur hljóp í ofboði heim til sín í kotið til karls og kerl- ingar og sagði ferðir sínar ekki sléttar, og þótti þetta undrum sæta. Þótt það þættu nú engar gamanferðir eða neinn hægðarleikur að sækja eldinn, var það samt afráðið í kotinu að senda hitt óskabarnið, hana Sigríði, af stað. Allir voru sem sé hræddir um, að ef yngsta systirin væri látin fara, mundi hún strjúka burtu og aldrei sjást framar, þar sem hún hefði við svo lítinn heim að skilja, en þá væri enginn eftir, hvorki til að skeyta á skapi sínu né til að þræla undir eldri systrunum og karii og kerlingu. Þess vegna var Helga ekki send, heldur Sigríður. Þarf ekki að orðlengja það meir. Henni fórst öldungis eins og Ingi- björgu, nema að stóri hundurinn í hellinum skildi svo við hana, að hann beit af henni nefið. Nú urðu þau karl og kerling öldungis frá sér, og í bræði sinni skipuðu þau ótætinu henni Helgu að snauta af stað, þeim væri svo sem ekki annað en kvöl í að sjá hana. Skipuðu þau henni að koma með eldinn. Helga fór nú, og kemur að hólnum, eins og systur hennar höfðu gjört. Heyrði hún eins og þær, að spurt var í hólnum: ,,Hvort viltu heldur eiga mig með þér eða móti?“ Helga segir: ,,Það er algengt orðtak, að ekkert sé svo vesalt, að ekki sé betra að eiga það með sér en móti. En nú veit ég ekki, hvort það er svo vesalt, sem spyr mig, og því vil ég fegin eiga það að.“ Hélt hún svo leið sína, þangað til hún kemur í sama hellinn og hinar systurnar höfðu áður komið í. Þegar hún kom þangað, stóð þar á eins og fyrri. En Helga fór allt öðruvísi að ráði sínu en systur hennar höfðu gjört. Hún sauð kjötið í katlinum og bakaði kökurnar vel og ræki- lega, en neytti einskis af matnum, og var hún þó harla svöng, því að ruðurnar og skolin heima voru nú farin að ganga úr henni. Ekki vildi hún heldur taka eldinn nema með leyfi hellisráðandans. Og með því að hún var af sér komin af þreytu, ásetti hún sér að hvílast þar og bíða eftir húsbóndanum, og þótti henni þó allt vera hér heldur svipmikið og ógurlegt í kringum sig. En á meðan hún var að hugsa sig um, hvar hún ætti að fleygja sér niður, heyrir hún dunur miklar, eins og hellirinn ætli að hrynja niður. Sér hún þá hvar kemur ógnastór risi, fjarskalega Ijótur, og með honum gríðarlega stór og grimmilegur hundur. Varð hún þá skelfilega hrædd. En henni jókst hugur við þaö, að jötunninn talaði blíðlega til hennar og sagði: ,,Þú hefur vel og dyggilega starfað það, sem þörf var á, og er því skylt, að þú fáir laun verka þinna og þiggir mat með mér og hvílir þig hér í nótt, hvort sem þú vilt heldur lúra hjá hundinum mínum eða sjálfum mér." 26
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.