Æskan

Árgangur

Æskan - 01.02.1980, Blaðsíða 13

Æskan - 01.02.1980, Blaðsíða 13
EFTIRMINNILEGT FERÐALAG 1 sumar sem leið fórum við pabbi, mamma, ég og bræður mínir inn í Vatnsdal sem er í Helgafellssveit. i Þeirri sveit er mamma fædd og upp- a|in, svo okkur datt í hug að gaman v*ri að heilsa upp á staðinn. Daginn sem við fórum inn að Vatnsdal, var sólskin og blíða. Þetta var því hið ákjósanlegasta ferðaveður. Við lögðum snemma af stað eða um kl. 10 um morguninn og vorum komin 'nneftir tæplega 11. Þarna innfrá er stórt vatn og nokkur tré í kringum Það. Við krakkarnir hlupum á undan fullorðna fólkinu og þutum rakleiðis í trén, því það var ekki á hverjum degi sem við komumst í tré og svo voru þau lika svo mörg. Við skemmtum okkur Prýðilega í feluleik. Loks var kallað í okkur og okkur sagt að koma að borða. Þegar við vorum komin til Pabba og mömmu, sáum við að þau voru búin að tjalda. Mamma var búin aö sjóða pylsur á hlóðum sem pabbi hafði búið til. Eftir mat sagði mamma að nú ættum við að fara í gönguferð UPP á fjall, sem var þarna skammt frá. Við krakkarnir vorum hálftregir til að fara í eitthvert fjall, sem var meira að segja forljótt og svo var ekkert spennandi við það. Engir klettar til að klifra í. Nei, þá væri nú eitthvað skemmtilegra að leika sér í trjánum. En það var engin miskunn hjá mömmu. Við urðum því að klöngrast UPP á fjall, sárþjáð og rennandi sveitt. Ég var ekki langt komin þegar hinn þrautleiöinlegi asthmi lét heyra í sér. Ég varð því að setjast niður og hvíla aoig. Hinir héldu áfram eins og ekkert Mynd þessi er tekin af einu af verkum Jóns Engilberts, sem hann nefndi „Vor í sveit“. hefði í skorist og vorkenndu mér ekki einu sinni. Nú varð ég þó reið. Að þau skyldu geta verið svona harðbrjósta. Skilja mig eina eftir fárveika (eða svo fannst mér að minnsta kosti). Jæja, þau skyldu sko sjá eftir þessu. Ég þaut á fætur og leit í kringum mig. Ég sá ekkert til þeirra hinna en það gerði sko ekkert til því nú ætlaði ég að stinga af. Að minnsta kosti skyldu þau halda að ég hefði villst og þá myndu þau sjá eftir þvíað hafa skilió mig eftir. I Já, þau ættu sko skilið að verða svo- lítið hrædd um mig. Meðan ég var að hugsa þetta hafði ég ranglað upp fjallið og haldið áfram eftir því í austur. Allt í einu heyrði ég mannamál. Þetta voru pabbi, mamma og strákarnir. Úff, þarna hafði ég næstum því gengið beint í flasið á þeim. Ég beygði strax af leið og hélt inneftir fjallinu. Það hækkaði alltaf eftir því sem ég fór lengra og að sama skapi kólnaði. Allt varsvo rólegt og fagurt. Útsýnið var stórkostlegt. Mér var nú farin aó renna reiðin og þá fór ég að hugsa um að mamma og pabbi ættu þetta ekki skilið af mér. Að ég væri bara van- þakklát og vond að gera mömmu og pabba hrædd. Þau höfðu þó farið inneftir bara fyrir okkur. Mér var orðið hrollkalt, enda var ég bara á stutterma bol og svo sá ég eftir öllu saman. Ég hélt nú niður eftir fjallinu. Þegar ég var komin niður á sléttlendið tók ég til fótanna og hljóp beina leið heim að tjaldinu. Mamma og þau voru að hita kakó þegar ég kom hlaupandi. Mamma spurði hvar ég hefði verið og sagði að þau hefðu verið orðin dauð- hrædd um mig. Ég sagði að ég hefði bara farið í göngutúr. Sfðan fékk ég heitt kakó og brauð. Mér hlýnaói strax og hét því að næst þegar ég stingi af skyldi ég að minnsta kosti vera betur klædd. Elva. Kristján þriðji Danakonungur og Dorothea drottning hans höfðu miklar mætur á dvergum. Átti konungurinn Þrjá dverga og drottningin þrjár dvergynjur. Þess er og getið, að sænska drottningin Chatarina, hafi haft dvergynju í þjónustu sinni og gert hana að trúnaðarvinkonu sinni. Dvergar voru eftirspurt metfé fyrr á öldum, sérstaklega við hirðir kon- unga. Stjörnufræðingurinn, Tycho Brahe, hafði dverg í þjónustu sinni. Þegar hann átti heima á eynni Hven. Hann hét Jeppe og var af engum talinn með réttu ráði. En eigi að síður hélt spekingurinn að dvergurinn byggi yfir dularfullum vitsmunum og spurði Dvergar hann ráða í mikilsvarðandi málum. Svör hans voru torskilin, sem nærri má geta, en spekingurinn þýddi þau jafnan á einhvern skynsamlegan veg. Lærisveinar Tycho Brahe trúðu líka á spádómsgáfu dvergsins og létu hann segja sér, hvenær húsbóndans væri von heim, þegar hann var í burtu og þeir höfðu gert sér glaðan dag. Varaði hann þá stundum við í tæka tíð — en stundum ekki. 11
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.