Æskan - 01.02.1980, Blaðsíða 33

Aö svo mæltu bar jötunninn mat fyrir Helgu, og neytti
hún hans, eftir því sem hún hafði lystina til. Þar eftir
•agöist hún í fletið hjá hundinum, því að svo ógurlegur
sem rakkinn var, þá var þó jötunninn miklu hræðilegri.
Þegar lítil stund var liðin frá því, að Helga lagðist út af,
heyrir hún dynk mikinn, eða hlunk, svo að hellirinn titraði
V|ö. Varð hún ákaflega hrædd. Þá kallaði jötunninn til
hennar og sagði:
þú ert hrædd, Helga karlsdóttir, þá máttu skríða
UPP á skörina við rúmið rnitt." Hún gjörði það. En
skömmu seinna kom annar hlunkurinn, miklu stærri.
Bauð þá jötunninn Helgu að setjast upp á rúmið sitt, og
Þéði hún það. Nú kom þriðji dynkurinn, miklu stærri en
Þir|ir, og þá leyfði jötunninn Helgu að skríða upp í rúmiö
°9 setjast til fóta sér. En þá kom hinn fjórði dynkur, og
estlaði þá allt ofan að ríða með braki og brestum. Þá bauð
i°tunninn Helgu að fara upp í rúmið fyrir ofan sig, og í
Pauðans fátinu, sem á hana var komið, tók hún því með
Þökkum. En í sama bili féll jötunshamurinn af hellisbú-
aaum, og sá Helga ungan og fríðan kóngsson liggja fyrir
framan sig í rúminu. Var hún þá ekki sein á sér, heldur
greip tröllshaminn undir eins og brenndi hann til ösku.
^agnaði þá kóngssonur Helgu með mestu blíðu og
Þakkaði henni innilega fyrir það, að hún hefði leyst sig úr
al°gum.
Sváfu þau svo af um nóttina í allra besta næði og
makindum.
Um morguninn sagði kóngssonur Helgu allt um hagi
Slna, álög þau, sem á sér hefðu verið, auð sinn, ætt og ríki.
^auðst hann til að vitja hennar seinna, ef hún vildi eiga
Sl9, og má nærri geta, hversu fúslega vesalings karls-
dóttirln tók boði kóngssonar. Fræddi hún hann um sig og
S|na hagi alla, erindi sitt og ferð systra sinna. Kóngsson-
Urgaf Helgu að skilnaði kyrtil og bað hana að vera í honum
lnnan undir lörfum sínum og láta engan sjá hann. Hann
93f henni og kistil með alls konar dýrgripum í og tvennum
^venbúningi, mjög skrautlegum. Sagði hann henni, að
kistlinum skildi hún ekki leyna og lofa honum að fara, því
aö hann mundi víst verða tekinn af henni, þegar heim
kæmi.
Þegar Helga var ferðbúin, kom hundurinn og rétti
henni hægri framlöppina. Hún tók í hana og var þar á
9ullhringur, sem hún líka hirti. Kvöddust þau síðan með
mestu blíðu, kóngssonur og karlsdóttir, og skundaði hún
Þeimleiðis með kyrtilinn, kistilinn og eldinn, og var henni
nú Peldur en ekki létt um hjartaræturnar.
hún nú heim í kotið með eldinn, og urðu þau karl
°9 kerling honum næsta fegin. En þegar Helga sýndi
Þeim kistilinn og gripina, var hún svipt því öllu, og
Plökkuðu foreldrar hennar og systur mjög yfir gersemum
Þessum. En af kyrtlinum lét hún engan vita.
Nú leið og beið um hríð, svo að ekkert bar til tíðinda í
k°tinu, og allt gekk sinn vanalega gang, þangað til einu
Slnni sést koma skip af hafi, fagurt og vel búið, og lendir
fram undan kotinu. Karl gengur til strandar til að forvitn-
ast um, hver skipinu ráði. Hann talar við fyrirráðanda
Skip kom af hafi, fagurt og vel búið og lendir fram undan kotinu.
skipsins, en ekki þekkti hann hann, og hinn sagði heldur
ekki til sín. Aðkomandi var spurull mjög. Meðal annars
bað hann karl segja sér, hversu margt manna væri í
kotinu, og hvað mörg börn karlinn ætti. Hann sagði, að
þar væru ekki fleiri menn en hann og kerling sín og dætur
þeirra tvær. Hinn beiddist að sjá dætur hans, og var karli
það Ijúft. Fór hann og sótti báðar eldri systurnar, og
komu þær í skrúða þeim, sem verið hafði í kistlinum
forðum. Komumaður sagði, að sér litist dável á stúlk-
urnar, en spurði hvers vegna önnur hefði höndina í
barminum, en hin klút um nefið. Máttu þær nú til nauð-
ugar viljugar að sýna hvort tveggja. Þótti þá komumanni
þær ófríkka talsvert, en fékk ekki að vita orsökina hjá
þeim. Hann spurði þá karlinn, hvort það væri öldungis
víst, að hann ætti ekki fleiri dætur. Karl neitaði því þver-
lega í fyrstu, en þegar hinn fór að ganga á hann um það,
sagðist hann eiga ókind eina, sem hann vissi varla, hvort
heldur væri maður eða kvikindi. Hinn krafðist að fá að sjá
hana, svo að karlinn fór og kom með Helgu. Var hún
óhrein og illa búin. En þegar hún kom, reif komumaðuraf
henni tötrana. Var hún þá í fallegum skínandi kyrtli, sem
mikið bar af fötum þeirra systra.
Urðu nú allir forviða, sem við voru. En komumaður
snýr þá við blaðinu 'og atyrti karlinn og systurnar fyrir
meðferðina á Helgu. Tók hann allt skrautið af eldri
systrunum, og sagði, að þeim væri það ekki frjálst, en
fleygði í þær lörfunum af Helgu. Sagði hann síðan upp
alla sögu, og svo, hver hann væri. Skildi hann síðan við
karlinn og eldri systurnar, en tók Helgu með sér, vatt upp
segl og sigldi heim í ríki sitt. Átti hann síðan Helgu, unn-
ust þau bæði vel og lengi, áttu börn og buru, grófu rætur
og muru. Og ekki kann ég þessa sögu lengri.
Frímerkjasafnarar!
Sendið mér 75 eða fleiri notuð
íslensk frímerki, og þið fáið í
skiptum fjórum sinnum fleiri
mismunandi útlend frímerki.
Páll Gunnlaugsson
Bogahlíð 18
105 Reykjavík.
27