Æskan - 01.02.1980, Blaðsíða 11

mamma þurfti að gera. í gærmorgun
var hún búin að baka kleinur, þegar
hann vaknaði, og um kvöldið, þegar
hann átti aö fara að sofa, fór hún að
sauma á saumavélina . . . Nú hlýtur
svolítii stund að vera búin, ég spyr
bara einu sinni ennþá, þó mamma
segist verða lengur, þegar ég spyr
svo oft.
„Jú,“ sagði mamma hans, ,,nú eru
jólin alveg að koma; ég á aðeins eftir
eð gera einn hlut — ef þú ferð niður í
stiga og telur upp að hundrað, þá er
ég búinl"
Vi11i fór og byrjaði að telja: Einn,
tveir, þrír, fjórir — nei, hann vildi
heldur telja fingurna, tíu, tuttugu,
þrjátíu, áttatíu, níutíu og fimm, og
hundrað. Það vantaði víst eitthvað, —
tuttugu og fimm, fimmtíu . . .
„Komdu nú, Villi!" kallaði mamma
hans.
í eldhúsinu er jólamaturinn: Panna
reeð brúnuðum kartöflum, og ofan á
þeim liggur pönnukökuhnífur meó
stórum sykurhnúð á blaðendanum,
hrísgrjónabúðingur með heilli
möndlu, og steiktur hani með fullan
magann af eplum og sveskjum. Það
er líka óskabein í honum. Sá, sem er
svo heppinn að fá það, má ekki segja
óskina hátt, því að þá rætist hún ekki!
„Má ég eiga karamelluna á pönnu-
kökuhnífnum?"
„Já, en þú þarft fyrst að þvo þér og
tara í jólafötin," svaraði mamma
hans.
Á rúmi Villa lágu ný föt, peysa með
bláum og hvítum röndum, bláar bux-
er, sokkar og skór. Inni í stofunni var
lagt á borð, og þar var líka jólatré, svo
stórt, að stjarnan náði nærri upp í
I loftið. Hvítu jólakertin stóöu í kerta-
klemmunum yst á greinunum, og inn
á milli þeirra sást blika á silfurgráar
I kúlur og annað, sem líktist gulum
jólasveini. Hjörtu voru þarna líka,
ásamt körfum og kramarhúsum.
Dyrabjöllunni var hringt. Frænka
kom og maðurinn hennar, sem Villi
kallaði frænda líka, og dóttir þeirra,
Ingibjörg.
Nú var sest við borðið, og maturinn
borinn inn. Það var skálað í jólaöli,
óskað gleðilegra jóla. Og nú eru jólin
komin.
Frænka sagði: „Það leit út fyrir að
verða hvít jól þetta ár, en svo þurfti
endilega að fara að rigna í gær. Það
var varla hægt að komast um göturn-
ar í morgun fyrir bleytu og krapi."
Þá sagði Villi:
,,Og allur snjórinn varð óhreinn. Á
íslandi fékk ég í jólagjöf eins langan
skíðasleða og borðið er langt. Magga
dró hann einn daginn langt frá húsinu
okkar aö brekku. Hún stóð á teinum
og stýrði niður brekkuna. Ég sat á
sleðanum, en svo datt ég af, á bólakaf
ísnjóinn. Maggasagði: ,,Þú ert orðinn
lifandi snjókarl," og hún þurrkaði
snjóinn úr andlitinu á mér.
Ingibjörg sagði: „Ég skal koma með
þér næst út á Suðurmörk, þegar
kemur mikill snjór. Þar er ágæt
brekka, og það er aðeins skammt
héðan."
,,já, það vil ég. En Óli verður líka að
koma með. Hann á sleða."
,,Já, auðvitað."
Frændi sagði: „Villi, þú ert orðinn
svo duglegur að tala dönsku."
,,0, það er ósköp einfalt, ég lánaði
bara Óla allt dótið mitt, þá sagði hann
mér, hvað það héti á dönsku, og ef ég
skildi það ekki, spurði ég bara
mömmu. Við krakkarnir í garðinum
tölum saman um hitt og þetta. Veistu,
hvaö við lékum okkur að í síðustu
viku?“
,,Nei, það veit ég ekki.“
,,Við fórum í pokahlaup," sagði
Villi, og hann tók pentudúkinn, braut
hann eins og poka, stakk fingrunum
niður í. „Sjáðu, við fengum stóra
pappírspoka frá Þvottahúsinu, þeir
náðu upp að eyrum. Ég varð fyrstur
að markinu, ég gekk bara á tánum í
sín hvoru pokahorninu. Óli vildi
hoppa," og Villi lét fingurna hoppa á
borðkantinum. „Reynir týndist alveg í
pokanum. Þá kom Bibbi og lét litlu
systur hans í pokann líka, en þá duttu
þau og fóru aó gráta."
_,,Ég hef aldrei farið i pokahlaup,"
sagði frændi. ,,En hérna er óskabein-