Æskan - 01.02.1980, Blaðsíða 8

MARÍA H. ÓLAFSDÓTTIR
VILLI FER TIL
KAUPMANNAHAFNAR
Dag nokkurn fór hann til borgar-
innar aftur með mömmu sinni. Þau
voru á gönguferð í Konungsgarðin-
um, sem er inni í miðborginni. Fyrir
mörg hundruð árum var garðurinn
uppi í sveit, og Rósinborgarhöll var
sumarhús konungsins. Sum trén eru
alveg eins gömul og höllin, og ákaf-
lega há.
,,Sko, mamma, sjáðu, hvað þetta
tré er stórt, það nær alla leið upp í
skýin. Það er líklegast þetta tré, sem
guð notar, þegar hann kemur niður á
jörðina. Englarnir geta líka haft það
fyrir stiga. Heldurðu það ekki,
mamma?" spurði Villi.
,,Jú, það er víst alveg rétt," svaraði
mamma hans.
Svo héldu þau áfram og komu til
Tivoli. Villi beið á meðan mamma
hans keypti miða. Kom þá ekki hund-
urinn, sem hann sá uppi á Norður-
götu! Ætli hann væri ennþá að hugsa
um víkingakjöt? datt Villa í hug. Það
var gott, að hann fékk eins stóran ís
og hornin, sem víkingarnir drukku úr.
,,Ef ég borða hornið líka, þá verð ég
sterkur." Nú fékk Villi miða að hliði
óskalandsins. Hann óskaði sér vík-
ingaskips, og það fékk hann. Skipið
sigldi upp og niður öldur lengra inn í
ævintýraland; en höll Sólkonungsins
\
1»
er langt inni í landinu, og því fór hann
síðasta áfangann í flugvél. Þegar
hann kom að höllinni, þá stóð fyrir
framan hann vagn úr skínandi gulli,
silfurlagður, með gullkórónu á þakinu
— á þakbrúninni er blár silkikantur og
eins gluggatjöld, en að innan er
vagninn fóðraður með rauðu plussi.
Dóttir Sólkonungs sat í vagninum,
dyrnar voru opnar og Villi fór inn.
,,Komdu sæl, ég heiti Villi og er frá
islandi." ,,Komdu sæll, ég heiti Sól-
rún. Svo þú ert víkingur? Hérna er
kóróna, og á meðan þú hefur hana á
höfðinu, áttu allt, sem þú sérð." Og
dóttir Sólkonungsins rétti Villa kór-
ónu, sem var eins og sú, er hún hafði
sjálf. Þau óku í kringum höllina og um
garðinn, eins og þau væru konungur
og drottning. Villa fannst mikið til sín.
Nú réði hann yfir blómunum, trjánum,
fólkinu og höllinni. Samt gat hann
ekki gleymt fínu fötunum, sem þjón-
arnir voru í. Vagninn stansaði, þjón-
arnir stigu niður af pallinum, sem er
aftan á vagninum. Þeir kræktu lítilli
tröppu við dyrnar, og annar þjónninn
rétti Villa höndina, þegar hann gekk
ofan tröppuna. Villi sá, aö hann hafði
hvíta hanska, og honum fannst fötin
fínni og fínni, því lengur sem hann
skoðaði þau. Hann fór niður í vasa
sinn og fann tuttugu-og-fimmeyring,
um leið og hann hugsaði: ,,Ætli ég
gæti fengið lánuð svona föt fyrir
6