Æskan - 01.04.1981, Blaðsíða 21

Jesús var í heimsókn í Kapernaum,
°9 fólk frétti fljótt, að hann væri þar.
Þaökom úröllum áttum til að sjá hann
°9 hlusta á hann.
Húsið var orðið fullt af fólki, og
f°lksstraumurinn stóð langt út á götu.
Jesús var að segja því frá Guði.
1 Kapernaum bjó maður, sem var
sv° veikur í fótunum, að hann gat
hvorki staðið né gengið. Hann bara lá
Þarna í rúminu sínu, og gat sig ekki
hreyft. En þá komu 4 vinir hans í
heimsókn. „Jesús er staddur í bæn-
UnV' sögðu þeir. „Hugsaðu þér, ef
hann gæti nú læknað þig. Nú skulum
V|ö búa til börur og bera þig til hans."
O9 það gerðu þeir. Þeir tóku börurnar
a niilli sín og báru hann að húsinu, þar
sem Jesús var. En urðu fyrir miklun
v°nbrigðum, þegar þeir sáu mann-
fjöldann standa svo þétt, að þeir
komust ekki inn. Þeir gáfust nú samt
ekki upp, og það sem þeir gerðu var
miög snjallt. Utan á húsinu voru
fröppur, sem lágu upp á þakið, en það
Var flatt. Þangað báru þeir þennan
Ve|ka vin sinn. Það var hleri á þakinu
(hleri er sama og lúga). Þeir oþnuðu nú
blörann, bundu kaðli í öll fjögur horn
rumsins og létu manninn síga niður
rétt fyrir framan fæturna á Jesú. Þú
getur nú rétt ímyndað þér, hvað fólkið
varð hissa, þegar það sá hvað kom
niður um opið á þakinu. Veikur maður
í rúmi. En Jesús varð glaður, þegar
hann sá trú þeirra. Hann skildi,
hvernig lamaða manninum leið, sem
hvorki var frískur né glaður. Hann
þarfnaöist fyrirgefningar fyrir allt, sem
hann hafði gert af sér. Þess vegna
sagði Jesú við lamaða manninn:
„Syndir þínar eru fyrirgefnar." Síðan
sagði hann: „Stattu upp og farðu
heim til þín." Og hvað haldið þið að
hafi skeð? Maðurinn, sem áður hafði
ekki einu sinni getaö sest uþp í rúm-
inu, hann stóð nú bara upp og fór út
úr húsinu.
Hann var svo glaður, að hann lofaði
og þakkaði Guði, en allir sem sáu
þetta voru alveg hissa. En þegar fólk-
ið hafði áttað sig, þá þakkaði það líka
Guði og sagði: „Aldrei höfum við áður
séð nokkuð þessu líkt."
Jórunn var 8 ára og fjörmikill krakki.
Hún var fátæk, og það sem verra var,
hað var aldrei hugsað neitt um hana,
hun ólst eiginlega upp á götunni. Hún
flæktist víða um, og ailtaf var hún
°hrein og illa til fara. Dag nokkurn
hafði hún eignast krónu. Hún flýtti sér
al|t hvað af tók niður í sjoppu og
keypti sér lakkrís. Hún lék á als oddi,
^e9ar hún hentist eftir götunni meö
lakkrísinn í hendinni. Þá bar þar að
aóra litla telpu, sem kom haltrandi út
Ur húsasundi. Hún haltraði mikið, var
föl og tekin og leit illa út. Jórunn hljóp
fil hennar. „Sjáðu, sjáðu, hvað ég á,
siáðu." „Hvar hefur þú fengið þetta
Jórunn?" „Auðvitað keypti ég hann."
„Hvaðan fékkstu peninga?" Það var
maður, sem gaf mér þá'fyrir að ná í
hattinn hans, sem fauk af honum."
„Gefðu mér að smakka, bara ofur-
lítið." Svipurinn á litla föla andlitinu
var orðinn ákafur, augun Ijómuðu.
Jórunn hugsaði sig um. Hún leit á
girnilega lakkrísstöngina, síöan á litlu
telpuna. Skyndilega brosti hún út að
eyrum og sagði glaðlega:
„Magga mín, þú mátt eiga hana, þú
mátt fá alla stöngina, þú getur ekki
unnið þér inn aura með því aö ná í
hatta, sem eru að fjúka, þú getur ekki
hlaupið eins og ég. Taktu hana, ef ég
vinn mér meira inn, skaltu fá það líka.
Þá getur þú keypt það, sem þig langar
til."
Hugsið ykkur hvað það væri gaman
að líkjast Jórunni.
19