Æskan - 01.09.1983, Blaðsíða 22

Þessi börn voru í íslenska barnaskólanum í London í vetur leið.
íslenskur barna-
skóli og bóka-
safn í London
Undanfarin fjögur ár hefur í London verið starfræktur
barnaskóli fyrir börn sem eru af íslensku bergi brotin.
Nokkrir foreldrar stóðu að stofnun skólans, en hann er nú
einn liðurinn í þeirri starfsemi sem íslendingafélagið í
London stendur fyrir. Frá upphafi hafa íslenskir barna-
skólakennarar kennt við skólann og er núverandi kennari
Ingibjörg Ásgeirsdóttir. Menntamálaráðuneytið hefur und-
En hvað finnst þér um ungt fólk samtímans; er það
að þínu mati til dæmis metnaðarlausara?
„Það get ég ekki fundið. Það er alltaf upp og ofan hjá
öllum kynslóðum. Mér finnst margt ungt fólk drífa sig
ákaflega mikið. En það er kannski ekki eins sjálfstætt og
það heldur. Sjáðu til, ungt fólk á öllum tímum heldur að það
sé óskaplega sjálfstætt en að vissu leyti er það ákaflega
mikið bergmál frá ákveðnum hreyfingum og stefnum og
flokkum. Og það er ekkert óeðlilegt. Þetta kemur smám
saman, rétt eins og þegar börn læra að ganga; þau hafa
stuðning fyrst og komast síðan upp á lagið.
Ef þú spyrð um trúmál þá finnst mér að ungt fólk sé miklu
jákvæðara en fullorðnir halda almennt.
Og nú ætla ég að segja svolítið djarfa setningu. Ég efast
um að fullorðið fólk stundi jafn vel að biðja fyrir börnum
sínum eins og börn ástunda bænina fyrir foreldrum sínum.
Ég set að vísu spurningarmerki. Það eru hins vegar áhrif
alveg frá 19. öldinni að fólk fór að verða feimið við að játa
trú sína. Þú sérð stundum í minningargreinum að einhver
hafði verið mikill trúmaður en það hafi bara lítið borið á því.
Mér finnst þetta vera eins og að segja um ungling að
honum hafi þótt ósköp vænt um foreldra sína en hann hafi
bara haldið því vandlega leyndu!"
En er maðurinn ekki alltaf einn með Guði sínum?
„Nei. Það álít ég ekki vera. Maðurinn er kannski einn
með Guði sínum og einn með sjálfum sér og einn þegar allt
anfarin ár veitt skólanum styrk, þannig að unnt hefur verið
að greiða kennaranum laun, en auk þess leggja foreldrar
ákveðna fjárhæð í sjóð sem notaður er til annarra útgjalda.
Skólinn starfar annan hvern sunnudag, og hefur í vetur haft
aðsetur á heimili tveggja nemendanna í norður London.
Hann var fyrst til húsa ( húsnæði Flugleiða hér í borg, og
síðan (sendiráðsbústaðnum.
Að jafnaði hafa 10-12 nemendur sótt skólann í vetur, á
aldrinum fjögurra til ellefu ára. Foreldrar sem sótt hafa
skólann frá upphafi eru einróma um það, að hann hafi
hjálpað mikið til við íslenskukunnáttu barna þeirra, bæði við
skrifað, lesið og talað mál. Auk þess læra börnin ýmislegt
um (sland, sögu þess, menningu og náttúru.
í tengslum við barnaskólann er barnabókasafn, sem
stofnað var í minningu eins af fyrstu nemendum hans,
Einars Vésteins Valgarðssonar. Safnið er ekki stórt að
vöxtum enn sem komið er, en stefnt er að því að auka það.
Til bókakaupa er ætlaður hluti styrks menntamálaráðuneyt-
isins, og þess framlags sem foreldrar leggja til, en sú
fjárhæð hrekkur þó skammt til þess að halda safninu við-
Þá berast við og við bækur frá velunnurum á íslandi.
Framlög til safnsins eru alltaf vel þegin, t. d. notaðar
bækur sem viðkomandi börn eru vaxin upp úr eða hætt að
lesa. Þeir sem sjá sér fært að sjá af nokkrum bókum geta
sent þær á þetta póstfang:
Bókasafn íslenska barnaskólans í London
c/o Guðrún Sveinbjarnardóttir
26 Patshull Road
London NW5
kemur til alls. En það er líka til nokkuð sem heitir samfélag,
alveg eins og samfélag um músík. Þú ert einn um að fram-
leiða tóninn sem kemur úr þér en það geta kannski 50
manns sungið sama tóninn í sama söngnum. En það sem
er svo skelfing vandræðalegt núna er það að menn kunna
ekki að tala um trúmál. Til þess þarf ákveðna þekkingu, rétt
eins og til að tala um bfla, þá þarftu að kunna ákveðin skil á
þeim.“
Þegar þú lítur til framtíðarinnar, afi og langafi og
sestur í helgan stein, hvernig horfir hún þá við þér?
„Mér finnst mannkynið orðið allt á sama báti núna. Áður
vissu menn að jörðin væri stöðug. En nú er ekki eins óvíst
með nokkurn hlut eins og jörðina. Gamli tíminn stóð með
báða fætur á stöðugri jörð, stjörnurnar hreyfðust og sólin
hreyfðist og jörðin stóð kyrr. Og svona var allt lífið. Öld eftir
öld höfðu menn búið á sama bæ, við sama fjörð, í sama
landi. En nú er eins og fólk sé farþegar í flugvél sem við
skulum segja að þú hafir sest upp í. Þú vaknar og manst
ekki hvar þú komst um borð og þú spyrð sjálfan þig: Hvar
er ég? Hver er tilgangurinn með þessu? Hvert er verið að
fara með mig? Er einhver sem stjórnar þessu farartæki?
Allar þessar sþurningar snerta manninn á okkar tíð.
En ég get ekki verið svartsýnn, ég er mótaður þannig.
bæði í uppeldi og svona er minn karakter.
En við verðum að vera allsgáð eins og Páll postuli
sagði."
22