Æskan - 01.11.1986, Blaðsíða 12

tröllafjölskyldan
Hátt uppi í fjalli var stór og
djúpur hellir. í hellinum bjuggu
tröllapabbi og tröllamamma
með tröllabörnin sín tvö. Trölla-
börnin létu oft hræðilega illa
enda höfðu þau aldrei lært að
hegða sér almennilega. Þeim
hafði aldrei verið kennt það.
Tröllapabbi og tröllamamma
kunnu ekki heldur að ala upp
börn. Þau skömmuðust og
flengdu börnin ef eitthvað bját-
aði á en vissu ekki að það var
líka hægt að biðja með góðu.
Úti var niðamyrkur og frost.
Allt var hvítt af snjó og vindur-
inn beit í nefið á þeim sem vog-
aði sér út undir bert loft. Trölla-
börnin gátu ekki leikið sér úti
og þeim leiddist að vera inni.
Þau rifust og slógust, klipu og
bitu, ýlfruðu og góluðu þangað
til tröllapabbi missti þolinmæð-
ina. Hann rauk á fætur og þreif í
hnakkadrambið á þeim. Svo
flengdi hann þau hvort með
öðru og henti þeim út úr hellin-
um, beint út í snjóinn.
„Snáfið þið í burt, skammirn-
ar ykkar, og látið ekki sjá ykkur
framar!“ öskraði hann.
„Já, skammist þið bara í
burtu, ófétin ykkar, við erum
búin að fá nóg af ykkur!“ sagði
tröllamamma og skók hnefann.
Svo hurfu tröllapabbi og
tröllamamma inn í stóra, djúpa
hellinn en eftir urðu tröllabörn-
in, skjálfandi af kulda úti í frost-
inu og snjónum. Þau þorðu ekki
inn í hellinn aftur og þau þekktu
engan sem þau gátu heimsótt.
Með tárin í stóru tröllsaugunum
sínum gengu þau af stað niður
fjallið. Nú áttu þau hvergi
heima og gátu þess vegna ráfað
hvert sem var.
Niðri í litla þorpinu undir
fjallinu var mikið um dýrðir. í
hverjum glugga skinu marglit
ljós og allir voru spariklæddir og
brosandi. Kirkjuklukkur
klingdu, aðfangadagskvöld jóla
var runnið upp.
Efst í þorpinu stóð fallegt hús
uppi á háum hól. í húsinu áttu
lítil systkin heima. Þau hétu
Nonni og Sigga. Þau voru ósköp
glöð því að nú voru jólin loksins
komin. Verst þótti þeim að ekki
mátti opna pakkana fyrr en eftir
mat og tíminn var svo lengi að
líða. Nonni sat við jólatréð og
reyndi að geta sér til um hvað
væri í bögglunum þegar hann
heyrði allt í einu að Sigga rak
upp skelfingaróp.
„Mamma, pabbi, það er eitt-
hvað hræðilegt í glugganum!"
hrópaði hún og þaut fram í
eldhús.
Pabbi og mamma flýttu sér ,
inn í stofu og þeim brá í brún. A
glugganum voru tvö stór og
hræðilega ljót andlit. Þau lágu
svo þétt upp að rúðunni að nef'
ið var alveg flatt út og varirnar
líka.
„Ég verð að fara út og athug3
hvað þetta er,“ sagði pabbi.
„Já, rektu þessar ófreskjur 1
burtu,“ sagði Nonni titrandi af
hræðslu.
„Passaðu þig, þær eru
kannski hættulegar,“ sagði
mamma.
En þegar pabbi kom út á
tröppur sá hann strax að þessar
verur voru ekki hættulegar.
Þetta voru bara tvö tröllabörn,
skj álfandi og blá í gegn af
kulda. Pabbi dreif þau inn í hlýí
Iðunn Steinsdóttir endursagði úr dönsku
12