Æskan - 01.11.1986, Blaðsíða 63

minn og félaga, á þilfarinu. Ég hljóp
heim grátandi og sagði fréttirnar. Bað
ég nú föður minn að fara um borð í
skútuna og sækja hvolpinn. Hann var
fremur tregur til en fyrir grátbeiðni
•tiína lét hann tilleiðast, tók bát sinn
°g reri um borð í skútuna. Ég stóð á
'tielnum og fylgdist með því sem fram
fór. Ég sá föður minn fara um borð og
Þar tóku á móti honum nokkrir menn
sem fljótlega hurfu undir þiljur ásamt
honum. Mér leiddist að standa þarna á
rnelnum og fór heim til bæjar með þá
góðu von í brjósti að faðir minn kæmi
■neð Penna minn í land.
En þarna urðu mikil og sár von-
brigði. í stað þess að koma með vininn
minn, hann Penna litla, kom hann
með fullan hálftunnupoka af Frakka-
brauði sem voru harðar, þykkar,
kringlóttar kökur, að vísu bragðgóðar
því að í þeim var gott hveitimjöl en
ósætar. Þetta höfðu þeir látið hann
hafa, ásamt tveimur færisstrengjum,
nokkrum fiskiönglum og stórri blý-
sökku. Þetta var borgunin fyrir að fá
að halda hundinum sem þeir höfðu
stolið nóttina áður. Ég grét beisklega
og vildi ekki líta við brauðinu af því að
ég taldi það blóðpening fyrir vin minn,
hann Penna, sem ég sá aldrei síðan.
Aðrir sem lítið eða ekkert tillit tóku til
tilfinninga minna töldu föður minn
bara hafa fengið gott verð fyrir hvolp-
inn. Skútan var sigld sinn sjó og ekkert
varð aftur tekið. Ég fór út á tún og
skældi lengi á milli þúfna þar til ég
sofnaði.
Föður mínum hafði gengið fremur
illa að tala við Fransmennina en hann
átti einkum tal við skipstjórann. Sá
karl var nú ekki í fyrsta sinn við ísland
og hafði því á takteinum nokkur orð í
íslensku að vísu afbökuð en þó skiljan-
leg. Hann gat því látið föður minn
skilja til hvers þeir vildu hafa hunda
um borð í skútunum. Þegar þeir fisk-
uðu á djúpu vatni sem oftast var losn-
uðu stórir fiskar oft af öngli en voru þá
komnir með svo mikið loft í sundmag-
ann að þeir flutu upp á yfirborð. Þeir
kenndu hundunum að sækja þessa
fiska og draga þá að skipshlið þar sem
þeir voru innbyrtir og hundurinn lát-
inn synda inn í sveig eða stroffu sem
hann var innbyrtur með. Ég er samt
helst á því að mestu hafi um ráðið að
þeir fengu þarna leikfélaga. En sjálf-
sagt hafa þessir frönsku menn orðið að
lóga hundinum um haustið því að
frönsk lög bönnuðu innflutning á lif-
andi húsdýrum vegna sýkingarhættu.
Úr hundleysi mínu bætti Jónas föður-
urbróðir minn. Hann átti tík sem hann
kallaði Flugu og fékkst hún til að
fylgja mér. Undan henni fékk ég næsta
vetur hvolpinn sem lenti í Gamla-
bæjarlæknum undir þykka snjófönn en
varð bjargað. Frá því segir í smásögu
sem prentuð var í Æskunni að mig
minnir 1914. Ég átti þann hund í mörg
ár þar til hann var fyrir löngu orðinn
ófær til þjónustunnar.
63