Æskan - 01.11.1986, Qupperneq 38

JOLATRED
Pað leit út fyrir að þetta ætluðu að
verða ömurleg jól í Grænuhlíð.
Hinn fátæki bóndi Ásbjörn Holt
hafði legið veikur um lengri tíma
og kona hans var einnig mjög
heilsutæp. Það hafði verið lítið um
peninga undanfarna mánuði. Þau
voru fjögur í heimili og þótt
kannski sé ofmælt að þau hafi solt-
ið var þó enginn afgangur af því.
Þór, 12 ára sonur þeirra hjóna,
varð að taka á sig flest störfin á
heimilinu. Þegar hann kom heim
úr skólanum á daginn fór hann að
höggva við í eldinn, bera vatn og
annað fleira. Hann vann nálega á
við fullorðinn mann. Inga litla,
sem var aðeins fimm ára, hjálpaði
þó til eins og hún gat en það var nú
ekki svo ýkja mikið. Helst gat hún
eitthvað hjálpað mömmu sinni inni
við.
— Hvenær ætlar pabbi að sækja
jólatréð? spurði Inga litla ein-
hverju sinni upp úr eins manns
hljóði. Móður hennar gekk illa að
svara þessari spurningu því að hún
vissi ekki hvort Ásbjörn myndi
komast á fætur fyrir áramót.
— Við sjáum nú til, sagði hún
eins og oft áður. Það verða einhver
ráð með það.
En dagarnir liðu og aðfanga-
dagskvöldið nálgaðist óðfluga.
Ekkert jólatré var enn komið til
þeirra. Ásbjörn var vanur að sækja
jólatré út að Steinstjörn. Þar stóðu
nokkur lítil og hentug grenitré
niðri á tjarnarbakkanum.
Þór var einnig áhyggjufullur út
af jólatrénu. Hann saknaði þess
eins og litla systir hans og þegar
ekki voru nema þrír dagar til jóla
tók hann ákvörðun.
— Ég sæki tréð sjálfur, sagði
hann við sjálfan sig. Það getur
varla verið mikill galdur. Hann gat
haft með sér öxi og hann var nógu
sterkur til að bera tréð heim.
Þetta var sem sagt ákveðið.
Síðdegis þennan sama dag hélt
Þór til skógar. Hann sagði engum
frá þessari fyrirætlan sinni. Það
skyldi koma þeim á óvart er hann
kæmi með tréð.
Skógurinn var hljóður og þung-
búinn. Það snjóaði ofurlítið. Jóla-
svipur var að færast yfir allt. Já,
jólin — Þór vildi sem minnst hugsa
um þau. Það gátu engin jól orðið
nú í líkingu við þau sem hann hafði
áður lifað. Pabbi hafði svo lítið
getað unnið upp á síðkastið og
hann gat aldrei safnað neinu í sjóð.
Mamma hafði sagt að það væri al-
veg vonlaust með allar jólagjafir og
þess háttar glaðning.
Hann kenndi mest í brjósti um
Ingu litlu. Hún hlakkaði auðvitað
til jólanna og jólagjafanna eins og
vant var. Hún gat ekki skilið að
þetta þyrfti að vera öðruvísi en
áður.
Það var alllangt út að Steinstjörn
og eftir því sem Þór kom lengra og
lengra inn í skóginn missti hann
áhugann á því að fara alla þessa
leið út að tjörninni. Allt í kringum
hann voru ljómandi falleg og hent-
ug jólatré. Raunar átti stórbóndinn
allt þetta svæði en því meir sem
Þór hugsaði um þetta því meiri
varð freistingin til að taka tréð
hérna og fara ekki lengra. Han
vissi það vel að þetta var ekki leyfi-
legt. En það gat varla verið hættu-
legt að taka eitt lítið tré úr þessum
stóra skógi.
Hann hafði nálega dottið um lít-
ið grenitré sem var alveg hæfileg1
handa honum. Hann gat ekki fund-
ið hentugra tré. Hann stóð kyrr eitt
andartak og átti í harðri baráttu við
sjálfan sig en skyndilega kipph
hann öxinni upp úr bakpokanum
sínum og eftir litla stund lá litla
tréð flatt við fætur hans.
Nú skyldi verða glatt á hjalla
heima hjá honum. Hann þurfti
ekki að hafa orð á því hvert hann
sótti tréð.
Hann hafði komið öxinni fyrir 1
bakpokanum og var í þann veginn
að koma trénu fyrir á öxl sinni er
hann heyrði marra í snjónum aftan
við sig. Hann sneri sér snöggt við
og fann að hjartað barðist í brjósti
hans. Stórbóndinn stóð hjá hon-
um. Hann var á skíðum, í þykkum
jakka með loðkraga og stóra loð-
húfu á höfði.
Hann var ekki árennilegur.
— Jæja, sagði hann og röddm
var sterk og hörkuleg í skógar-
kyrrðinni. Er það lítill jólatrésþjóf-
ur sem hér er á ferð?
Þór gat ekki komið upp nokkru
orði. Hann stóð aðeins grafkyrr og
horfði ýmist á tréð eða á stór-
bóndann.
- Er ekki sem mér sýnist að
þetta sé Þór Holt sem er hér á
ólöglegum vegum? hélt stórbónd-
inn áfram og gekk nær honum.
— Veist þú ekki að þú mátt taka
tré út hjá Steinstjörn en hér er