Æskan - 01.11.1986, Page 47

Sh (£>¥=* Creí\f.
Lilja er 7 ára og pabbi hennar er
rithöfundur. Nýlega fór fram milli
þeirra eftirfarandi samtal:
- Pabbi, hvað ertu að gera þegar
þú situr allan daginn við ritvélina
þína?
- Ég er að skrifa bók.
— En hvað það er heimskulegt þeg-
ar alls staðar er hægt að fá keyptar
bækur, sagði þá Lilja litla.
Dýralæknir einn hafði búið til lyf
handa sjúkum hesti. Það var duft sem
hann afhenti ungum aðstoðarmanni
sínum og bað hann að gefa hestinum
það. Hann sagði honum að hann ætti
að stinga rörinu upp í munninn á hest-
inum og blása duftinu síðan niður í
háls hans.
Þegar hann litlu síðar kom út í hest-
húsið til að vita hvernig þetta hefði
gengið sá hann sér til mikillar undr-
unar að aðstoðarmaðurinn stóð á
miðju gólfi, rauður og sveittur í fram-
an og baðaði út öllum öngum.
- Hvað hefur komið fyrir? spurði
úýralæknirinn.
Aðstoðarmaðurinn hóstaði og
stundi og gat lengi vel ekki komið upp
nokkru orði en að lokum tókst honum
að segja:
— Hesturinn blés á undan.
Pétur fór inn í matvörubúð og bað
um eina pylsu. Afgreiðslumaðurinn
vafði hana inn í venjulegar umbúðir.
En þegar Pétur hafði tekið við henni
sagði hann:
- Ég sé að þú hefur þarna ljómandi
fallegan ost. Ég held að ég vilji hann
heldur.
- Ég skal skipta, ekkert mál, sagði
afgreiðslumaðurinn og fékk honum
síðan ostinn. Pétur þakkaði fyrir og
gekk áleiðis til dyra.
- Heyrðu góði! kallaði afgreiðslu-
utaðurinn. Ætlarðu ekki að borga?
- Borga! Fyrir hvað á ég að borga?
- Nú, auðvitað ostinn.
- Ostinn? Ég fékk hann í staðinn
fyrir pylsuna.
— En þú greiddir ekki pylsuna?
— Pylsuna! Nei, auðvitað ekki. Ég
skilaði henni aftur.
Læknirinn: Þessar svefntöflur endast
þér í sex vikur.
Sjúklingurinn: En hamingjan góða!
Ég hef ekki tíma til að sofa svo lengi.
Einhverju sinni sátu tveir bændur á
garðbekk og kepptu um hvor gæti sagt
ótrúlepri sögur.
— Ég átti einu sinni frænda, sagði
annar bóndinn. Hann var svo fljótur
að hlaupa að hann átti engan sinn líka.
Hann lék sér að því að láta menn
skjóta á sig úr byssu og þegar hann
fann gustinn af byssukúlunni tók hann
á sprett og hljóp um það bil eina mílu
en þá gat kúlan ekki fylgt honum
lengra. Ja-há.
- Þetta kalla ég nú ekki mikið,
sagði hinn bóndinn. Þú hefðir átt að
sjá til hennar frænku minnar. Hún
slökkti kertaljós á sama augnabliki og
hún byrjaði að hátta. Hún var svo fljót
að hátta að enn sást bjarmi af kerta-
ljósinu þegar hún fór úr síðustu spjör-
inni. Geri aðrir betur.
Einar litli stóð úti á götu og grét
beisklega.
— Hvað gengur að þér, væni minn?
spurði roskin, góðlátleg kona sem átti
leið þar framhjá.
— Hu-hu. Öll börnin í götunni hafa
fengið mánaðarleyfi nema ég.
- En hvers vegna fékkst þú ekki
mánaðarleyfi?
- Hu, hu. Af því að ég er ekki
nógu gamall. Ég er ekki byrjaður í
skóla.
Ofurstinn: Er nr. 22 ánægður með
matinn?
Númer 22: Já, herra ofursti.
Ofurstinn: Er réttlætis gætt við úthlut-
un matarins? Fær nokkur minni bita
en aðrir?
Númer 22: Nei, herra ofursti. Við
fáum allir litlu bitana.
Forstjórinn við sendisveininn: Hefur
þú aldrei komið í dýragarðinn?
Drengurinn: Nei.
Forstjórinn: Þú ættir endilega að fara
þangað. Það væri gaman fyrir þig að
sjá skjaldbökuna hlaupa fram hjá þér.
Stóri bróðir var dálítið veikur.
Læknirinn var sóttur og byrjaði á því
að spyrja hann að því hvaða barna-
sjúkdóma hann hefði fengið. Mamma
og litli bróðir hans fylgdust með.
■ — Ég hef til dæmis fengið rauða
hunda, sagði stóri bróðir.
- Ha, sagði litli bróðir. Hann hefur
fengið miklu meira en það. Hann hef-
ur átt hvíta kanínu, kött og tvær dúfur.
Fyrir mörgum árum var blaðadreng-
ur í Osló sem fékk orð á sig fyrir að
vera mjög duglegur. Einhverju sinni
gekk hann um götur borgarinnar og
hrópaði:
- Kaupið Dagblaðið! Lesið um
konuna sem ekki er hægt að jarða.
Maður nokkur nam staðar og gaf sig
á tal við drenginn.
— Hvernig stendur á því að ekki er
hægt að jarða aumingja konuna?
- Nú, það er auðvitað vegna þess
að hún. er ekki dáin ennþá, svaraði
hann að bragði.
47