Æskan - 01.04.1987, Side 30

Á kvöldin er aðalgata borgarinnar
böðuð ljósum. Það eru gráir staurar
með ljósaperu á endanum sem lýsa
hana upp. Þeir eru í daglegu tali
nefndir ljósastaurar.
Kvöld eitt tók gamall og útkroiaður
ljósastaur við Aðalstræti til máls:
„Þetta er nú auma lífið að standa
hérna ár eftir ár og gera ekkert annað
en að lýsa fyllibyttum og nætur-
hröfnum.“
Ungur og áhrifagjam ljósastaur
samsinnti þessu og sagði:
„VIÐ ÞOLUM ÞETTA EKKI
LENGUR! Nú förum við í verkfall!!!“
Það varð mikill kliður í röðum ljósa-
stauranna og háværar raddir bárust:
„Við þolum þetta ekki lengur. Við
heimtum nýjar ljósaperur. Við
heimtum ellilífeyri og skræpótta máln-
ingu.“
„Þögn, þögn,“ æpti gamli, klessti og
krotaði ljósastaurinn. „Rólegir piltar,
við verðum að ræða þessi mál örlitlu
betur. Skipum verkfallsnefnd og höld-
um aðalfund og fleira slíkt.“
„Ég, ég, ég,“ heyrðist þá æpt úr
öllum áttum.
Ungi ljósastaurinn, sem áður hafði
talað, mælti þá styrkri en rólegri
röddu:
„Ég held að það eina sem við þurf-
um að gera sé að koma okkur betur
saman um kröfumar.“
Tillögur bámst úr öllum áttum.
Sumar vom samþykktar en aðrar ekki.
Að lokum leit kröfugerðin svona út:
„Við viljum:
Græna málningu með bleikum
röndum,
nýjar ÓSRAM-ljósaperur,
ekkert krot,
engar utaníkeyrslur,
orlofshús í Munaðarnesi,
helgar-, sumar- og jólafrí,
og enga losun úrgangs utan í
okkur.“
Ljósastaurinn ungi lauk upptaln-
ingunni.
„Heyr, heyr,“ æptu nærstaddir
ljósastaurar. Svo mikill rómur var
gerður að þessum tillögum að allt Að-
alstræti bergmálaði af ópum og vígorð-
um. Pervislegur og mjóróma ljósa-
staur á homi Aðalstrætis og Aust-
urstrætis var sá eini sem ekki tók undir
tillögumar.
Ungi ljósastaurinn tók eftir því og
spurði hann:
„Af hverju segirðu ekki neitt,
Magnús? Líst þér ekki á kröfurnar?
Jú, Magnúsi leist svo sem á kröfun1'
ar, „eeen hvað ef mennimir hjá Ra^'
magnsveitunni samþykkja þær ekki?
Þögn sló á hópinn. Loks tók staut
fyrir framan Moggahúsið til máls-
Hann talaði hægt og það var eins og
hann shti út úr sér orðin.
„Við skulum bara vona að þeir gefl
það, því annars....“
Þeim flaug öllum það sama í hug-
haugar, brotajárn.
Það var þögn dálitla stund. Svo hóf'
ust mestu deilur og þras sem um getur
í sögu ljósastaura við Aðalstræti. Sum*
ir vildu slaka á kröfunum, aðrir vilóu
berjast til þrautar og enn aðrir vildu
hætta við allt saman. Svo hart var bar-
ist og hátt rifist að ljósaperur brustu °g
málning flosnaði.
„Djö.. asnaskapur."
Ljósastaurinn þagnaði skyndileg3,
Hinir stauramir þögðu líka. Allt var
gersamlega slokknað.
Sólin brosti sínu blíðasta um leið og
nýr dagur hófst.
Sagan hlaut aukaverölaun í smásagnasaff1'
keppni Æskunnar og Rásar 2 1986.
30
eftír Matthildi Sigurðardóttur 14 ára