Æskan - 01.12.1988, Qupperneq 59

„Ég held að flest fólk geri allt öfugt
við það sem það langar til.“
Nú heyrðist glymjandi hringing og
ég vissi af því sem mamma hafði sagt
mér að Lalli átti að fara inn. Enda
varð nú rólegra í vasanum hans.
Krakkarnir mösuðu saman meðan
þau röltu inn gangana. En allt í einu
tók Lalli krók á sig og hljóp inn í
aðra stofu en hinir krakkarnir. Ég
missti næstum því af vini mínum
hamstrinum þegar Lalli þreif hann
úr vasanum og skellti honum á borð-
ið fyrir framan Kobba.
„Hérna, takti hann heim með þér.
Ég er að fara í tíma.“
„Ég er ekki að fara heim strax,“
sagði Kobbi. „Ég verð að ljúka verk-
efninu í hádeginu.“
„Góða skemmtun,“ sagði Lalli og
hljóp út.
Nú sá ég að allir hinir krakkarnir
voru farnir úr stofunni. Kobbi húkti
einn við borðið sitt og það lá hreint
ekki vel á honum. Fyrir framan hann
lágu bækurnar í hrúgu og á skóla-
ljóðunum sat mamma mín og grét
svo að regnbogi kom í táraskúrina.
„Mamma,“ kallaði ég. „Er heim-
urinn að farast?“
„Næstum því,“ sagði mamma.
„En Dís - af hverju ert þú hér?“
„Ég get ekkert - ég veit ekkert. Ég
get ekki kennt honum Kobba. Mér
leiðist svo. Ég vil að pabbi þinn komi
með í skólann. Hann getur verið svo
indæll - úhú hú —“
„Ég hlýt að geta hjálpað Kobba,“
sagði ég. „Svona Kobbi, nú skilurðu
þetta allt. Ég er komin til að hjálpa
þér.“
Ég held að Kobbi hafí séð okkur
rétt sem snöggvast. Að minnsta kosti
skipti hann alveg um svip og fór að
rísla í bókunum. Mamma opnaði fyr-
ir mér bókina sína og hætti að gráta.
Þar var svo hátt til lofts að maður
eygði varla stjörnurnar í hvelfing-
unni. Ég reyndi að tína geislana og
færa Kobba - og bráðlega fór honum
að ganga betur. Þegar kennarinn
kom, sagði Kobbi:
„Ég er búinn með verkefnið. Er
þetta ekki rétt?“
„Jú,“ sagði kennarinn undrandi.
„Þetta er meira að segja mjög vel
gert. Það hefur runnið upp fyrir þér
ljós, Jakob minn.“
„Ég held það hafí verið stjarna,“
sagði Kobbi. Kennarinn brosti bara
og nú mátti Kobbi fara. Hann lét
hamsturinn í vasa sinn en ég fylgdist
með mömmu inn í bókina.
Nú lá vel á mömmu og hún söng
fyrir mig kvæði um litla bókastelpu
sem ræktaði svo stóran rósagarð að
hann 'náði austur fyrir tungl og suður
fyrir sól. Og um leið og hún söng sá
maður rósirnar bærast í golunni,
döggvotar - hvítar og litaðar - og
maður fann ilminn.
Og svo komum við heim.
Um kvöldið var mikil gleði í skóla-
töskunni hans Kobba. Pabbi og
mamma föðmuðust - og pabbi var
búinn að læra margföldunartöfluna.
Skólataskan lá rétt hjá hamstra-
ÆSKAN
búrinu og hamsturinn sagði söguna
af ferðalagi okkar.
„En heyrðu,“ sagði blýanturinn
við pabba. „Hvað varð af randaflug-
unni - sko, kettinum?“
Pabbi brosti aftur fyrir bæði eyru.
„í Strumpabókinni,“ sagði hann
og benti. „Þeir eiga ekki betra skil-
ið.“
„Nei, heyrðu nú,“ sagði blýantur-
inn. „Allir eiga möguleika. Vesalings
kisa.“
„Nú, jæja,“ sagði pabbi sáttur við
tilveruna. „Kannski ég galdri hana
út.“
Ég gat ekki séð upp úr töskunni
enda hafði ég fengið nóg af ævintýr-
um í bili. En ég heyrði mömmu hans
Kobba segja frammi á ganginum:
„Drottinn minn hvað kötturinn
lítur illa út. Gefíð honum eitthvað
gott, krakkar.“
Sögulok.
59