Æskan - 01.07.1993, Qupperneq 6

RÓSIN JÓNAS
Ævintýrasaga eftir Hrafnhildi Valgarbsdóttur.
Kæra Æska!
Ég fór í heimsókn til ísabellu
vinkonu minnar í gær. Þa5 var
alveg ágætt en samt undar-
legt. ísabella veit svo ofsalega
mikib um lífið og tilveruna,
miklu meira en ég. Hún segir
að það sé vegna þess að ég sé
svo mikið ein með dýrunum
og hafi svo fáa til að tala við.
En þótt ég viti lítið veit ég
samt að hún skrökvar oft.
Heldurðu kannski að ég trúi
því að konan í næsta húsi við
hana sé göldrótt? Nei, ég veit
að ísabella skrökvar því.
Þessi kona á ofboðslega fal-
legan garð sem er fullur af rós-
um og öðrum fallegum blóm-
um. Þar eru líka jarðarber.
Rauð og falleg. Isabella sagði
mér að eitt sinn hefði hún
læðst að jarðarberjunum og
ætlað að stela sér einu en þeg-
ar hún tók um berið og ætlaði
að slíta það af þá fór það að
öskra og æpa og kalla á hjálp.
Hún var næstum því dáin úr
hræðslu, henti þessu æpandi
jarðarberi frá sér og hljóp grát-
andi heim. Og einu sinni ætl-
aði einhver strákur að stela
rabbarbara úr þessum sama
garði en þá spruttu ótal hend-
ur upp úr moldinni og börðu
hann sundur og saman.
„Heldurðu að ég trúi
þessu?!" sagði ég við ísabellu.
Þá varð hún ofsalega reið og
spurði hvort ég væri að kalla
sig lygara. Ég meina það sko!
Hún sagði líka að þessi kona
notaði gleraugu sem væru
þannig að maður sæi allt á
hvolfi ef maður setti þau á sig.
„Hvernig veistu það?"
spurði ég.
Þá varð hún aftur öskureið
og spurði aftur hvort ég væri
að kalla sig lygara.
En ég var ekkert að kalla
hana lygara. Mig langaði allt í
einu til að hefna mín á henni.
Já, ég ætlaði að skrökva að
henni líka. Ég var allan daginn
að reyna að finna hvað ég
gæti gert til að blekkja hana
eins og hún var alltaf að reyna
að blekkja mig. Loks fann ég
svarið. Lítill, gamall tusku-
bangsi lá undir stól í herberg-
inu hennar. Ég tók bangsann,
setti hann inn undir peysuna
mína og sagði ísabellu að ég
þyrfti að skreppa á klósettið en
fór í staðinn út í garð og faldi
bangsann í blómabeði. Svo fór
ég aftur inn og við fórum að
leika okkur með raðþraut. Hún
kann hana utan að og var
alltaf að skamma mig fyrir
hvað ég væri mikill klaufi.
„Hver er að kalla?" spurði ég
allt í einu.
„Kalla? Ég heyri ekki neinn
kalla," sagði ísabella undrandi.
„Uss, heyrirðu ekki? Það er
6 Æ S K A N