Æskan - 15.12.1926, Blaðsíða 6

98
Æ S K A N
ÓN litli var vanur að hlakka
ósköpin öll til jólanna, og
hafði ætið talið dagana með
óþreyju, en í þetta skifti
hlakkaði hann óvenjulega lítið til
þeirra, og þótti nærri því vænt um að
koma þeirra dróst enn uin hríð. Af
hverju var það? Hann vissi það ofboð
vel sjálfur. Mamma hans var veik, og
pabbi hans var ekki heima. Pað var
langt síðan mamma hans lagðist veik,
en það var enn þá lengra síðan pabbi
hans fór að heiman. Og þó mundi
drengurinn það svo undur vel, já, alveg
eins og það hefði gerst í gær:
Veðrið var hvast og kalt og hann
fékk ekki að koma með pabba sínum
ofan að stóra skipinu, sem flutti hann
langt, langt i burtu frá Jóni litla sjálf-
um, mömmu hans og litla bróður. Jón
litli þiýsti nefbroddinum fast út að rúð-
unni á glugganum, sem sneri ofan að
götunni, til þess að reyna að gægjast á
eftir pabba, svo lengi sem hann gat,
en pabbi var svo fljótur að skjótast
fyrir hornið á stóra húsinu hinum meg-
in við götuna, og þá fór Jón litli frá
glugganum og fór grátandi inn til
mömmu og litla bróður, sem einnig
var að gráta, en ekki samt af þvi að
pabbi var að fara, þótt Jón litli teldi
það víst, heldur af þvi að pelinn hans
var tómur.
»Hvenær kemur hann pabbi minn
aftur?« spurði Jón litli kjökrandi.
»Ég veit það ekki, Jón lilli«, svaraði
mamma hans. »í*að er ekki vist að
hann kom heim framar«, hugsaði hún
með sjálfri sér, en Jón litli sá ekki
hvað hún hugsaði; hann skildi heldur
ekki fálætið, sem komið var á milli
foreldra hans upp á siökastið, og hann
spurði rétt strax:
»En því fór hann pabbi?«
»f*að get ég ekki sagt þér«, sagði
mamma hans.
»Vill hann heldur vera í stóra skip-
inu?« spurði hann enn fremur, en
þeirri spurningu var eigi svarað neinu,
og Jón litli hætti að spyrja.
Pað var svo óttalega leiðinlegt þegar
pabbi var farinn, og þó versnaði um
allan helming, þegar litli bróðir var
veikur. Litli bróðir! Oft hugsaði Jón
litli um hann, og ryfjaði upp fyrir sér
samverustundirnar, sem voru svo fáar
og liðu svo fljótt. Litli bróðir var svo
fallegur. Hann hafði gula lokka, silki-
mjúka, en ekki mórault hárstrý, eins og
Jón litli. Mamma sagði stundum að
það kæmist varla nokkur hárgreiða í
gegnum lubbann á honum. Litli bróðir
hafði hvítar, feitar og mjúkar hendur,
með laut við hvern hnúa og djúpar
skorur um úlfliðina, þær voru eitthvað
öðruvisi en hendurnar á Jóni litla;
mamma sagði það líka oft, að hend-
urnar hans væru orðnar skorpnar af
óhreinindum, af því að hann væri svo
latur að þvo sér. Og þegar litli bróðir
lá í vöggunni sinni og hélt í tærnar á
sér með litlu, feitu höndunum, þá var
hann alveg eins og falleg engilmynd,
sem Jón litli hafði einhvern tíma séð.
Og altaf var litli bróðir hreinn í mjall-
livítum fötum, sem ekki sá at á, enda