Æskan - 15.12.1926, Síða 10

102
Æ S K A N
einn á ferð efst uppi í fjalli. Hann var
auðsjáanlega orðinn rajög þreyttur, því
hann nam oft staðar og tylti sér öðru-
hvoru eitt eða tvö augnablik á steina,
sem stóðu upp úr fönninni hér og hvar.
Hann horfði í kringum sig og reyndi
til að skýra sjónina með því að kreista
fast aftur augun og opna þau svo snögt,
en snjókornin voru nærgöngul við hann
og hlifðust ekki við að setjast á andlit
honum og hefta sjón hans. Eiginlega
var hann ekki hræddur, þó hann vissi
að nú var hann kominn langt frá
mannabygðum, langt upp í fjall, og að
þar gátu auðveldlega verið bæði bolar
og huldufólk, en þar gátu einnig verið
arnarfjaðrir, og vonin um það vísaði
hræðslunni á bug. En hann var orðinn
óttalega lúinn. Nú hefði verið notalegt
að mega halla sér út af ofurlilla stund
og sofna. Hann hefði svo vel getað hall-
að sér upp að slórum steini, sem hann
var staddur hjá. Það var skjól hjá hon-
um og hann gat sem bezt tekið prjóna-
húfuna sína og stungið henni undir
vangann eins og svæflinum sinum heima,
svo gat hann sofnað, en hann vildi ekki
sofa lengi, því ef nóttin helga leið án
þess hann findi fjöðrina, þá var öll
óskastundin hans horfin. Hann settist
hjá steininum. Snjókornin þyrluðust í
kringum hann, þau huldu hann frá
hvirfli til ylja, svo hann varð alveg
eins og snjókeriingin, sem Siggi og Bjössi
höfðu búið til á dögunum. Honum varð
kalt við kyrstöðuna, og gróf hendurnar
í buxnavasa sína. Bezt var að halda
áfram enn. Bráðum hlaut hann að vera
kominn alla Ieið, upp að Álftahömrum,
þar sem Bjössi sagði að örninn byggi.
Þar hlaut hann að finna fjöðrina, og
svo var ekkert eftir annað en að bera
dýrgripinn heim og svo mátti hann
hvíla sig — sofa — sofa vært og lengi
á meðan stund færðist nær og nær með
uppfylling á óskum hans og vonum.
Húsfreyjan á Kotum lagði hvítvoð-
unginn í rúmið, hnýtti á sig herðasjal-
ið og gekk fram I bæjardyrnar. Lausri
mjöllinni þyrlaði framan í hana, þegar
hún cpnaði dyrnar. Hún hörfaði inn
aftur óttaslegin á svip. Maður hennar
var ókominn enn úr kaupstaðnum; hann
hafði farið árla á Þorláksrnessu í bezta
veðri, og hugsað sér að ná heim aftur
fyrir dagsetur á aðfangadag, en var
ókominn í vökulokin.
Húsfreyjan gekk aftur til baðstofu.
Börnin sátu kyr og hljóð og léku sér
að mislitum smákertum og spilum, þau
litu spyrjandi augum á móður sína, er
hún kom inn. Hún skildi augnaráðið
engu siður en orð. »Ekki enn þá«, sagði
hún. »En bráðum hlýtur hann að koma«.
Tvö yngri börnin töltu til móður sinn-
ar og klifruðu upp í fangið á henni.
»Segja okkur sögu, mamma«. Og hún
settist við hlið barnanna, með tvö sitt
á hvoru kné, og hóf máls á heilagri
frásögu hinna fyrstu jóla. Börnin hlust-
uðu á, og í sál þeirra féllu sáðkorn
fagnaðarerindisins, sem boðar öllum
mönnum lausn frá synd og sekt. Það
voru jól í litlu baðstofunni. Og skærar
barnsraddir hófu söng:
»í Betlehem er barn oss fætt.
Pví fagni gjörvöll Adams ætt. Hallelúja«.
Þá var knúin bæjardyrahurðin. Eldri
börnin fóru til dyra, og kváðu gest
kominn, sem beiddist gistingar.
Hann hafði ætlaö sér að ná til kaup-
lúnsins, en tafist á leiðinni; var því eigi
um annað að gera en fá gistingu á eina
bænum, sem var á þessum slóðum.
Húsfreyja kannaðist við manninn, þeg-
ar hann sagði til nafns sins. Hún hafði
heyrt talað um hann og hún hafði þá
oft vorkent honum með sjálfri sér.
Vesalings auðnuleysingi, sem ekki bar
gæfu til þess að njóta heimilisfriðarins
í hópi ástvina sinna. Og nú var hann
hér kominn á heimleið eftir langa burt-
veru, lil þess eins, að líkindum, að slíta