Æskan - 15.12.1926, Blaðsíða 12

ÍDÍ
ÆSKAN
hann, og svaraði kjökrandi: »Ég held
— ég heili — Jón — Jón litlicr.
»Jón litli — hvað er þetta-------ertu
svona likur drengnum mínum, — hon-
um stúf mínum — nei, nei, mig er
auðvitað að dreyma — heim — dreng-
inn minn litla, sem ég fór frá í flónsku
minni, — og sem ég ætlaði mér að sjá
einu sinni enn og kveðja svo til fulls. —
Lof mér að sjá þig, barn — þú ert lík-
ur honum, — mig er að dreyma —
fallegan jóladraum —«.
Jón litli stirði forviða á manninn,
en þorði ekki að segja neitt.
»Hvar er pabbi þinn?« spurði mað-
urinn þvi næst, öllu hægar en áður, »og
mamma þín?«
»Pabbi minn fór langt í burtu og
mamma mín er veik«, sagði Jón litli
með hálfum huga. »Pabbi minn kemur
kannske aldrei heim aftur, hann er
kannske dáinn, eins og litli bróðir minn,
og-------«.
En nú varð Jóni litla fyrst alvarlega
bylt við, því maðurinn fyrir ofan hann
þreif hann í fang sér og þrýsti honum
upp að sér: »Sé það draumur, góði Guð,
þá láttu mig aldrei vaknal« sagði hann.
En það var ekki draumur. Og nú
sagði Jón lilli föður sínum alt af létta
af ferð sinni og fjaðraleitinni.
»Mig langaði svo til að henni mömmu
batnaði og þú kæmir heim«, sagði hann
að lokinni frásögn sinni. »Og nú.ert
þú kominn til mín, pabbi«. Og dreng-
urinn hjúfraði sig upp að brjósti föður
síns. »Heldurðu svo ekki að henni
mömmu minni batni, fyrst þú kemur
heim?«
»Mömmu hlýtur að batna, þegar hún
fær að vita, hvað hún á góðan og dug-
legan dreng«, svaraði faðir hans.
»Og ætlar þú svo ekki að koma heim
með mér, pabbi?« spurði drengurinn,
»og vera svo altaf hjá okkur?«
Hann beið með óþreyju eftir svarinu.
»Ég tfmi víst ekki að fara burtu frá
ykkur aftur. — Pað er svo tómlegt að
sjá ekki hann litla stúf sinn«.
»Og þá er óskastundin mín komin«,
sagði Jón litli og hallaði sér öruggur
upp að föður sínum.
Smalapípan.
Helgisaga frá Betlehem.
Ð, sem nú verður sagt frá, bar
við hina fyrstu heilögu jóla-
nótt. þegar Maiia frá Nazaret
gisti í fjárhúsi í Betlehem
og barnið Jesús fæddist og var lagður
í jötuna í staðinn fyrir vöggu. Það
bar við nóttina þá, sem englarnir sungu
friðar- og fagnaðarsöngva öllu mann-
kyni í áheyrn hlustandi íjárhirða.
Pessir hirðar voru guðxæknir menn
og þótt þeir væru sterkbygðir og mikl-
ir vexti, þá voru hjörtu þeirra auðmjúk
og þeir voru fátækir í andanum ogtóku
á móli gleðiboðskap englanna með trú
og fögnuði. Pegar englasöngurinn var
þagnaður og hinar hvitu fylkingar
horfnar til himins aftur, þá varð alt
hljótt og dimt eins og áður, og þegar
hirðarnir höfðu jafnað sig eftir óttann
og fögnuðinn, sem hin óvænta sýn hafði
vakið, þá tóku þeir sig jafnskjótt upp
og héldu til Betlehem til þess að finna
Jesúbarnið. Peir komu að fjárhúsinu
og börðu að dyrum. »Oss langar að
sjá barnið«, mælti hvíthærður öldung-
ur, er forusluna hafði fyrir hinurn litla
flokk, við Jósef, þegar hann opnaði dyrn-
ar, og Jósef leiddi þá inn til Maríu, þar
sem hún sat við jötuna og horfði á ný-
fæddan sveininn.
)