Æskan - 15.12.1926, Blaðsíða 18

110
Æ S K A N
Jólasaga e/tir Jóhannes Friðlaugsson.
Í||g||lUNNUDAGINN fyrsta í jó!a-
föstu sátu börnin í Hvammi,
B&ÉSsllu Hugi og Hrefna, á rúminu hjí
ömmu sinni og voru að sepja
henni, hvernig þeim hefði gengið að
renna sér á sleðanum sinum niður hlað-
varpann í iökkrinu. Pau höfðu fengið
leyfí hjá mömmu sinni, að vera úti um
stund til að reyua nýja sleðann, sem
pabbi þeirra hafði gefið þeim fyrir fám
dögum. Veðrið var ágætt, heiðríkt og
tunglskin, en nokkuð frostliart, en það
töldu þau ekki nema betra. Nú voru
þau nýkomin inn, heit og rjóð og glöð
yfir útiverunni.
»Nú skal ég segja þér, amma mín«,
sagði Hrefna, átta ára stelpuhnyðra með
glóbjart hrokkið hár. »Fyrst rendi Hugi
sér, en þegar hann var kominn niður í
miðja brekkuna, dalt hann af sleðan-
um og kútveltist niður brekkuna eins
og hrossataðsköggull, en sleðinn fór á
hendingskasti niður alt tún og niður að
garði«.
»Og það var ekkert að marka, þó
að ég dytti af sleðanum«, sagði Hugi,
strákangi á tíunda árinu, glóhærður
með grá tindrandi augu. »Sleðinn rann
til á svelli, svo það var von að ég ylti
af honum. En þú mált nú ekki segja
mikið Hrefna litla, því i næstu ferð,
þegar þú rendir þér ein, valzt þú af
honum eins og moðpoki og niður alla
brekku. Já, og fórst að skæla eins og
hvítvoðungur«.
»Já, en þú hrintir líka sleðanum á
stað, áður en ég var komin alveg upp
á hann, svo ég gat ekki náð neinum
tökum á honum, þess vegna dalt ég og
fór að skæla af því að sleðinn fór yfir
hendina á mér, þegar ég datt og ég fann
svo mikið til í henni«.
»Já, Hugi litli, þú mált ekki hrekkja
syslur þína, þegar’þið eruð að leika
ykkur«, sagði amma gamla og klappaði
á kollinn á Huga.
»Ég veit þaö, amma mín. En ég var
bara að vila, hvort hún dylti ekki eins
og ég, því hún hló svo mikið að mér,
þegar ég datt af sleðanum. En ég skal
aldrei gera það framar«.
Pað leið nokkur stund. Börnin kept-
ust við að segja ömmu sinni af útiver-
unni og gripu hvorl fram i fyrir öðru
og voru hin kálustu.
Nú kom faðir þeirra inn, frá því að
gefa fénu, og þegar hann var búiun að
hafa sokkaskitti, hlupu bæði börnin lil
hans og settust á sitt hnéð hvort þeirra
og báðu hann að segja sér einhverja
sögu.
»Jæja, börnin mín. Ég hefi nú enga
sögu að segja ykkur. Ég var að gefa
lömbunum heyið þeirra, Móru þinni
litlu, Hugi minn og svo Goltu þinni,
Hrefna. Þau eru bæði orðin stór lömb
og éta mikið«.
»Á ekki Golta min lílið lamb í vor?«
spurði Hrefna.
»Osköp ertu heimsk«, sagði Hugi,